Show Me Heaven 5: ,,Kopciuszek" to dziwna nazwa

Jutro nadejdzie bardzo wyjątkowy dzień. Bardzo, bardzo, ponieważ moja pani i władca obchodzić będzie urodziny. Dlatego ten rozdział jest właśnie dla Angie, Dziarskiej Joanny z klatki schodowej. XD Tak, tak. Wszystkiego najlepszego, mamo, żyj długo i mnie nie nękaj. XD Oglądaj Dirty Dancing tyle razy ile chcesz (choć już to robisz), niech Ci się dobrze powodzi, chajtnij się ze Stevenem (ale tylko tak w wyobraźni, bo on jest mój. XD), pisz ze mną więcej, edukuj się, choć i tak już wiesz za dużo o pewnych sprawach, które niestety związane są ze mną. ;____; Życzę Ci jeszcze jak najwięcej tego jednorożca w fajnych gaciach (ale nie przesadzaj) i tego, abyś ze mną zamieszkała. W końcu warto. XD Niech Cię psy już nie napadają i czego tam chcesz, mamo. XD 

Twoje dziecko pozdrawia.

______________________________

       - Kurwa, zajebiście tylko, że nie mamy perkusisty - burknął Rudzielec i opadł na pogniecioną pościel w kwiatki.

Jeffrey westchnął ciężko i poszedł za przykładem przyjaciela. Jedyne czego im brakowało to ktoś, kto potrafiłby grać na perkusji. Byli już tacy szczęścili; wierzyli, że coś może się ruszyć. Że w końcu zaskoczy; że nareszcie będą mogli założyć zespół z pełnym składem. Podbijać Sunset, a następnie cały świat, razem z kobiecymi sercami. Pragnęli tego. Wierzyli w to, że marzenia jednak mogą się spełnić i że ta pesymistyczna blondynka racji nie ma. Dostali porządnego kopa energii, kiedy brunet przyprowadził Chrisa, ale dopiero po przesłuchaniu chłopaka, do głowy przyszło im, że nie są gotowi. Jeszcze nie. Zespół nie był w komplecie i jak na razie zapowiadało się to kompletną klęską, bo przecież bez perkusisty nic nie zrobią. 

 Blondyn błysnął białymi zębami i stojąc na przeciwko łóżka, oparł ręce na biodrach. Molly przyglądająca się temu z boku, uniosła brew do góry i spojrzała ze zdziwieniem na nowego kolegę. Wydawał się jej być dziwny, trochę zbyt pozytywnie nastawiony do wszystkiego, a najbardziej zastanawiało ja to, że William powiedział iż jest tak do niej podobny z zachowania. Czy ona też była aż tak wesoła? Naprawdę aż tak promieniała, jak ten tu? 

- Myślę, że mogę pomóc w tej sprawie - zaczął Chris patrząc na kolegów leżących na łóżku. - Znam pewną osobę, która byłaby zainteresowana...

- Znasz jakiegoś perkusistę? - Rose skoczył na równe nogi i stukając obcasami czarnych kowbojek, podszedł do blondyna. Ten pokiwał głową i pociągnął łyk ze szklanki, która stała na małej szafce nocnej. - Mów. Dobry jest? Ile gra? Jesteś pewien, że będzie zainteresowany? - pytania posypały się z jego ust. - Wiesz przecież, że szukamy kogoś na dłużej. Kogoś z kim można coś odnieść, a nie byle jakiego kolesia.

- Wiem, wiem... On na pewno będzie zainteresowany, tylko nie mam pojęcia jak go złapać. Wiesz, on raczej nie ma stałego miejsca zamieszkania. Chyba handluje - powiedział Weber i uśmiechnął się przepraszająco. - Dlatego nie wiem, czy będziecie go chcieli...

William posłał siedzącemu na łóżku Jeffrey'owi, porozumiewawcze spojrzenie, po czym skinął głową na znak, iż ta nowa znajomość nie będzie mu przeszkadzać. Poprowadził jeszcze krótką rozmowę z blondynem na temat spotkania z Johnny'm, jak miał na imię ów perkusista, po czym około godziny dwudziestej drugiej, blondyn opuścił mały, hotelowy pokoik, w którym ciągle unosił się papierosowy dym.

* * *

       Hałas; krzyki, głośna muzyka; Pijani ludzie, którzy nie potrafią utrzymać się już na nogach i ich jedyną deską ratunku są ściany; Barman uśmiechający się zalotnie do kobiet w skąpych sukienkach; Dilerzy, skryci za ciemnymi płaszczami, czekając tylko na klientów; Pełne toalety; Jakiś mało znany zespół grający na niewielkiej scenie i ludzie, którzy byli jeszcze zdolni do tańczenia; Noc. Na dworze kompletne ciemności, a gdy tylko przekroczyło się próg klubu, doznawało się olśnienia; rażące widoki od razu rzucały się w oczy. To wszystko było nowe, dla nich. W tym wszystkim oni zachowywali się jakby trafili na obcą planetę, jakby byli w swoich najskrytszych snach, które śniły im się po nocach; prawdziwy świat, prawdziwe Miasto Aniołów.

 Weszli do środka i zaczęli rozglądać się po pomieszczeniu, jednak trudno było dojrzeć cokolwiek przez ludzi przebywających tam. Było ich po prostu za dużo. Sam ciemnowłosy zastanawiał się, kiedy ich w końcu stąd wyrzucą, bo oznajmią iż klub jest pełny. Kiedy byli przed wejściem przez głowę przeszła mu myśl, ze nawet nie będą zdolni tam wejść. Jednak się mylił. Z wejściem nie było żadnych problemów, dopiero później, w środku, zrozumiał, ze popełnili błąd pchając się w ten 'świat'. Ale czego się nie robi dla dobra zespołu? Przecież musieli znaleźć Jego. Inaczej wszystko by się posypało.

- To jak on wygląda? - zapytał jakby od niechcenia Rudy, przepychając się przez szalejący do muzyki tłum.

Chris, który utknął gdzieś w tyle, próbował dogonić dwójkę nowych znajomych lecz nie wychodziło mu to za dobrze, dlatego tamci, co zbytnio nie ucieszyło reszty ludzi, zatrzymali się na środku klubu. Blondyn uśmiechnął się w podzięce, co tylko zirytowało Williama.

- Brunet - oznajmił. - Lekko nastroszone włosy ma i, jak już mówiłem, handluje, więc łatwo będzie go dojrzeć, jeśli tu w ogóle jest. 

- A kto nie ma teraz takich włosów? - zapytał z delikatną kpiną Jeffrey lecz pytanie pozostało bez odpowiedzi.

Wyruszyli na poszukiwania odpowiedniego stolika, przy którym mogłaby znajdować się poszukiwana przez nich osoba. Dlatego przepychając się przez tłum starali dojść się na koniec klubu, gdzie stoliki były oddalone od reszty i, jak podejrzewali, dilerzy mogliby tam przesiadywać. Zapachy towarzyszące im podczas drogi przez klub nie sprzyjały Will'owi, co po niedługim czasie zaczął odczuwać; do tego dochodziła jeszcze liczba osób kotłujących się w tym samym miejscu i zaduch. Jednak nie marudząc, grzecznie poszedł za kierującym ich blondynem, aby po chwili być już przy jednym ze stolików, przy którym Rudy usiadł. Chris uśmiechnął się delikatnie i podszedł do jednego z mężczyzn siedzących przy stoliku na przeciwko.

 W tym czasie Jeffrey dosiadł się do rudowłosego przyjaciela i poklepał go pokrzepiająco po plecach, jednak tamten zgromił go tylko wzrokiem. Brunet zabrał rękę i wlepił wzrok w rozmawiającego Webera. 

- Jak myślisz, to on? - rzucił nagle William.

Ciemnowłosy zmarszczył brwi i nie fatygując się do odpowiedzi, pokręcił tylko przecząco głową. Axl westchnął i oparł się wygodniej o oparcie mini kanapy, na której razem z Jeffem siedzieli. Po chwili ciszy wrócił do nich blondyn, jednak już teraz nie tak uśmiechnięty jak przedtem. Opadł na miejsce obok bruneta i ruchem ręki przywołał kelnerkę, która obsługiwała tych z naprzeciwka. 

- I co? - zapytał Bailey okazując nagłe zainteresowanie całą tą sytuacją.

- Nie widzieli go dzisiaj - mruknął kładąc ze zrezygnowaniem głowę na blacie stolika. - Nie widzieli go dwa dni temu. Nie wiedzieli go nawet tydzień temu! Wyparował, kurwa.

- Nie mógł, do cholery. Chyba że się zaćpał... - powiedział Isbell patrząc na blondynkę pytającą się ich o to, co zamawiają. - Na serio nie wiesz, gdzie on mieszka?

- Nie. On zmienia miejsca zamieszkania tak szybko, że nawet nie można się zorientować, kiedy to robi. Raz ma chatę obok ciebie, a na drugi dzień, kiedy chcesz do niego wpaść, dowiadujesz się, że jego już tam nie ma - powiedział Weber, a Will w tym czasie złożył zamówienie. - Porażka.

Kelnerka od nich odeszła, po czym zniknęła w tłumie ludzi wraz ze swoją czarną tacą. Chłopacy jeszcze przez chwilę patrzyli nieprzytomnie za nią, a po chwili powrócili do dyskusji na temat perkusisty, którego jak na razie nie mieli. Mogli równie dobrze poszukać kogoś innego, bo teraz w Los Angeles chętnych do grania w zespole było dużo, ale mieli już kogoś pewnego; kogoś kto naprawdę potrafi grać, a przynajmniej tak twierdził blondyn. Blondyn, którego znali od jakiegoś tygodnia, a już czuli się tak jakby był z nimi od zawsze. Przyjaźnie nastawiony i wiecznie pozytywny Chris przypadł im do gustu, bo brakowało im kogoś takiego. Przecież Molly była kobietą, nie mogła z nimi chodzić i rozświetlać atmosfery swoim uśmiechem, dlatego mieli Webera. Nowego przyjaciela. A na dodatek był naprawdę dobry w tym, co robił.

- Masz ogień? 

Jeffrey wyjął z kieszeni zapałki i podał Rudemu. Ten podziękował skinięciem głowy i odpalił papierosa trzymanego w ustach. Brunet zerknął na zegarek wskazujący pięć minut po północy, po czym westchnął. Teraz, kiedy przyglądał się klubowi siedząc przy stoliku, uznał, że ludzi aż tak dużo w nim nie ma. Po prostu to budynek był mały, a ludzie pchali się tylko w wejściu, teraz widział wszystko dokładnie. Nawet grający zespół.

- Jak oni się nazywają? - wycelował palcem prosto w wokalistę.

Blondyn podniósł głowę ze stolika i obrzucił spojrzeniem grupę grającą na małej scenie. Wzruszył ramionami, po czym z powrotem opadł twarzą na stolik.

- Cinderella, chyba - burknął.

Isbell pokiwał głową i powrócił do wystukiwania rytmu piosenki granej przez ową Cinderellę. Po chwili wróciła do nich blond kelnerka, czym wytrąciła ich z transu stawiając zamówione wcześniej piwo na stoliku. William od razu rzucił się na alkohol, po czym wypił jednym łykiem pół zawartości szklanki.

- Kopciuszek - powiedział jakby sam do siebie. - Dziwnie. My będziemy nazywać się inaczej. Lepiej. Tylko jak? - zapytał patrząc na kolegów sączących powoli alkohol.

- Najpierw to musimy mieć pełny skład - odparł Jeffrey.

- Przecież mamy - oznajmił. - Jeff, przecież ty potrafisz grać na perkusji.

- Mam grać jednocześnie na perkusji i rytmicznej? - zapytał z wyraźną kpiną brunet.

Rudy wywrócił tylko oczami, jakby zażenowany tą niedomyślnością przyjaciela. Bo jak oni mogli tego nie zrozumieć? Przecież powinni czytać sobie w myślach...

- Nie, głupku. Tylko na perkusji - powiedział. - Ja wezmę rytmiczną, a Chris tak jak miało być, na prowadzącej. Proste.

- Pierdolnij się w łeb. Przecież ty nie potrafisz robić dwóch rzeczy jednocześnie - odpowiedział Jeffrey.

* * *

        5:30, 6:30, 7:30, 8:30, 8:59... Czas mijał tak szybko, że nawet nie zauważyła, kiedy musiała już wyjść do pracy. Wstała przecież tak wcześnie, a nawet nie zorientowała się kiedy to minęło. Bała się, że nie zdąży, a przecież miała aż cztery godziny czasu na uszykowanie się! Jednak on zniknął, wyparował, tak jak znajomy diler Chrisa, którego poszukiwania zakończyły się niepowodzeniem. Jeffrey i William wrócili do domu około pierwszej w nocy z zawiedzionymi wyrazami twarzy i od razu położyli się spać do swojego ciasnego łóżka. Nie chcieli nawet nic mówić dziewczynom, dlatego nawet teraz unikali pytań, które co chwile zadawała im blondynka starając się dowiedzieć czegoś więcej. Przecież nie mogli powiedzieć, że jednak nie założą zespołu i że nie wyprowadzą się z tej klitki.

 Zabrała swoją dużą, jasnobrązową torbę na ramię z szafki i rzucając krótkie 'cześć', wyszła z pokoju hotelowego. Szybkim krokiem pokierowała się do recepcji, przy której było wyjście, po czym opuściła hotelowy budynek. Zmierzając ku przystankowi autobusowemu szukała w torbie biletu, w który wyposażyła się już wczorajszego dnia, aby nie tracić czasu na kupowanie go teraz. Jednak nie mogła go znaleźć i kiedy po raz trzeci przeszukiwała torbę, tupnęła nogą ze złości. Rudowłosa podniosła głowę do góry, aby zorientować się czy autobus czasem już nie nadjechał, jednak nic takiego się nie stało. Spojrzała na zegarek, który miała na ręce. Wskazywał 9:13, co ucieszyło ją, ponieważ miała jeszcze siedem minut.

 Tupiąc różowymi obcasami, szybko pokierowała się w stronę najbliższego kiosku, który znajdował się na przeciwko przystanku, co również jej sprzyjało. Kiedy tylko podeszła bliżej, w oczy rzuciła jej się karteczka z napisanym drukowanymi literami zdaniem - 'ZARAZ WRACAM'. Westchnęła ciężko i zawróciła z powrotem do przystanku autobusowego, gdzie już za trzy minuty miało zjawić się zbawienie. Postanowiła, że najwyżej pojedzie bez biletu, przecież jej nie złapią. Nie mogę. Nie teraz. Przecież nie ma aż takiego pecha, żeby to się stało. Wiele ludzi tak jeździ, a jeszcze nikt ich nie złapał podczas kontroli.

- Przepraszam panią, ma może pani papierosa? - usłyszała pytanie za sobą, po czym szybko się odwróciła.

- Przepraszam, nie palę - oznajmiła. - Niech pan zapyta kogoś innego - powiedziała, kiedy zorientowała się, że mężczyzna jeszcze nie odszedł. 

Podniosła na niego wzrok dopiero po pewnym czasie, aby powiedzieć mu już coś, żeby odszedł jednak nie zrobiła tego, gdy ujrzała wpatrującą się w nią parę niebieskich oczu. Chłopak odgarnął swoje jasne włosy, po czym uśmiechnął się do Rudej.

- Co kłamiesz? - zapytał. - Tyle cię widziałem jak jarałaś, a teraz nagle święta się zrobiłaś. Biednemu przechodniu zapalić nie dasz.

- Dokąd idziesz? - spytała pomijając już jego żarty.

- Do was zmierzam - odparł Chris, po czym spojrzał na nadjeżdżający autobus. - A ty? Do pracy...? - Molly pokiwała głową. - To cud, że Axl się zgodził.

- Też tak uważam - powiedziała. - Muszę już iść. Zobaczymy się jeszcze dzisiaj, prawda? W takim razie, do zobaczenia, Chris.

Z wyraźnie poprawionym humorem weszła do autobusu, w którym o tej porze nie było aż tyle ludzi, ponieważ większość już dawno poszła do pracy. Usiadła na miejscu przy oknie i wpatrując się w jasnowłosego chłopaka, który odchodził w stronę hotelu, uśmiechnęła się, zapominając o tym, że nie ma biletu. 

 Potrafił humor poprawić. Działał na nią. Inaczej. Bo nawet taki ktoś, jak ona może mieć zły dzień.

_______________________

Nic tu nie napiszę, żeby nie było.

Poproszę tylko o komentarze, bardzo proszę.