Show Me Heaven 4: "Włoska knajpa i nowy kolega"

Jestem. Przybywam. 

Wiem, że szybko, ale chciałam powrócić do normalnego dodawania rozdziałów, w każdy piątek, bo już chyba na serio tu wracam. Nie wiem, pewnie jeszcze wiele razy będę chciała odejść, ale teraz jestem i mam dla Was to coś. Jest krótszy od poprzedniego, ale tak jakoś wyszło.

Z dedykacją dla Angie, bo to wszystko tylko dla Ciebie.

__________________________

       Stukając obcasami czerwonych szpilek, weszłam do środka baru. Tego dziwnego włoskiego baru, w którym całe szczęście poszukiwali kogoś do pracy. Włoska knajpa u Barry'ego - nazwa dosyć... Oryginalna, że tak powiem. Choć, czy to ważne? Nie, ważne jest to, żeby mnie przyjęli i żebym pokazała Williamowi, że potrafię zarabiać. I na niego, i na resztę. Swoimi tekstami popsuł mi humor i nadal ta 'żałoba' trwa. Może i go kocham, ale czasami potrafi być tak denerwujący, że mam ochotę wyjść i się rozpłakać, na co zresztą on reaguje dosyć ulegle. 

 Kiedy tylko zamknęłam drzwi i przypadkowo nimi trzasnęłam, twarze wszystkich zostały skierowane w moim kierunku. Wszystkich, czyli czwórki staruszków, którzy siedzieli przy stoliku i grali w karty. Uśmiechnęłam się promiennie, jak to miałam w zwyczaju i podeszłam bliżej. Jednak nadal wpatrywali się we mnie, tak jakby zobaczyli jakieś dziwne stworzenie. Chodziło im pewnie o mój strój, bo raczej nie ubierałam się jak wszystkie dziewczyny w moim wieku. Czerwone szpilki, które pożyczyłam od Irene, bluzka w kolorowe wzory i za duże spodnie jeansowe z szelkami. Wyglądałam tak, jakby szafa wyrzuciła  na mnie przypadkowe ubrania, ale lubiłam tak chodzić i nic tego nie zmieni, bo jestem... Dziwna, jak to mówi Will.

- Dzień dobry - uśmiechnęłam się do starszych panów, a oni jak oparzeni podskoczyli do góry i zaczęli mi się kłaniać. Roześmiałam się tylko ukazując białe zęby.

- Witamy, piękną panią - przywitał się mężczyzna w błękitnej koszuli i potrząsnął moją ręką. - Jestem Leo i chciałbym przeprosić panienkę za zachowanie szefa tej ruiny, ale widocznie jest mało gościnny. - odchrząknął znacząco i spojrzał na staruszka stojącego obok.

Ten od razu przepchnął kolegę i stał teraz przede mną. Również uścisnął moją rękę, energicznie nią potrząsając.

- Barry. Barry Johnson, ale niech panienka bierze przykład z tych starych dziadów i mówi do mnie po imieniu - uśmiechnął się przyjaźnie. - Co panienkę tu sprowadza?

- Nie pozwalaj sobie! - wykrzyknął siwowłosy mężczyzna, który zdążył już usiąść z powrotem przy stoliku. - Sam jesteś starym dziadem.
Powstrzymałam się od parsknięcia śmiechem. Naprawdę, ci staruszkowie byli uroczy w tych swoich kłótniach.

- Molly. Widziałam ogłoszenie przed knajpą i chyba poszukują panowie nowego pracownika...
- Byś się lepiej przedstawił, a nie wyskakujesz tu ze starymi dziadami. Chamstwo się szerzy - wtrącił pan Johnson. - Wybaczy panienka to okropne zachowanie, ale Roger nigdy do tych kulturalnych nie należał.
Pokiwałam głową uśmiechając się i kontynuowałam moje wyjaśnienia. Właściciel knajpy kiwał na każde słowo i dalej słuchał, lecz zbytnio tak nie wyglądał. Kiedy skończyłam zapadła cisza. Ja nie wiedziałam, co teraz i oni chyba też. Podałam im wszystkie informacje o sobie i czekałam. Wiedziałam, że nie mam doświadczenia i, że mogę zostać nie przyjęta, ale ci panowie byli tacy mili...
- Kochana, nawet nie musiałaś nic mówić. On i tak by cię przyjął, bo nie ma ludzi, zresztą jesteś w jego typie. Choć nie tylko w jego. - puścił do mnie oczko mężczyzna wyglądający na około sześćdziesiąt lat, zresztą każdy z nich pewnie tyle miał.
- Temu to tylko kobiety w głowie - wywrócił oczami, wcześniej mi przedstawiony Leo. - A umiesz ty chociaż w pokera grać? - spytał, a ja pokiwałam głową. - To siadaj.
Tak właśnie wyglądała moja rozmowa o pracę. Ku mojemu zaskoczeniu zostałam przyjęta, ponieważ każda kobieta potrafi podawać jedzenie i na pewno nie ubrudzi przy tym podłogi ani klienta, a przynajmniej tak twierdził pan Robert, który wcześniej pocieszał mnie, że i tak się dostanę. No i dostałam. Byłam po prostu uradowana, że będę mogła pokazać Williamowi, że nadaję się do czegoś, do pracy. Że potrafię być odpowiedzialna i radzić sobie sama, i że nic mi się nie stanie. Przecież nie jestem małym dzieckiem, a coraz bardziej mam wrażenie, że on mnie tak traktuje. Jestem młodsza, fakt, ale to nie powód, żeby pilnować mnie na każdym kroku. Czasami mam wrażenie, że w niektórych sytuacjach radzę sobie lepiej od niego, niestety. Ale nie, Molly jest za mała i zbyt głupia, żeby podjąć się jakiejkolwiek pracy.

***

      Szedłem słynnym Sunset Strip w okropną zimnicę, bez kurtki ani niczego innego, co mogłoby mnie ogrzać, ponieważ zostałem wywalony z domu. Ha, domu, jeśli to coś, ktoś by nazwał domem, to ja byłbym Keithem Richardsem. Nasz kochaniutki William... Nie, przepraszam, świeżo upieczony Axl, znowu strzelał tymi swoimi tekstami i prowokował. Zbytnio mu się nie udało sprawić, abym go po prostu uderzył, ale za to nieźle dopiekł Irene. Zwyzywał ją, a ja... A ja tak po prostu stałem. Nie odezwałem się, tylko wyszedłem. Zachowałem się jak jakiś niedojebany tchórz, kurwa. Ale co ja mógłbym zrobić? Pobić go? Nie, w końcu to mój przyjaciel, nie wyrzuciłbym go, pobił, ani zrobił nic innego. Wyszedłem i ją tam z nim zostawiłem. Zostawiłem ją tam, żeby się pozabijali, ale miałem dość. Ostatnio mam i jej, i jego dosyć. Zachowują się gorzej niż dzieci i ciągle się tylko kłócą, o głupoty najczęściej. Albo o to, że jedzenie było nie dobre, albo o naszą karierę... Tak, karierę, która stoi w miejscu. Nie, jej w ogóle nie ma, ale oczywiście pan Rose nie przyzna się do tego, tylko gada jaki to on wspaniały jest. A na dodatek jeszcze brak kasy - to też ich ulubiony temat. Ale tutaj znów Axl nie pozwoli pracować Molly, bo to jego kochana siostrzyczka, kurwa. Tak, jego kochana siostrzyczka szlaja się gdzieś teraz po ulicach Los Angeles, a on nawet o tym nie wie, bo jest zbyt zajęty sobą.
 Otworzyłem drzwi do jakiegoś baru i wszedłem do środka delikatnie mrużąc oczy, przez zbyt oślepiające światło. Na dworze ciemno, a tu, kurwa, tak jasno, że oczy bolą. Przecisnąłem się obok jakieś kobiety, która stała przy wejściu jak jakaś krowa i nie chciała się ruszyć. W końcu kiedy już mi się udało i odniosłem zwycięstwo, ruszyłem w stronę baru. Odetchnąłem z ulgą, kiedy usiadłem na krześle, po czym zamówiłem jakiś najtańszy alkohol. Nightrain, zbytnio nazwy nie kojarzyłem, ale ważne, że tanie. Upiłem łyk i wykrzywiłem twarz. Dobra, nie jest takie złe, nawet całkiem mocne. Po chwili zamówiłem kolejne, a potem kolejne. Po prostu nie chciałem pamiętać o tych wszystkich kłótniach, problemach, braku pieniędzy... Właśnie, brakuje nam kasy, a ja wydaję ją na jakieś wino. Ale co ja mogę zrobić, jeśli smakuje i pomaga? Nic, tylko zamawiać. Może to już jakieś uzależnienie...?
 Odwróciłem wzrok w stronę mężczyzny, który usiadł obok mnie i również zamówi tego całego Night, coś tam. Spojrzał na mnie i roześmiał się radośnie. Co to, do kurwy nędzy, kandydat na męża dla Molly?! Pokręcił głową, czym naraził swoje natapirowane blond włosy na wpadnięcie mi do oczu. Kurwa, siedzi coś za blisko albo to ja się tak przysunąłem...
- Co się tak szczerzysz? - burknąłem do niego odsuwając i siebie, i szklankę z alkoholem.
- Oj kolego, widać, że pierwszy raz Nightraina pijesz - powiedział uśmiechając się. - Wyglądasz jakby coś ci po twarzy przejechało.
- A nawet jeśli, to, co ci do tego? Jeśli chciałeś zawrzeć jakąś nową znajomość, to sorry, ale niewłaściwa osoba. - odpowiedziałem i pociągnąłem kolejnego łyka ze szklanki odstawiając ją na blat już pustą.
Blondyn westchnął i sam dopił zawartość naczynia, po czym podniósł się i miał już odejść, lecz ostatecznie wyciągnął do mnie swoją dłoń, co miało raczej oznaczać, że mam ją uścisnąć.
- Chris jestem, tak w ogóle, Panie Spierdalaj. - powiedział.
Zmarszczyłem brwi. Panie Spierdalaj? Kurwa, niecały miesiąc w mieście, a ja już mam nową ksywkę. Jestem jednak bardzo miły, kurwa, że ludzie po jakiś pięciu minutach wymyślają mi takie przezwiska.
- Jeffrey, ale mówią na mnie Izzy. - odpowiedziałem podając mu rękę. - Znaczy, tylko jedna osoba na mnie tak mówi, ale chcę to zmienić. - wysiliłem się na uśmiech, który raczej, sądząc po minie Chrisa, wyglądał jak grymas niezadowolenia. - Wybacz, ale mam dzisiaj zły dzień.
- Każdy z nas ma chyba taki dzień... - mruknął i spojrzał przed siebie. - Najlepiej to mi się nie powodzi, wywalili mnie już z drugiego zespołu, ale trzeba być optymistą!
Podskoczyłem na równe nogi, słysząc jego słowa. W zespole, kurwa! To może być nadzieja. Nadzieja na zdobycie sławy i kasy, a to wiąże się z brakiem kłótni i krzyków. Spojrzałem na niego z radością, a ten chyba nie wiedział o co mi chodzi. Pewnie nie wyglądałem najlepiej...
- Grasz? Na czym? Ile czasu? Szukasz nowego zespołu? - pytania wyleciały z moich ust jak z armaty, co zdziwiło trochę mojego nowego kumpla. Tak, już jest moim kumplem.

***

       - Gdzie ty tyle czasu byłaś?! Wiesz ile my tu na ciebie czekaliśmy?! Szlajałaś się gdzieś z jakimiś ćpunami! - miałam już dość i po prostu zatkałam uszy, aby nie słyszeć krzyku Rose'a.
- William, ale ja... Ja znalazłam sobie pracę. - odpowiedziała cicho, jakby z nadzieją.
- Tak, kurwa, no na pewno cię tam puszczę! Co striptizerka? A może od razu dziwka, co?!
Kręcąc głową wydostałam się z naszego pokoju hotelowego i wyszłam na korytarz, gdzie aktualnie nikogo nie było. Zdążyłam już się oswoić z tym pomieszczeniem, więc trudno będzie mi się wyprowadzić, gdzie indziej, bo skoro Molly ma pracę, to... To co? O czym ja w ogóle myślę? Przecież najpierw to ona musi pójść tam, żeby coś zarobić, a widząc po reakcji Axla, nic z tego nie wyjdzie. I kurwa świetnie! Ten gnój zawsze wszystko musi psuć. Najchętniej sama bym poszła do pracy, ale... Ale nie mogę. Więc jesteśmy udupieni, tak? No tak... Przez Willa! To wszystko wina Williama! To on chciał tu przyjechać, to on chciał być sławny, to on nie chce, żeby Molly pracowała. A ja się głupia zgodziłam na ten wyjazd, mogłam przecież przekonać Jeffa i byśmy nie pojechali. Wtedy tylko Bailey by tu gnił i zdychał z głodu, i tej ciasnoty.
 Westchnęłam i z założonymi rękami oparłam się o ścianę albo drzwi... Zresztą, bez różnicy. Próbowałam się trochę uspokoić, ale słysząc krzyki Williama, nie wychodziło mi to zbytnio. Niby tak ją kocha, a potrafi takie rzeczy o niej powiedzieć. Po prostu brat idealny - William Bailey. Choć nie, on teraz kazał mówić do siebie po nazwisku ojca i innym imieniem. Ale czy to ważne? Czasem mówię tak, a czasem inaczej, jak mi się podoba, bo jego to w ogóle nie słucham.
 Usłyszałam jakieś męskie głosy i od razu stanęłam na baczność. Jeden z nich znałam, ale ten drugi...?
- Irene, co tu robisz? - Jeff stanął przede mną, przez co od razu poczułam jego zapach. Zapach alkoholu, cholera jasna...
- Stoję - odpowiedziałam krótko. - Piłeś? Wiesz, że nie ma pieniędzy, a chlejesz. - powiedziałam dosyć spokojnie i opanowanie. No przecież nie będę się na niego darła przy tym drugim. W ogóle nie będę się darła na Jeffrey'a. Nie mogę.
- Porozmawiamy kiedy indziej - mruknął cicho. - Chciałem ci przedstawić Chrisa. Chris to Irene.
No cóż, nie przepadam za nowo poznanymi osobami... W ogóle najchętniej bym zamknęła się w gronie najbliższych przyjaciół i nikogo nie wpuszczała. Całe życie z Molly i Jeff'em... Boże.
- Cześć. - bąknął tamten i wyciągnął w moim kierunku rękę, którą z niechęcią uścisnęłam.
- Chris gra na gitarze. - dodał z radością Isbell, a ja jakoś tak od razu zaczęłam lubić tego nowego.

________________________

Rozdział jest okropny, ja wiem, ale ostatnio mi nie wychodzi. To znaczy, ja uważam, że mi nie wychodzi, bo strasznie się męczę, żeby coś napisać.
Ja znam prawdę i nie możecie mi mówić, że jest inaczej.
Myślę, że polubicie Chrisa... Sama nie wiedziałam jak go 'zrobić', bo tak naprawdę jeszcze nigdy się na niego nie natknęłam w żadnym opowiadaniu, więc mogłam go przedstawić jak chciałam, ha.

To co...? Bardzo proszę o komentarze.