I Don't Want To Miss A Thing 23

    Chciałam przedłużyć zawieszenie, ale jednocześnie coś mnie ciągnęło, żeby coś opublikować. Niestety wygrało to drugie i tym sposobem mamy dzisiaj nowy rozdział. Uwierzcie, sama nie wiem czemu to robię, bo najlepiej to bym rzuciła to w cholerę, ale... Ale jakoś nie potrafię. Nie mam na to siły.

Poza tym, nie zrobiłam 'wesela' z perspektywy Gunsów, a rozdziału nie ma w piątek, tylko dzisiaj.

Z dedykacją dla Pani Cooper; tak, za te zabite robaki i za te pięć dych, które właśnie mi zabrałaś. Nie ważne, że były Twoje.

_______________________________

      Podniosłam głowę gwałtownie do góry, czego od razu pożałowałam. Z cichym jęknięciem opadłam na poduszki, które były bardzo dobrej jakości, ale czego się tu dziwić. W końcu w Neverlandzie jestem. Odwróciłam głowę delikatnie w bok, aby zobaczyć, która godzina, lecz zamiast zegarka, w oczy rzuciła mi się karteczka. Ociężale podciągnęłam się do małej szafki nocnej, która stała przy łóżku i zakrywając swoje nagie ciało kołdrą, wzięłam ją do ręki.

,,Nie wiem, czy pamiętasz co się działo wczorajszej nocy, ale chciałem Cię poinformować, że nad ranem wyszedłem i wracać nie zamierzam. Ani do tego pokoju, ani do Ciebie. To, co wydarzyło się wczoraj, dla mnie, nie miało żadnego znaczenia i mam nadzieję, że dla Ciebie również. 

Izzy,

Ps. Slash kazał poinformować, że wracasz z buta do domu, ponieważ wyjechaliśmy nad ranem, aby uniknąć wkurwionego Jacksona.''

      Po prostu zgniotłam ją, a potem podarłam na strzępki, czując jak do oczu napływają mi łzy. Podniosłam się na równe nogi, nie zważając na ból głowy ani na to, że któryś z pracowników mógłby zauważyć mnie przez okno, nagą. Zaczęłam zbierać z podłogi swoje ciuchy, a kiedy już to zrobiłam wpadłam do łazienki i tak po prostu rozpłakałam się jeszcze bardziej. Naciągając na siebie ubrania mamrotałam niewyraźnie, jak to go nienawidzę. Jak ich wszystkich nienawidzę. 

 Wyszłam z łazienki i łapiąc za torebkę stojącą na krześle, opuściłam również pokój. Zbiegłam po schodach na dół jednocześnie próbując jakoś zamaskować swój stan. Zatrzymałam się, aby założyć te cholerne buty na obcasach, które do tej pory trzymałam w ręku i miałam już wychodzić, gdyby nie Nancy, która pojawiła się obok mnie.

- Boże, Natalie, co się stało? Płakałaś? - spytała patrząc na mnie współczująco. 

- N-nie - powiedziałam pociągając nosem. - Ja tylko... Ja ryczałam.

Podeszła bliżej i ruchem ręki zachęciła mnie, abym usiadła na kanapie. Niechętnie zrobiłam to i otarłam mokre policzki.

- Dlaczego? Ktoś ci coś zrobił? Tu? U nas? - zapytała siadając obok.

Nie wiedziałam czy mam jej powiedzieć o tym, co się stało. Byłam przecież pijana, a poza tym kocham go. Ale... Ale on, mnie nie.
- Izzy... Bo ja... Ja, no, wiesz... - wyszeptałam ściskając w ręku strzępki kartki, na której Jeff zostawił mi swoją wiadomość. - Zresztą, nie ważne... Lepiej już pójdę.
Podniosłam się z kanapy i nie patrząc na reakcje gosposi, szybkim krokiem opuściłam Neverland. Tylko zbytnio nie wiedziałam dokąd mam iść, bo przecież nie do Hellhouse. Tam są Oni, a z nimi Jeffrey. Nie, za nic, kurwa. Na pewno nie chcę teraz widzieć Stradlina ani reszty chłopaków. Po prostu są zbytnio irytujący, a Izzy... To Izzy.
 Rozejrzałam się na przejściu dla pieszych i przeszłam przez ulicę. Ludzie się za mną oglądali i mnie podziwiali. Tak, patrzyli się na mnie z zazdrością bądź, mężczyźni, z tym błyskiem w oku. W końcu nie każda kobieta wygląda tak dobrze w sukience, i to jakiej. Odsłania dużo, za dużo. I do tego jeszcze szpilki, ha, i moje długie nogi. Jednak coś potrafi poprawić mi humor. Uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę przystanku autobusowego. Chciałam przynajmniej dojechać gdzieś bliżej domu, a nie kręcić się na obrzeżach.


       W autobusie było strasznie gorąco, a ilość ludzi w nim, nie pomagała i tym bardziej drogi nie umilała. Siedziałam przy oknie i z nadchodzącymi mdłościami wpatrywałam się w widok za szybą. Miasto budziło się dopiero do życia, ludzie wychodzili do pracy, sklepy dopiero otwierano, a dzieci szły do szkoły.
 Westchnęłam ciężko i spojrzałam z ciekawością na mężczyznę siedzącego naprzeciwko. Podniósł wzrok z nad czytanej gazety i spojrzał na mnie. Uśmiechnął się, a ja odwzajemniłam. Nie żeby podobał mi się każdy facet... Po prostu ciągle trafiam na tych przystojnych. Przystojnych dla mnie. Pamiętam jak wiele razy pokazywałam Felicji jakiegoś faceta, a ona kręciła tylko głową i wzdychała. Wtedy ja byłam zaskoczona tym, że on się jej nie podoba, a ona tym, że on mi się podoba. Między innymi, właśnie to nas dzieli. Gust. Do wszystkiego.
 Niestety miłą wymianę uśmiechów popsuł autobus, a raczej kierowca jadący za szybko. Mężczyzna wstał i wysiadł nawet na mnie nie patrząc. Mnie się, kurwa, nie ignoruje. Uśmiecha się, ja się uśmiecham i wtedy on pyta o numer, a nie. Faceci są coraz gorsi, i tyle. Dobrym przykładem tego jest, na przykład Izzy. Ale miałam o nim nie myśleć...
 Kiedy z powrotem odwróciłam wzrok w stronę okna, uznałam, że muszę już wstawać i przygotować się do wyjścia. Znów westchnęłam i wyzywając komunikacje miejską, podniosłam się na nogi. Wzięłam torebkę i ruszyłam w stronę wyjścia, co było raczej głupotą z uwagi na to, iż miałam na sobie buty na obcasie, a autobus nadal jechał. Szybko jechał. Tak jakby chciał, żebym się tu wywaliła.
 Nienawidzę wszystkiego i wszystkich.

***

      - Kurwa, Stradlin, czy ty wiesz jak mnie łeb napierdala? - zapytał Slash patrząc na Izzy'ego, któremu zachciało się aktualnie grać na perkusji Adlera.
- Myślisz, że mnie to obchodzi? - odpowiedział pytaniem i nadal nawalał w instrument. Nieumiejętnie nawalał. - Było trzeba tyle w nocy nie chlać.
- Tak, tak, wmawiaj sobie, że to ja wlewałem w siebie litry alkoholu - odparł Mulat. - Odezwał się ten, który tak się schlał, że ze swoją byłą do łóżka polazł. - powiedział złośliwie i przyłożył sobie do głowy mrożonkę. Moją mrożonkę, którą bezczelnie mi zabrał!
Rytmiczny podniósł się ze stołka, na którym siedział i nic nie mówiąc wyszedł z pomieszczenia. W tym samym czasie nasze spojrzenia przeniosły się na Hudsona, który siedział na kanapie i widocznie nic sobie nie robił z reakcji przyjaciela. Zresztą, on zawsze podchodzi do wszystkiego z obojętnością, więc co się dziwić?
 Obejrzałem się do tyłu i w ty samym momencie do pomieszczenia weszła Mandy z potarganymi włosami i rozmazaną szminką. Oczywiście, owinięta szlafrokiem, szczelnie i dobrze! Ach, noc mieliśmy cudowną.
- Mandy, kochanie, co na śniadanie? - spytałem milutkim głosikiem.
- McKagan, jakie rymy od rana nam prezentujesz - wtrącił Axl. - Kac dobrze ci robi.
- To ta noc z Mandy mu dobrze zrobiła. - roześmiał się Steven.
Mam najbardziej wkurwiających kolesi na świcie, kurwa. Nawet nie mogę spędzić miłego poranka z Amandą, bo oni muszą wszędzie wtykać nos. Teraz na pewno ją zniechęcą do zrobienia mi śniadania, a ja tak długo pracowałem na to. Tak się starałem, żeby to ona mi robiła jedzenie, tyle czasu ja jej gotowałem, więc chyba zasłużyłem, tak? Choć z moim Króliczkiem nigdy nie wiadomo...
- Mandy, co to w ogóle za strój? Nowa moda, czy coś...? - nabijał się Slash.
Znając ją teraz powinna się na nich rzucić, wytarmosić, poobijać im te brzydkie twarzyczki, zwyzywać i zamordować, ale kto wie. Może nie będzie się jej chciało... A nie, jednak nie.
Spojrzała na Saula, ale nie był to zwykły wzrok. Był to wzrok nienawiści, jakim zawsze mnie obdarowywała, kiedy nie czyściłem kuwety kota jej matki. Również patrzyła tak na Axla, ale on to jak ta kuweta, więc żadnej różnicy nie robi...
- Hudson, do garów! Robisz, kurwa, śniadanie! - krzyknęła tak, że na pewno obudziła Erin. No i Rosemary. I sąsiadów. Kocham ją. - Adler, nie ciesz się tak, bo ty wywalisz z naszego domu Sebastiana, bo przylazł tu za nami! - kocham ją. - Axl! Sprzątnij te rzygi z podłogi! - ja ją tak bardzo kocham. - Gdzie Izzy?! Izzy! Izzy! No kurwa, nie słyszy. - spojrzała na mnie. Boże, Mandy kocham cię. Ja cię kocham. Bardzo, bardzo... - Kochanie, ty możesz tu posiedzieć. Przynieść ci coś do picia?
Westchnąłem z ulgą i energicznie pokiwałem głową. Żyję, kurwa.
- Hudson, przynieś mu coś do picia, jak już w kuchni jesteś! - wykrzyknęła, a Mulat od razu przybiegł do mnie z puszką piwa.
Reszta zespołu szybko zabrała się za swoje zadania, a Stradlina jak nie było, to i nie ma. Może już nie zejdzie? Ma szczęście chłopak, wielkie. Chociaż w tym, bo tak to, to chyba mu się zbytnio nie powodzi, w związkach. Jak nie Natalie, to jakaś dziwka. Różnicy chyba zbyt dużej nie ma, ale jednak coś jest. No właśnie, jest. Ale ja nie jestem Adler, żeby do cudzych spraw się mieszać.
 Przeczesałem swe zajebiste włosy ręką i podniosłem tyłek z kanapy, po czym tłumacząc się Mandy, że wychodzę do sklepu, opuściłem Hellhouse w mojej eleganckiej ramonesce. Sam nie wiedziałem dokąd idę... Tak po prostu sobie szedłem, gdzieś. Przecież nie będę siedział bezczynnie w domu patrząc jak oni tam sprzątają. Mogę się przewietrzyć zamiast tego. 
 Szedłem sobie Sunset, kompletnie bez celu i nawet nie wiedziałem, która godzina. Właśnie, kurwa, która godzina? Podszedłem do jakiejś kobiety i zapytałem o czas. Z początku chyba się mnie wystraszyła, no, bo raczej nie codziennie, na ulicy zaczepia cię prawie dwu metrowy facet z natapirowanymi włosami. A na dodatek ten facet wygląd jak trup. Po chwili jednak dostałem odpowiedź i lekko się zdziwiłem. Była dopiero dziesiąta rano, a przecież spać po imprezie poszliśmy o jakiejś trzeciej w nocy. Kurwa, co jest? To jakiejś żarty?
 Zmarszczyłem brwi i z lekko zaskoczonym wyrazem twarzy ruszyłem dalej. Przechodząc obok Rainbow, wszedłem tam na chwilę. Mówię, że tylko na chwilę, bo przecież nikogo tu nie będzie o tej porze, a picie samemu wcale fajne nie jest. Poza tym, Mandy by mnie zabiła. Usiadłem przy barze i wyciągnąłem z kieszeni kurtki, opakowanie papierosów. Wyciągnąłem jednego i zapaliłem, mocno się zaciągając.
- Hej, Duff - usłyszałem kobiecy głos za sobą. - Dasz zapalić?
Odwróciłem się do tyłu i na początku widok lekko mnie zaskoczył, ale po chwili podałem blondynce papierosa i zapalniczkę. 
- Cześć, Marta. Co tu robisz o tej porze? Przecież jeszcze wcześnie jest. - zapytałem chowając opakowanie do kieszeni.
Siostra naszej Faith spojrzała na mnie, tak jakby moim obowiązkiem było wiedzieć, co ona tu robi. Tak jakbym to wiedział, ale z uwagi na moją głupotę, zapomniał. Kurwa no, tyle, że ja naprawdę nie wiem. 
- Pracuję tu. Myślałam, że wiecie... - tak, bo my, kurwa, wszystko wiemy. Jesteśmy zajebiście inteligentni. - Rzucił mnie facet, to jakoś zarabiać muszę, co nie?
Obrzuciłem ją wzrokiem i po raz kolejny tego dnia, mogłem stwierdzić, iż byłem przerażony, bądź zaskoczony. Miała na sobie ten przykrótki, obcisły kostiumik kelnerki. Jak się Faith dowie to ją w kosmos wyśle. Przecież dziewczyna ma dopiero osiemnaście lat, nawet ja widzę, że to nienormalne. Zresztą, Faith też pełnoletnia nie jest... I Slash, i Steven. 
- Kurwa, dlaczego nie powiedziałaś? Rodzice kasy ci nie przesyłają? - spytałem patrząc na nią jak na dziecko, którym oczywiście była, do cholery.
Z tego, co wiem Faith coś dostawała, dlatego jakoś się nam żyło. Nat też, a Marcie nie dają? Chyba, że ma inne wydatki...
- Dają, dają, ale wiesz, muszę za coś kupować sobie inne rzeczy. Ubrania, kosmetyki, fryzjer, i do tego jeszcze coś do jedzenia. Myślisz, że mi starcza? - odpowiedziała i jednocześnie zgasiła papierosa. - Wybacz, mam klienta. 
Odeszła od baru i polazła do jakiegoś gostka, co wyglądał jakby do jakiegoś gangu należał. Westchnąłem tylko i mruknąłem niewyraźnie do barmana, że chcę coś mocnego. No jasne, gdybyśmy my wydawali pieniądze na fryzjera i kosmetyki, to też nie mielibyśmy z czego żyć i do pracy trzeba by było się zaciągnąć. A tak to żyjemy sobie spokojnie z zarobków rodziców dziewczyn. No i już niedługo z płyty, którą chyba wydajemy. 
 Pociągnąłem łyk z kieliszka, który podstawił mi barman i nie czekając na powrót Marty, wyszedłem z Rainbow. Nie mówiła mi, ze mam nic nie mówić Faith, więc mogę zrobić co chcę. Tylko wrócę się po samochód, bo z buta nie za bardzo. 

***

          - Steven, wstań już, bo późno jest. - mruknęłam przeciągając się.
Podniosłam się z łóżka i obejrzałam do tyłu, aby zobaczyć czy moje słowa coś dały. Nic, oczywiście. Leżał sobie i ruszyć się raczej zamiaru nie miał. Uśmiechnęłam się i powróciłam na miejsce obok niego. Delikatnie odgarnęłam mu włosy z czoła i pocałowałam w czubek nosa. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, ale nie, ja jestem głupia i wcale nie wiem, że nie śpi, kurwa.
- Steven, no - popchnęłam go. - Wstań, bo mi się nudzi.
- Jak ja ci znajdę jakieś zajęcie, to już nudzić ci się nie będzie. - powiedział do mnie, a może raczej do poduszki, w której ukrył twarz. 
Wywróciłam oczami i ponownie wstałam z łóżka, jednak tym razem już do niego nie wróciłam, tylko poszłam do łazienki. Na samym początku spojrzałam w lustro, aby ocenić sytuację i przekonać się, że jest okropnie, bo przecież tak włosów to potarganych jeszcze nie miałam. Głupi Tyler. To na pewno jego wina i teraz przez niego będę się z tym męczyć, cholera jasna. Ale to dopiero w domu... Boże, jak ja wyjdę na ulicę? Kurwa.
 Poprawiłam wygniecioną sukienkę i nadal na boso wyszłam z łazienki. Kiedy znalazłam się w sypialni, zerknęłam tylko na Stevena, aby dowiedzieć się, że jeszcze śpi i zeszłam na dół, do kuchni. Tam wstawiłam wodę na herbatę i usiadłam przy stole, wystukując na jego blacie jakiś rytm. 
 Westchnęłam, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi i ociężale się podniosłam. Przechodząc obok lustra, które wisiało w przedpokoju, zatrzymałam się gwałtownie i złapałam się za głowę. Po prostu zajebiście, przecież ja tych drzwi nie mogę otworzyć! Nie w takiej fryzurze, nie taka nie ogarnięta, kurwa no. Co ja zrobię jak to... Właśnie, kto?
 Podeszłam do drzwi i pierwsze, co zrobiłam to upewnienie się kto to, przez wizjerek. Nie była to żadna osoba, która nie mogła mnie tak zobaczyć. Co więcej, była to osoba, która widziała mnie w gorszym stanie, dlatego otworzyłam drzwi na całą szerokość i wpuściłam gościa do środka. Spojrzał tylko na mnie i zaśmiał się cicho, ale nic nie powiedział!
- Duff, po co tu przyjechałeś? - zapytałam patrząc na basistę z delikatnym, że tak powiem, zaskoczeniem.
- Po ciebie - odparł i rozejrzał się po pomieszczeniu, aż w końcu jego wzrok utkwił we mnie. - Co wy tu robiliście?
- Chodzi ci o włosy...?
- Tak. - odparł i usiadł na kanapie.
- Nic. Po prostu spałam, nie moja wina, że Tyler się w nocy strasznie wierci - powiedziałam siadając na fotelu. - Stęskniłeś się za mną, misiaczku, że tak przyjechałeś?
- No oczywiście, że tak, ale czy Steven nie będzie zazdrosny? - zapytał zapalając papierosa.
Pokręciłam tylko głową z niedowierzaniem i wstałam wyłączyć gotującą się wodę. Kiedy wlewałam ją do kubków, do pomieszczenia po schodach, zszedł Tyler... W samych gaciach. Boże, tylko nie to. On to ma wyczucie, kurwa, czasu.
- McKagan?! Co tu robisz? - usłyszałam z salonu.
Zaczęłam się po prostu śmiać, no, bo co innego mi zostało? Przeszłam z kuchni do chłopaków i położyłam na stole kubki z herbatą. Steven już siedział na fotelu, na przeciwko Duffa i o czymś rozmawiali. Jednak już po chwili basista posłał mi znaczące spojrzenie.
 Ciekawie, muszę powiedzieć.

________________________

Mi się tu nic nie podoba, ale już to wiecie. Chętnie bym strzeliła się po głowie i dała sobie święty spokój z tym wszystkim, ale nie chcę jednocześnie odejść. A na dodatek to coś wyszło całkiem długie... 

Przepraszam.