XXX.

I Don't Want To Miss A Thing: Rozdział 30

There's somethin' wrong with the world today 

I don't know what it is 

Something's wrong with our eyes

Trochę czasu minęło zanim przyswoiłam to, co powiedział mi Steven z samego rana...

- Jak to, wyjechała?! - krzyknęłam na niego. - Tak po prostu jej pozwoliłeś?! Dlaczego jej nie zatrzymałeś?!

- Myślisz, że by posłuchała?! Jestem ostatnią osobą, której mogłaby się podporządkować! - blondyn również uniósł głos.

Steven... Ona się przecież nawet nie pożegnała... - powiedziałam cicho. - Przepraszam, że na ciebie krzyknęłam.

Chłopak machnął tylko ręką i zostawił mnie samą w brudnym salonie. Kroki skierował do kuchni, w której aktualnie przebywał Slash robiący sobie coś do jedzenia.

Opadłam na, rozwalający się już, mój ulubiony fotel, który przeżył pewnie więcej niż ja. Westchnęłam cicho i podparłam twarz na rękach. Jedyne co mnie w tej chwili dręczyło, to ten niespodziewany wyjazd Natalie, który musiała planować już wcześniej. Tylko, dlaczego mi nie powiedziała? Dlaczego nie założyła, że ja chciałabym wiedzieć o takich sprawach, nawet jeśli nie moich, choć jej to i również mój problem? Dlaczego mnie tu, do cholery, zostawiła? Po co jej to było? I najważniejsze – skąd miała na to pieniądze? Przecież potrzebowaliśmy ich, wiedziała o tym, a jednak wolała nas zostawić z tymi problemami i zająć się tylko sobą.

Spojrzałam na Hudsona, który wszedł do pomieszczenia i bezszelestnie usiadł na kanapie stojącej obok. Uniosłam brew pytająco, a on się uśmiechnął i obdarował mnie tym swoim pokrzepiającym spojrzeniem dużych, ciemnych oczu. Włosy miał mokre i odgarnięte z twarzy, więc mogłam legalnie wpatrywać się w jego oczy, co często się nie zdarzało, bo raczej wolał je ukrywać.

- Ja jakoś nie będę tęsknić – powiedział i położył nogi na stoliku. - Chyba.

- Ja też nie – skłamałam. - Trudno, jakoś sobie bez niej poradzimy.

- I tego się trzymajmy, przecież i tak nic nie robiła. Natalie to przeszłość, prawda Izzy? - zapytał rytmicznego, który wszedł do salonu. Specjalnie to zrobił.

- A coś się stało...? - brunet spojrzał na nas zaspanym wzrokiem.

- Zwiała – oznajmił gitarzysta, po czym Stradlin zbladł a jego twarz przybrała poważny wyraz.

Wpatrywałam się uważnie w Jeffrey'a. Chociaż jedna osoba się trafiła, które tęsknić będzie razem ze mną, choć on to może raczej... Cierpieć.

- Przeszłość, tak – powtórzył rytmiczny i skinął głową. - Napijecie się ze mną?

20.03.1986

Czas leciał szybko, zbyt szybko. Miałam wrażenie, że przez ten czas razem ze Stevenem zdążyliśmy powiedzieć sobie za dużo, zbyt wiele razy się skłócić, zbyt wiele razy się przepraszać. Coraz bardziej wydawało się, że chłopcy są gotowi do tego, aby nagrywać, ale ciągle coś im wypadało. Częściej zdarzało się, że Erin była bita przez Axla i nie potrafiła już tego ukryć. Wiele razy się zdarzało, że przepraszali się na naszych oczach. Już tyle czasu minęło od wyjazdu Natalie. Już tak długo staram się nie myśleć o tym, że w ogóle się nie odezwała. Do nikogo. Tak jakby nas wcale nie było, jakbyśmy się nigdy nie znali. Nie wiedziałam czy mam z tego powodu się śmiać, czy płakać, bo już naprawdę jej zachowanie było dosyć komiczne, ale i dramatyczne. Jej matka coś wspomniała w swoim liście, który napisała kilka dni temu, że Nat jest źle traktowana w Hellhouse, że wszystko jej opowiedziała, że to wszystko nasza wina. I że Natalie już nie wróci, to zabolało. Okropnie.

W ostatnim czasie nie zajmowałam się niczym innym oprócz gotowania czy też sprzątania, parę razy nawet Neverland odwiedziłam. Z czystych celów zwiadowczych, oczywiście. Tam również nic ciekawego się nie działo, oprócz tego, że Nancy dostała w prezencie urodzinowym nowy komplet garnków, z którego się bardzo ucieszyła. A osobą, która wpadła na taki pomysł był Quentin. Przebił nawet Michaela, który dał gosposi wolne i zabrał ją do restauracji. Ja za to ograniczyłam się do złożenia życzeń i małego podarunku. 

Odwróciłam głowę w stronę Jamesa, który klepnął mnie w kolano i mruknęłam pod nosem coś, co miało być pytaniem. Blondyn tylko uśmiechnął się do mnie i wskazał na Larsa, który zdążył już przysnąć na fotelu na przeciwko. Teraz z ułożoną głową na ramieniu, cicho pochrapywał, co nie mogło w ogóle zaistnieć dla Hetfielda. Duńczyk musiał być obudzony, dlatego też James rzucił w niego poduszką tak, że chłopak, wybudzony z drzemki, podskoczył na fotelu i z wielkimi oczami, spadł na podłogę.

- Weź odpal wrotki, Ulrich i skocz po piwo do kuchni - zaśmiał się Hetfield.

Perkusista prychnął coś do niego, po czym podążył do wskazanego przez blondyna miejsca. 

- James, czy ty czasem zbytnio się tu nie rządzisz? - spytałam i wzięłam kolejne już ciastko z opakowania leżącego na stoliku.

- Nie myślę tak - odparł Hetfield i zerknął na Larsa wchodzącego do pokoju z piwem w ręku. - A gdzie dla mnie?

- Kub sobie - odparł Duńczyk i z powrotem zajął miejsce na fotelu.

- Przepraszam bardzo, ale to za moje pieniądze, Ulrich, więc bądź łaskaw i oddaj mi je - powiedziałam wyciągając ręce w stronę perkusisty. Ten zrobił tylko minę mówiącą, że jest to już jego własność i nie zamierza jej nikomu oddać, więc z westchnięciem oparłam się o oparcie kanapy. - Ktoś wie, gdzie reszta?

- Reszta czego? - zapytał James.

- Was, kurwa - odpowiedziałam. - Gdzie Cliff i Kirk? A może tak dla odmiany, gdzie są mieszkańcy tego domu?

- Bo ja wiem... - zaczął Ulrich drapiąc się po głowie. - Kirk i Cliff robią coś u nas, a Axl to chyba w Rainbow jest. Reszta to nie wiem, nie orientuję się, pijany jestem.

Spojrzałam tylko na niego z politowaniem, po czym mrucząc, że sobie idę, wstałam z kanapy i ruszyłam na górę, do siebie. na schodach minęłam się ze Slashem, który nawet nie zwrócił na mnie uwagi i przepchnął się podążając w dół. Spojrzałam za nim, ale po chwili uznałam, że to nie ma sensu, więc poszłam dalej. 

Trzasnęłam drzwiami wejściowymi do pomieszczenia, po czym patrząc niewyraźnie na migającą lampkę stojącą na szafce nocnej, podeszłam do łóżka i się na nie rzuciłam. Spojrzałam w sufit, który przydałoby się odmalować, jednak skąd wziąć pieniądze na białą farbę? No z dupy. I kto by to jeszcze wymalował? No na pewno nie chłopaki, trzeba by było przekupić kogoś miłego i chociaż trochę kulturalnego, na przykład Jona albo... Albo nawet takiego Hetfielda. Jeśli da się mu piwo, to chętnie to zrobi, przecież. Proste. Ale najpierw farba, której nigdy nie kupimy, bo nie ma za co. Choć może i kiedyś było, ale jednak ta osoba nie chciała się z nami dzielić i pomóc samej sobie. Trudno. I tak ją kocham, chociaż uważam, że to co zrobiła jest po prostu głupie. Po co uciekać? To jej i tak gówno da, co z tego, że jest u matki i ojca? Przecież to jej nie pomoże, chyba że w ogóle tu nie wróci. Jasne, najlepiej wszystko zostawić w cholerę. Wszystkich zostawić. Ja nie mogłabym ich wszystkich porzucić, samych, przecież te sieroty by sobie nie poradziły... Erin i Mandy by sobie nie poradziły z nimi. A może nie? Może wcale potrzebna nie jestem? A jeśli ja też mogę...? Zostawienie tego wszystkiego jest chyba najlepszym z możliwych opcji, jakie posiadam. Może i by rozwiązało moje problemy, tylko czy ja potrafię? Coś złego się dziś dzieje, naprawdę. Ze mną.

Drzwi od mojego pokoju się otworzyły, a do środka wpadł Slash z krzykiem, że telefon do mnie. Podniosłam się z łóżka i ociężale przeszłam tą odległość i te zabójcze schody aż do naszego mini przedpokoju z telefonem stacjonarnym, zaraz obok szafki na buty Duff'a. Jego własnej szafki, którą sprawił sobie po wyjeździe Natalie. Szafka się zwolniła to mógł chłop zaszaleć.

- Tak? - podniosłam słuchawkę i od niechcenia zapytałam o godność mojego rozmówcy. - Joe? Nie, nie wpadnę na imprezę.

- ...

- Urodziny Zoey? To może...

- ... 

- Chłopcy? Oni... Ich nie ma, gdzieś się szlajają, a szukać to nie za bardzo mi się chce. 

- ...

- Kurwa, Perry, jest tylko Slash! Nie będę z nim latać po mieście i zgarniać ci gości na imprezę.

- ...

- Co mnie obchodzi, że dużo żarcia Zoey zrobiła?!

- Jakie żarcie? - głowę zza framugi wynurzył, wcześniej wspomniany, Hudson.

Przyłożyłam do słuchawki telefonu rękę i kulturalnie odpowiedziałam kochanemu Saulowi...

- Jeśli chcesz się, kurwa, nażreć to idź sobie do Perry'ego, ale najpierw znajdź resztę - warknęłam. - Joe, Slash przyjdzie, cześć.

Odłożyłam słuchawkę i zniechęcona już do wszystkiego, wróciłam do Jamesa i Larsa, na kanapę. 

- Panowie, jest sprawa, ale taka bardzo poważna - zaczął Hudson stając na przeciwko nas. - Perry robi imprezę urodzinową dla swojej wybranki, a jedzenia podobno jest dużo i nie ma kto go zjeść, dlatego my go wspomożemy. Ubierać kurteczki i wychodzimy. Tylko rwiemy zelówy, bo jeszcze ściągną nam tam kogoś innego...

Hetfield wraz z perkusistą podnieśli się ze swoich miejsc i zaczęli się ubierać, układać włosy za pomocą śliny czy też czesać brwi, bo grunt to dobry wygląd. Patrzyłam tylko na to z uśmiechem na ustach, bo jednak taki widok humor może poprawić. 

- Ej, ale w gości nie wypada iść bez niczego, a w szczególności do Joe Perry'ego - zauważył Lars.

- Kupi się wódkę po drodze, no jazda! - krzyknął Hudson i otworzył drzwi. - Faith, pilnuj domu, śliczna - puścił mi oczko i opuścił Hellhouse pchając i popędzając Jamesa i Larsa.

* * *

Szła spokojnie ulicą nucąc pod nosem piosenkę usłyszaną ostatnio w radiu. Torebka trzymana w dłoni delikatnie obijała się o jej nogę. Blondynka z natapirowanymi włosami skręciła w uliczkę, która była skrótem do domu jej rodziców. Na dworze było już ciemno, więc ledwo, co widziała krzaki wystające po bokach chodnika, a co dopiero kobietę przechodzącą obok! Dlatego też podskoczyła i stłumiła cichy krzyk zaskoczenia, gdy z mroku wynurzyła się sylwetka nieznajomej. Kobieta przeszła obok posyłając jedynie pytające spojrzenie blondynce. Ta jednak ruszyła dalej, przed siebie, teraz już szybszym krokiem.

Poczuła ból w lewym ramieniu i gwałtownie się odwracając uderzyła głową w czyjąś klatkę piersiową. Podniosła wzrok do góry, jednak nie ujrzała osoby trzymającej ją za ramię. Chciała krzyknąć, ale nie pozwoliła jej na to ręka zasłaniająca jej usta. Zaczęła się więc szarpać.

_________________

Chyba jest dłuższy niż poprzedni, chyba... W każdym razie mi się tak wydaje.

Jeśli chodzi o Wasze rozdziały to mam już część nadrobioną, więc widzimy się jeszcze dzisiaj albo jutro. Te, których nadrobionych jeszcze nie mam, to przeczytam w czasie ferii, które właśnie się zaczęły, także również się widzimy.

Dlatego ja się żegnam i podziękuję za wspaniałe komentarze pod ostatnim rozdziałem.