I Don't Want To Miss A Thing 26

Merry Christmas Everyone

            Leżałam jeszcze w łóżku, patrząc się tępo w sufit i narzekając w myślach na Boga, za to, że sprawił iż się obudziłam, choć chciałam jeszcze spać. A niestety przeleżenie całego dnia mi nie odpowiadało, bo jednak nie chciałam przegapić tego jakże pięknego czasu spędzonego z moimi kochanymi, kurwa, przyjaciółmi. A może jednak lepiej by było dla mnie, gdybym tu została? Przynajmniej nie musiałabym patrzeć na stęsknione spojrzenie, które ciągle Izzy posyła Natalie; na to jak ona wychodzi, nie chcąc go widzieć. Nie musiałabym słuchać kolejnej sprzeczki chłopaków o jakąś kompletną głupotę. Nie musiałabym zadręczać się tym, że w każdej chwili mogę się przypadkowo dowiedzieć, że Steven przedawkował. Tak, lepiej by było gdybym po prostu została w łóżku, słuchając chrapania Slasha śpiącego w pokoju obok.

 Westchnęłam ciężko i naciągnęłam sobie poduszkę na głowę, aby nie słyszeć i Hudsona, i kroków osoby wchodzącej po schodach. Ja wiem, że to jest stary, zniszczony i kompletnie nie nadający się do mieszkania dom, ale uszanujmy to, że w każdej chwili te schody mogą się zarwać i chodźmy ciszej, ostrożniej i delikatniej! Bo wbrew pozorom nie chcemy go rozwalić jeszcze bardziej. Nie, my chcemy jeszcze trochę w nim pomieszkać. Przekręciłam się plecami do drzwi, kiedy ktoś chamsko je otworzył i wszedł do środka trzaskając nimi. Ciężkie buty tej osoby tupały ciężko o podłogę i zapewne nie były czyste. Cholera, mój dywan.

- Felicja, wstań - usłyszałam za sobą, a po chwili zostałam delikatnie popchnięta w ramię. - No ej, chodź.

Ściągnęła ze mnie kołdrę, której tak bardzo nie chciałam stracić z uwagi na to, że dzisiejszy dzień nie należał do ciepłych, bo jednak to pięć stopni to mało jak na tutejszą temperaturę. Podniosłam się gwałtownie do góry, aby odebrać jej moją własność, jednak nie wygrałam tej bitwy z uwagi na to, że jej chciało się chodzić i uciekać przede mną, mi - nie. 

- Co chciałaś? - rzuciłam do farbowanej szatynki, po czym usiadłam na łóżku przyglądając się jej uważnie.

Rzuciła kołdrę obok mnie i usiadła na niej, co wcale mnie nie ucieszyło. Kurwa, w ogóle. To moja kołdra, do cholery i tylko ja mam na niej prawo siedzieć, a przynajmniej na tej pościeli w sarenki. To moja własność.

- Tak się ostatnio zastanawiałam, że mogłybyśmy pojechać na święta do domu... - spojrzała na mnie niepewnie. - Wiesz, złożyłybyśmy się, zobaczyłybyśmy z rodzicami, hm?

- Nie - powiedziałam. - Nie mamy na to kasy, a poza tym ja już mam plany, choć chciałabym je spędzić w domu. Po prostu to odpada, Marta. Może w przyszłym roku.

Po prostu nie odpowiadało mi to. Mi i mojemu portfelowi, teraz kiedy muszę dzielić się pieniędzmi z chłopakami. Może w następne święta się uda, bo jest możliwość, że w końcu wydadzą płytę i wtedy wszystkie moje oszczędności będą naprawdę moje, ale teraz po prostu nie.

- A mogłabym przyjść do was w święta...? - spuściła wzrok i zaczęła bawić się kawałkiem pościeli, co mnie zdziwiło. - Wiesz, jakoś nie chcę siedzieć sama w ten dzień...

Uśmiechnęłam się. Marta się trochę zmieniła, co mnie, pomimo tego zaskoczenia, cieszyło, nigdy by przecież tego nie powiedziała. Ale teraz to w sumie jest sama, skoro tamten koleś ją zostawił, więc to chyba normalne. Zresztą zawsze lubiła przebywać z rodziną i była taka...

- No jasne, że możesz. Powiem dziewczynom, że jednak mogą robić tyle żarcia, ile chce Axl, bo będzie miał kto później to zjeść - powiedziałam, a ona pisnęła z radości i przytuliła się do mnie. 

I to jest najdziwniejsze w tym dniu, i nic tego nie zmieni. Zostanie to sensacją roku.

* * *

24.12.1985

        - Nadal nie powiesiłeś tego czuba?! Rudy, Erin cię zabije! - piszczał Hudson wskazując na sam czubek choinki, na którym gwiazdki nie było, a miała tam się znajdować już od dwóch dni.
- Spokojnie, Hudson, ja i tak już jestem martwy. Ubrudziłem ten nowy obrus, co kupiła - oznajmił Rose i wszedł do pomieszczenia. - Nawet nie wiem, gdzie ona to trzyma. Znaczy się, mówiła mi, ale jak szukałem to nie było, więc po co się wysilać?
Pokręciłam tylko głową z dezaprobatą i przeniosłam wzrok na Duff'a dekorującego choinkę, którą chłopacy mieli ogarnąć już dawno temu, jednak żadnemu się nie chciało, dlatego wypadło to na dzień dzisiejszy, ostatni. Mieli mało czasu z uwagi na to, że Erin i Mandy wyszły z domu, aby przynieść te cholerne prezenty, co kupiły i trzymają je u siebie. Ja tam pomagałam tylko na początku, żeby nie było, że nic nie robiłam. Powiesiłam niektóre bombki, a łańcuchy i resztę zostawiłam Hudsonowi, który do tej pory się z nimi cackał wraz z McKaganem. Teraz tylko siedziałam i dyrygowałam, gdzie co ma wisieć, czekając jednocześnie na Martę, która miała zjawić się tu za jakieś dziesięć minut. Reszta mieszkańców Hellhouse, czyli Natalie, Izzy i Steven przygotowywali ostatecznie jedzenie tak, aby chociaż trochę było jadalne, bo w końcu to nie tylko dziewczyny gotowały...
 Najbardziej zastanawiało mnie to, czy te święta wypalą, w końcu robimy je pierwszy raz, a poza tym chyba wszyscy powinni się w nie cieszyć, a jak na razie mamy dwie skłócone osoby i mnie martwiąca się o Tylera. Nie byłam u niego, a chciałam tam pojechać... Porozmawiać, ale czy dałoby się w ogóle? Czy miałby siłę powiedzieć chociaż jedno słowo tak, aby go nie przekręcić albo po prostu mnie nie wyrzucić za to, że mówię mu co ma robić? Pewnie i tak prędzej czy później, wypadłabym z jego mieszkania z hukiem, zwyzywana przez niego, ha. Inaczej nie mogłoby być. Ale gdybym spróbowała? Akurat dzisiaj, kurwa. Śmieszne. Gdyby Natalie to słyszała, to pewnie by mnie wyśmiała za moją głupotę i wiarę w to, że on by przestał.
 Westchnęłam i zerknęłam na właśnie tą osobę wchodzącą do salonu. Usiadła na kanapie, obok mnie, i biorąc do ręki jakąś gazetę, spojrzała na mnie z uśmiechem. Uniosłam tylko jedną brew do góry i pytająco na nią spojrzałam.
- Marta przyjedzie do nas samochodem? - zapytała.
Niby Młoda miała prawo jazdy, ale nawet sama nie wiedziałam czy z niego korzystała, czy brała przykład ze mnie i bała się nawet wsiąść do auta w obawie czy się czasem nie rozpadnie. Nie no, ona aż takich problemów nie miała, bo z tego co wiem to samochód jej rodzice kupili i pewnie jednak go używa, jakoś... Zresztą, na pewno go weźmie, bo ona również miała przywieźć te drobne upominki, które razem kupiłyśmy. Tylko dlaczego to obchodzi akurat Natalie?
- Pewnie tak, a co? - spytałam podnosząc się bardziej do pozycji siedzącej.
- Tak sobie pomyślałam, że skoro ona ma auto to mogłabyś to jakoś wykorzystać, bo tym naszym to daleko nie pojedziesz, poza tym Erin go zabrała. Pomyśl, Faith, pomyśl - powiedziała, po czym zakryła swój, zapewne, szeroki uśmiech gazetą.
Ta oto osoba własnie powiedziała nagłos to o czym myślałam; to co planowałam, ale szybko odrzuciłam sądząc, iż to niemądre. Sądząc iż ona sama powie, że to głupie! I to ona właśnie mi to rozjaśniła mówiąc, iż mam to zrobić. Zachowała się tak, jakby nie była sobą, bo nigdy nie pałała uwielbieniem do niego. Nigdy. Martwiła się, że on mnie wykorzysta, ale nie przewidziała tego, że ja nie chcę; że nie chcę być z nim w ten sposób. W ogóle nie chcę być z nim, nawet przyjaźnić się nie chcę, bo to chyba nierealne, żeby taka osoba jak on miał takie właśnie kontakty z kobietą. To dla niego jest nienormalne; to on nie potrafi tego zrozumieć. Ja chcę tylko, żeby przestał brać. Potem możemy ze sobą skończyć.
 Szybko odwróciłam głowę w stronę drzwi, kiedy tylko usłyszałam charakterystyczny odgłos jakim Marta je zamykała. Trzaskała jak cholera. Ale to robił każdy w tym domu, no, może oprócz mnie i Natalie. Kulturalnie się zachowujemy, oczywiście, ale my wszyscy tu tacy jesteśmy. Po części.
- Jesteś...! - podniosłam się na równe nogi i szybko do niej podeszłam. - Dawaj kluczyki od samochodu.
Już widziałam to spojrzenie Nat, już je widziałam. No bo jak mogłam je pominąć? Posłała mi ten wzrok mówiący, że ona to wszystko wiedziała, przewidziała. Wróżka...? Tak, kurwa.
- Ale na co ci to? - spojrzała na mnie zdziwiona. - Ja dopiero przyszłam, a ty...
- Muszę gdzieś jechać. Szybko - wzięłam je z jej ręki i nie zwracając uwagi na krzyki Axla, że sam sobie rady nie da, opuściłam Hellhouse.
W końcu wigilia, trzeba coś naprawić.



          Nie liczyłam na nic, jak już mówiłam. Tutaj również. Nie liczyłam na żadne Boskie objawienie; nie liczyłam na to, że on będzie czysty. Chciałam tylko pogadać, w końcu tu chodzi o jego zdrowie. Ja chcę tylko tego, aby przestał i niczego innego do szczęścia mi nie brakuje. W jego sprawie, przynajmniej. Potrzebowałam tylko głupiego potwierdzenia, przysięgi, że on już nie tknie, i dotrzymania słowa. Ale... Ale nie mogłam mieć nadziei, nie mogłam mieć niczego.
 Stojąc pod jego drzwiami przez chwilę zastanawiałam się czy pukać, czy w ogóle wchodzić. Mogłam przecież się wrócić. Mogłam pojechać z powrotem do domu i go zostawić, w końcu nie musiałam z nim rozmawiać. Tym bardziej, że nic mnie z nim już raczej nie łączyło. Mogłam sobie pojechać, mieć to w dupie, ale martwiłam się o niego czy tego chciałam, czy nie. I to mnie właśnie ogromnie irytowało w tej całej sprawie. Nie chciałam się o niego martwić, wolałam mieć na to wyjebane, ale mi chyba zależało... A nie powinno. Nigdy. To kolejna rzecz, która jest po prostu głupia. To wszystko jest głupie, nasza znajomość była głupia. Idiotyczna, wręcz. Nienormalna. Musiałaby się skończyć tak jak on chciał, ale przeszkodziły w tym narkotyki. I z jednej strony powinnam się cieszyć; nie znalazłam się w jego łóżku, nie w tym sensie. Ale cieszyć mnie to, nie cieszy, kurwa...
 Pociągnęłam za klamkę i, czego się mogłam spodziewać, drzwi były otwarte. Przecież nie zamykał ich, bo po co? Nie no, po nic. Lepiej niech będą otwarte, do cholery. Powoli weszłam do środka krzywiąc się przez towarzyszące mieszkaniu zapachy. Coraz bardziej narastała we mnie złość. Już nie miałam ochoty na spokojną rozmowę; na pomoc w zrozumieniu mu tego, że źle robi. Teraz chciałam po prostu do niego podejść i go uderzyć, żeby wbił sobie do głowy, że jest cholernym idiotą i dupkiem. A jest, wiele razy to pokazał.
 Siedział na podłodze opierając się o kanapę stojąc na przeciwko telewizora, w którym leciały wiadomości. Wpatrywał się w ekran, co chwila popijając z butelki wódki, którą trzymał w ręku. Na mój widok delikatnie przekręcił głowę w moją stronę i spojrzał, jakby z prośbą. Roztargane włosy, zarost, jakieś stare ubrania, po prostu prezentował się okropnie. Nic nie powiedział, tylko pociągnął kolejny łyk ze szklanej butelki. Westchnęłam i usiadłam obok niego. Nie chciałam nawet zwiedzać tego domu, nie miałam ochoty, aby patrzeć na ten bałagan, którego było więcej niż w Hellhouse. O wiele więcej.
- Nienawidzę cię - szepnęłam, a po chwili spojrzałam na niego wzrokiem, którym chciałam już go skarcić. - Byłeś chociaż u Mii?
- Chciałbym, ale nie pokarzę się jej tak - spuścił głowę. - Ja... Czuję to samo.
- Nie dziwię się - mruknęłam. - Też bym siebie nienawidziła za takie coś.
Ukrył twarz w dłoniach, a ja delikatnie przeczesałam mu ręką włosy.
- Nie skończę tego, wiesz? Nie dam rady, nie nadaję się już do niczego. Potrafię tyko dawać sobie w żyłę. Mam siebie samego, kurwa, dość.
I go uderzyłam. Dałam mu w twarz, tak jak chciałam.

* * *

             - To o co chodzi...? Kiedy te prezenty? - dopytywał się blondyn.
- Prezenty są... Są jak się nażresz i jak Mikołaj przyjdzie - odpowiedziałam.
- To kiedy on przychodzi? - z drugiego końca stołu odezwał się Slash.
- A byłeś grzeczny? - spytałam.
- Przecież to oczywiste, kurwa.
- I za to właśnie nie będzie prezentu - odparła Erin wchodząc do pokoju z wazą, w której znajdował się barszcz. - I jedzenia mało... Marta, ile jest potraw?
- Nawet nie dziesięć.
Siedzieliśmy wszyscy w salonie, jeśli nasz największy pokój można nazwać salonem, i dyskutowaliśmy na temat prezentów, które tak bardzo ciekawiły naszych chłopców. Prezenty, które nie należały do najlepszych, bądźmy szczerzy... Trochę szkoda, że nasze pierwsze święta są takie skromne, ale to już coś, że chociaż próbujemy je obchodzić tak jak w domu. Przygotowania trwały długo z uwagi na to, że chłopakom nie chciało się nic robić. Ale za to dosyć dobrze było przy stole, przynajmniej się nie kłóciliśmy, to już coś. Nawet Izzy odpuścił na ten czas, chyba. Nie gadaliśmy zbytnio... A jeśli on sobie odpuścił? Nie, nie mógł.
 W radiu leciały jakieś świąteczne piosenki, a my jedliśmy świąteczny posiłek. Z nimi było to dziwne; nie było tu rodziców, Alexa, dziadków. Byli oni - chłopacy, Erin, Mandy, Faith i Marta. Rosemary wyjechała do rodziców z czego zbytnio się Steven nie ucieszył, ale puścił ją, całe szczęście. Ledwo tam dziewczyna pojechała, ale to słodkie z jednej strony. Gdybym ja miała wyjechać na kilka dni, to nikt by... Nie ważne. miałam się cieszyć. Mamy wigilię. Tylko co mi po niej? Nie chciałam jej tak spędzić... Felicja chyba też. Odkąd wróciła od Tylera jej humor się poprawił, ale przecież widzę, że wolałaby teraz siedzieć w domu, z rodziną! A gnijemy tutaj.
 Drzwi zostały zamknięte, a do Hellhouse wpakowała się czwórka mężczyzn wraz z blondynem przebranym za świętego Mikołaja. Uniosłam brwi do góry i spojrzałam na nich zdziwiona. Zresztą, jak reszta...
- Ho, ho, ho, wesołych świąt - i pierdolnęłam. Pierdolnął cały świat. - Drogie dzieci, przyszedłem dać wam prezenty, na które zasłużyliście. Rózgi dla wszystkich.
- Joey, jebłam - powiedziała Amanda patrząc na blondyna.
- To bardzo dobrze. Mniej prezentów dać muszę - Tempest podszedł do choinki i zaczął po kolei brać do rąk wszystkie torebki, uważnie je oglądając. - No dobra... Natalie, wesołych świąt i szczęśliwego nowego roku- prezent dla ciebie.
Podał mi paczuszkę, a ja go uściskałam.
Może nie będzie tak źle...?

_________________

Jestem, późno, wiem.

Chciałabym Wam życzyć wesołych świąt już teraz, ponieważ następny rozdział przypada w ich drugi dzień, także, rozumiecie.

Chciałabym Wam życzyć szczęśliwych świąt Bożego Narodzenia; tego, abyście spędzili je razem, z rodziną. Tak, abyście po prostu byli razem i aby nic Was w ten dzień z równowagi nie wyprowadziło.

Wesołych świąt.