I Don't Want To Miss A Thing 25

      Z dedykacją dla Ziemniaka Tempest, bo poniedziałek coraz bliżej, a niestety publicznie Ci w niego życzeń nie złożę. Nie zasługujesz na osobny post, chamie.

It must have been love, but it's over now

09.12.1985

     Siedziałam, patrząc w widok za oknem, i wybijając jakiś rytm na parapecie. Ostatnimi dniami poważnie zastanawiał się nad tym, co powiedział mi Jon i miał... Miał racje. Byłam już tego pewna, cholernie. Steven po prostu bawi się moimi uczuciami, nie zależy mu. Przychodził tu i utrzymywał ze mną kontakt, tylko dlatego, że chciał jednego. Tego, o co ja go podejrzewałam od wielu miesięcy. No, bo jak ktoś taki jak on może chcieć zadawać się z kimś takim, jak ja? Nie może, to nie ma prawa istnieć, bo zawsze jest to nieszczere. Albo z mojej strony, albo z jego, niestety. I w tym wypadku wypadło na niego, to on mnie okłamywał, mówiąc, że jestem ważna. To on się mną tylko zabawiał, kiedy obdarowywał mnie pocałunkami. To on się ze mnie naśmiewał, kiedy myślałam, że mu zależy. To on robił sobie z tego żarty, z naszej znajomości. To on chciał czegoś ode mnie, liczył na to, bo uważał, że prędzej czy później mu ulegnę. Liczył na to, że rozkocha mnie w sobie, a potem porzuci. Liczył na to wszystko i udawał. Chciał mnie tylko w łóżku, bo lista kobiet zaliczonych była jeszcze niepełna. 

 Zacisnęłam pięści i głośno westchnęłam. Przeniosłam wzrok na kubek z gorącą herbatą, który leżał na parapecie, po czym wzięłam go do rąk, aby chociaż trochę je ogrzać. Steven miał teraz narkotyki, bo przez coś wrócił do dawnego nałogu. Tylko dlaczego? Własnie, przez co do niego wrócił? Czy miał jakiś powód, o którym mi nie powiedział...? Miał problemy? Jakie? Dlaczego mi nie... Dlaczego! Tak, jeszcze się głupia pytaj. Przecież nie był ze mną ani przez chwilę szczery. Tak naprawdę jest tym starym, zapijaczonym kobieciarzem, jak o nim w mediach mówią. Myśli tylko o sobie; liczy się dla niego liczba kobiet, które danej nocy przewinęły się przez jego pokój; spożyty alkohol i narkotyki. Typowo. Czy moi chłopcy też tacy będą...? Tak. Nie mam nawet na co liczyć. Już się za dobrze nie zapowiada.
 Wszystko się posypało, jeśli chodzi o mnie i Stevena, i... i trudno. Jon ma rację, ja to wiem. Wszyscy to wiemy. Każda normalna osoba wie, jak naprawdę jest, oprócz Natalie, ale ona się nie liczy. Jest szurnięta, bo myśli, że to coś więcej. Ale tak naprawdę to tutaj nic nie ma i trzeba się z tym pogodzić. Było na siłę, teraz znikło i powinnam się cieszyć, że uniknęła mnie prawda, którą on mógł mi powiedzieć. Bolałoby. Teraz przynajmniej jestem gotowa na to, że niedługo sam mi to powie. Przecież od początku wiedziałam jaki on jest, już tego samego dnia, kiedy go poznałam byłam tego świadoma. A nawet mu to powiedziałam. Pieprzony dziwkarz, ha...
  

   
     Byłam wtedy z Jonem i resztą Bon Jovi, po ich koncercie, w jakimś barze, nie pamiętam już nazwy, a chyba powinnam. W końcu to miejsce, w którym poznałam Stevena Tylera. Ale mniejsza z tym... Staliśmy z chłopakami pod sceną, oni dyskutowali o kasie za koncert, a ja byłam tam po prostu do towarzystwa. Stałam, objęta przez Jona, i udawałam, że ilość pieniędzy jaką chłopcy mają dostać mnie interesuje. Był to sam początek kariery zespołu, dlatego ich występy mogło oglądać małe grono osób, jak sobie to tłumaczyli - 'dlatego, że są zbyt zajebiści, żeby więcej osób na nich przychodziło. Przecież mogą zginąć od tego blasku'. Kiedy nareszcie ten koleś z wąsem sobie od nas poszedł, wybraliśmy się na poszukiwania odpowiedniego stolika, przy którym mieliśmy spędzić resztę wieczoru. Jednak przeszkodził nam w tym Richie, który gdzieś w tłumie zauważył Joe Perry'ego i zaczął piszczeć niczym mała dziewczynka. Szybko jednak został znokautowany przez Aleca, aby nie robić siary przed taką osobą. 
- Kurwa, Such, halo, to Joe Perry nie ciotka Davida, u której musimy mieszkać, więc bądź taki łaskawy i pozwól trochę pokrzyczeć - powiedział Sambora i wrócił do podniecania się widokiem. - A jeśli widział nasz koncert?
- Nawet jeśli to nie rób siary. Może do nas podejdzie - odpowiedział Jon przekrzywiając głowę tak, żeby widzieć dokładnie gitarzystę Aerosmith, jednak ten zniknął mu z pola widzenia. Niestety, nie tylko mu, mi i chłopakom również. - Brawo, Sambora. Poszedł sobie.
- A co to, moja wina? Zobaczył ryj Tico i spieprzył jak najdalej się da - warknął Richie i z obrażoną miną poszedł do stolika, przy którym już czekał, wcześniej wspomniany, perkusista.
Jon jeszcze przez chwilę się rozglądał, po czym ze zrezygnowaną miną ruszył w stronę baru, żeby coś zamówić. Aby upewnić się czy zbytnio nie przesadzi, poszłam za nim. W końcu trzeba ich pilnować, prawda? Niby po co tu jestem, żeby sobie posłuchać koncertu i piosenek, które słyszałam już z milion razy? Żeby ich powspierać, kiedy czuli się już na scenie jak w domu? Nie, byłam tu, żeby nie przesadzili z alkoholem.
 Stanęłam obok blondyna, a ten jakbym go włączyła jakimś przyciskiem, zaczął nawijać coś o tym, ze chciał poznać Aerosmith. Boże, z nim to jak już się zacznie rozmawiać, to się po prostu nie skończy. A ja nawet rozmowy nie zaczęłam! Ku mojemu zaskoczeniu zamilkł. Gadał, gadał, i gadał, aż nagle spojrzał się przed siebie, czyli gdzieś na mnie i po prostu ryj mu się zamknął. Uniosłam jedną brew do góry i posłałam mu zdziwione spojrzenie.
- Faith... - zaczął. - On... Ste... Ste...
- Witam, piękną panią - wychrypiał mi ktoś za plecami, aż podskoczyłam. - Ten z Bon Jovi, prawda? A ty, piękna...?
Odwróciłam się gwałtownie do tyłu, a moim oczom ukazał się mężczyzna obejmujący jakąś brunetkę; brunet z szerokim uśmiechem na twarzy, ciemnymi włosami skrytymi pod czarnym kapeluszem, tym charakterystycznym wyglądem, ten co go kochałam. Ten, którego poznać chciałam, bardzo. Ten, który... Który, nazwał mnie, jak, jak?
 Na samym początku po prostu zaniemówiłam i wpatrywałam się w niego, jak w jakieś cudo, którym w sumie był wtedy dla mnie. Tak, był. Ale kiedy Jon delikatnie mnie popchnął, abym coś powiedziała, bo sam raczej też nie mógł, odpowiedziałam na zadane pytanie i przedstawiłam blondyna, który nadal wpatrywał się w Tylera. Było z nim gorzej niż ze mną, brakuje tylko tego, aby zemdlał, co zresztą mógł zaraz zrobić. Steven nawijał coś na temat Bon Jovi, a my staliśmy i się w niego wpatrywaliśmy, nadal. Lasia, która była razem z nim uśmiechała się sztucznie, czekając jakby tylko na to, co stanie się później. Kiedy Tyler w końcu od nas odejdzie i poprowadzi ją w stronę toalet. W sumie... Która nie mogłaby się doczekać? Przecież każda chciałaby tak ze Stevenem Tylerem. Każda chciałaby być chociaż na chwilę tylko jego. Och, tylko dlaczego? Tak naprawdę nie miał nic do zaoferowania, oprócz seksu oczywiście. Zwabi, przeleci, zostawi - proste. Dla niego. Nie dla tych kobiet, często jeszcze dziewczyn, które są wyrzucane z jego pokoi hotelowych każdej nocy. Ale wtedy o tym nie myślałam, przynajmniej nie w tym momencie, jeszcze sobie go podziwiałam i był moim bóstwem, później coś to wszystko strzeliło. Ktoś. Ktoś to strzelił. On jednym zdaniem sprawił, że go znienawidziłam.
 Wypowiadając każde słowo, cały czas jego brązowe oczy wpatrzone były we mnie. Tak jakby zachęcał mnie wzrokiem do tego, abym poszła z nim do tych toalet, zamiast tej brunetki. Czasem wybuchał śmiechem, co powodowało, że Jon również, tak samo reszta Bon Jovi, która zdążyła do nas dojść. Nie przeszkadzało mi nic. Nawet to, że w tym samym czasie, co do nas mówił przeżuwał w ustach gumę, co do rzeczy kulturalnych nie należy. Ale kto zwracałby uwagę takiej osobie? Nikt, nawet Alec, który do nieśmiałych nie należy.
 W pewnym momencie doszedł do nas Joe Perry, po czym Tyler wyszeptał mu coś na ucho, a zaraz po tym odprawił dziewczynę, którą obejmował. Niższy z brunetów uśmiechnął się kręcąc głową, spojrzał na chłopaków, po czym zamówił dla wszystkich po Jacku Danielsie. Nadal był rozbawiony i jednocześnie jakby zażenowany tym, co powiedział mu wokalista, jednak starał się, aby nikt tego nie zauważył.
- Mógłbyś w końcu dorosnąć - padło z jego ust, kiedy odchodził do stolika razem z chłopakami. Słowa skierowane były do Tylera, który posłał mu mordercze spojrzenie, na co ten machnął tylko ręką.
Chciałam iść za Jonem, który wypuścił mnie ze swoich objęć, kiedy tylko pojawił się Perry, jednak zostałam zatrzymana. Przez niego. Uśmiechnął się do mnie zawadiacko i objął mnie. Gdybym wtedy wiedziała, co dalej pewnie darłabym się, żeby to właśnie Bon Jovi był na jego miejscu. Wtedy nawet bym nie pozwoliła się objąć. Uciekłabym.
- Mała... - zaczął i zbliżył twarz do mnie, tak, że teraz szeptał mi na ucho. - Mam dla ciebie pewną propozycję - jego ton zniżył się, a sam pozwolił sobie na delikatne muśnięcie ustami mojego policzka. - Widzisz, mam taki ładny dom niedaleko i chciałbym cię tam zaprosić, bo jednak toalety wygodne nie są...
Znieruchomiałam. Właśnie to był kulminacyjny moment tego wieczoru, po którym wszystko potoczyło się za szybko. Właśnie wtedy go znienawidziłam. Właśnie wtedy uświadomiłam sobie, że nie. Że nie jest on jednak taki wspaniały. Właśnie wtedy po prostu go odepchnęłam od siebie i wykrzyczałam, że jest jebanym chujem, że nie zamierzam nigdzie z nim iść, bo nie jestem dziwką. Jego to zaskoczyło. Mnie też, ale nie moja reakcja. Sama nie wiem na co liczyłam. Chyba na nic. Myślałam po prostu, że nawet na mnie nie spojrzy, a to, że zaproponuje coś takiego było ponad moje myślicielskie możliwość. Nie myślałam o tym, choć wiedziałam jak traktuje kobiety. O niczym wtedy nie myślałam. Byłam po prostu zszokowana tym, że zagadał. A po jego nagłej propozycji mózg powrócił do pracy.
 Kiedy w końcu zorientował się, co takiego zrobiłam, jego męskie ego się odezwało. Bo jak można odmówić właśnie jemu? Poleciało kilka wyzwisk, a w tym pieprzony dziwkarz i pieprzona suka, jednocześnie poszło. Wystrzeliło i się ładnie złożyło. Tak właśnie znienawidziłam Stevena Tylera. Pamiętam chyba - grudzień 1983. Nasze pierwsze spotkanie miało być ostatnim, ale niestety nim nie było, bo w styczniu 84 panu Adlerowi zachciało się iść na koncert Aerosmith. Miał kupione dwa bilety, a reszcie chłopaków nie pasowało iść, więc zostałam ja. A przecież kasa nie może się zmarnować. Poszłam z nim, a pan urażony mnie gdzieś wyhaczył i zaprosił po koncercie, w celach pokojowych, jak twierdził ochroniarz. Bo przecież cała noc spędzona na piciu wódki jest prawdziwymi przeprosinami.

***

14.12.1985

       - Axl! Axl!
- Biegnę - Rose powoli wstał od stołu kuchennego i ociężale ruszył w kierunku nawołującej go Erin. - Co się znów stało? - stanął opierając się o framugę drzwi wejściowych do salonu i głośno westchnął.
- Co tak się grzebałeś? Powiedziałeś, że biegniesz.
- Nie marudź, kobieto, tylko mów czego znów chciałaś. Ja tu się dla ciebie poświęcam, przemierzam takie odległości, a ty mi mówisz, że się nie spieszyłem. Wiesz ile to dla mnie jest, z kuchni do salonu? Zdajesz sobie z tego sprawę? - zapytał kładąc ręce na biodrach.
Szatynka wywróciła oczami i zeszła ze stołka, na którym stała. Podała rudemu ścierkę i płyn do mycia okien, po czym usiadła na fotelu. Ten spojrzał na nią zdziwiony unosząc brwi do góry.
- Dlaczego ty się tak obijasz? - zapytał. - Okna powinny już dawno błyszczeć, a ty robisz sobie przerwy i mi oddaje... O nie, nie, nie myśl sobie, że ja będę to robić.
- Przydasz się w końcu na coś - odparła Everly i wzięła gazetkę leżącą na stoliku.
Przyglądałam się temu ze znudzeniem i bawiłam się sznurkiem od dresów Duffa... Duff ma dresy?! Wytrzeszczyłam oczy i gwałtownie spojrzałam na spodnie leżące obok mnie na kanapie. Nie przypominam sobie, żebym mu je kupowała, a w końcu jestem jego dziewczyną. Podniosłam je i rozłożyłam przed sobą. W długości się zgadzają, ale szerokość...
- Axl, zobacz te dresy są takie szerokie, że chyba twoje muszą być - rzuciła Erin przewijając na następną stronę gazetę. - Zostaniesz świętym w te święta, mówię ci, bo z takim sadłem...
- Co, kurwa? - spytał Rose odwracając się w naszą stronę. - To nie moje, tylko Slasha i Duffa.
Moje zdziwienie było jeszcze większe. Nawet Everly odłożyła gazetkę i spojrzała z zaciekawieniem na rudego. Oczywiście nie obyło się bez pytań o te wspólne spodnie dresowe. Dostałyśmy dwie wersje, które mogłyby być prawdą z uwagi na dobre argumenty Axla. Jedna głosiła, że chcą w nich chodzić razem, a ta druga, że przerobią je na ścierki do mycia nowego autka, które kupią jak tylko wydadzą płytę. Przecież nowy samochód nie może być dotykane przez byle jaki materiał, a to były miękkie w dotyku dresy! W odpowiedzi tylko westchnęłam i nie wnikałam dalej w ten temat, bo nie było sensu.
 Po schodach zeszła Natalie, krzyknęła coś, że wychodzi i spełniła swoje zamiary. Po raz kolejny westchnęłam, aby okazać wszystkim, jak bardzo jestem znudzona. Jednak nikt nie zareagował, Axl dalej mył okna, a Erin dyktowała mu jak ma to robić jednocześnie czytając gazetkę. Duff jeszcze spał, tak samo jak reszta, bo po wczorajszej imprezie byli padnięci. Rose wstał cudem, bo Everly go obudziła, przez co większość czasu spędził na marudzeniu, jaki to on biedny. Nie budziłam McKagana, bo on też byłby taki nieswój, choć i tak robiłby to, co bym chciała.
 Drzwi od domu zostały zatrzaśnięte i wleciała do nich osoba, którą niestety nie była Natalie, która czegoś zapomniała tylko Marta. Przywitała się kiwnięciem ręki i pobiegła o coś na górę, za pewne do Faith. Może kasę chce pożyczyć albo coś, choć nigdy do nas po to nie przychodziła. Ale w końcu kiedyś musi być ten pierwszy raz, prawda?

______________________

Idę się powiesić.

Macie to trochę późno, ale co z tego i tak to nikogo nie obchodzi.

Dziękuję za uwagę i bardzo proszę o komentarze.