Nie jestem aż taki zły...

Dzień dobry,

Pamiętacie Painted On My Heart? Jest to dodatek, bądź coś w tym stylu i jest on związany z tamtym opowiadaniem. Głównie chodzi o Joe. O niego i o to, że był właśnie tym złym, prawie nikt go nie lubił. Właśnie dlatego mamy tu coś z jego perspektywy, to co on myślał.

Z dedykacją dla Suicide!

________________________

12.12.1985

"Wokalista Aerosmith nie żyje", "Steven Tyler popełnił samobójstwo", "Co było przyczyną samobójstwa wokalisty Aerosmith?", "Steven Tyler nie żyje. Co na to jego koledzy z zespołu?", "12 grudnia 1978 roku zmarł wokalista Aerosmith. Co z zespołem?". 

Dokładnie siedem lat temu Steven popełnił samobójstwo. A ja nadal miałem nagłówki tych wszystkich gazet przed oczami. Pamiętam jak ci wszyscy dziennikarze dosłownie się na mnie rzucali, aby wyciągnąć chociaż trochę informacji na ten temat. Wypytywali co z zespołem, co zamierzamy zrobić i oczywiście, dlaczego on to w ogóle zrobił. Wtedy zdolny byłem jedynie do powiedzenia - Odpierdolcie się ode mnie. Nie chciałem z nikim rozmawiać o tym, co się wydarzyło. Odganiałem dziennikarzy, jak natrętne muchy i pragnąłem jedynie spokoju. Nawet raz uderzyłem jednego z nich, bo mnie po prostu wkurwił swoim pytaniem o to, czy to moja wina. Nie wytrzymałem. Wiele razy sam chciałem pozbawić się życia, ale po prostu nie byłem do tego zdolny. Po prostu byłem tchórzem. Jestem tchórzem i nim pozostanę, bo nie zrobię tego. Nie mogę. Nie teraz, kiedy wszystko zaczęło się jakoś układać.

 Jestem okropny. Jestem dupkiem. Jestem chujem. Jestem nim, ponieważ po śmierci najlepszego przyjaciela, prawie, że brata, ułożyłem sobie życie. Dopiero wtedy zrozumiałem, że On miał rację, że Elyssa nie jest dla mnie, że z nią nic się nie uda, że nie będę szczęśliwy. Dopiero wtedy to sobie uświadomiłem, a raczej wtedy, kiedy otrząsnąłem się z tego całego szoku i doszedłem do siebie. Nareszcie odzyskałem rozum i w 1982 zostawiłem ją. Nie czułem nic, ona też. Kasa była - to się liczyło, dla niej. Nie było to moje szczęście ani przyszłość naszego związku, były to pieniądze. Kiedy już była tylko przeszłością; plamą, którą udało mi się zetrzeć z mojego serca, uświadomiłem sobie również, że On miał zawsze racje, że powinienem się Go słuchać. Dawno już wtedy przestałem się zadręczać tym, że to moja wina, choć czasem... Czasem tak myślę, bo to w końcu ja odebrałem Mu kobietę...

 Wiele razy mówił mi, że jestem z nią tylko ze względu na jej urodę. Na to, że była śliczna, po prostu, bo mogłem się z nią pokazać. Sugerował też, że robię to dlatego, żeby Go zdenerwować. Żeby z czystej złośliwości zabrać Mu ją i jednocześnie odebrać Mu to, co dla Niego najważniejsze. Mówił, że jej nie kocham. Wykrzykiwał mi to podczas każdej naszej kłótni, których w tamtym okresie było bardzo dużo. Usłyszałem od Niego wiele słów, świadczących o tym, że jestem pierdolonym chujem, który chce zabrać Mu dziewczynę, przyjaciółkę, ukochaną, tą jedyną. Wtedy miałem na to wyjebane, a nawet cieszyłem się, kiedy mogłem sprawiać Mu przykrość albo, jak wtedy myślałem, nie potrzebne wybuchy zazdrości. Tak naprawdę odbierałem Mu kogoś ważnego, osobę, bez której nie mógł żyć, co później udowodnił. Ale nie myślałem tak o tym, przynajmniej wtedy. Nie myślałem, że ona była aż tak dla Niego ważna; że była jedynym oparciem i, że to ona pomagała Mu we wszystkim; że ją kochał. Byłem wtedy zbyt zapatrzony w siebie, żeby to dostrzec.

 Ale... Ale kochałem ją. Kochałem ją, pomimo tego, że nie okazywałem tego za bardzo. Pomimo tego, że każdy myślał, że naprawdę robię to złośliwie, kochałem ją i nic tego nie zmieni. Nie wiem, czy bardziej od Niego, lecz to chyba nie wykonalne. On znał się z nią dłużej, co równało się z tym, że wiedział o niej więcej; że był jej bliski i, że była dla Niego ważna. Ważniejsza od wszystkiego, jak się później okazało. Jednak nie całkiem, ponieważ narkotyki górowały nawet nad nią i to właśnie przez nie powstawały te kłótnie. Gdyby nie to, że ćpał i, że często był właśnie pod wpływem, pewnie nie dochodziłoby do żadnych awantur. Pewnie nigdy by mi nie powiedział, co czuł i nie wiedziałbym również za kogo mnie ma. Nigdy bym się nie dowiedział o tym, że odbieram Mu ją i, ze On za nią tęskni. Może gdyby nie ćpał, siedziałby cicho i nic by nie powiedział, ale niestety wszystko z niego wyszło, przez co również wszystko się popsuło. Może gdyby nie narkotyki obydwoje by żyli? Cholera, gdyby nie to, to Hope nigdy by ze mną nie była tylko z Nim i na pewno wszystko potoczyłoby się inaczej. Lepiej, kurwa.

 Nie jestem aż taki zły, w końcu to przez narkotyki, do cholery. Tak jest, czy ja po prostu sobie to wmawiam, żeby poczuć się lepiej?! Nie, to nie tak. To nie przeze mnie. Nie. Przechodziłem już przez to, przez cholerne cztery lata, kurwa! Nie będę się tym zadręczać, to nie moja wina... Boże, to nie moja wina...? Nie, trzeba logicznie pomyśleć - to przez to, że On brał narkotyki. To przez to ona od Niego odeszła, to przez to jebane gówno była ze mną. I jednocześnie przez to On wariował, tak jak teraz ja tylko, że jego sytuacja była inna. On dawał sobie w żyłę lub wciągał, zadręczał się myślami, przez to, że kobieta od niego odeszła. Ja zadręczam się, bo On odszedł. Bo jego już nie ma. Zadręczam się, bo kiedy to zrobił, był ze mną skłócony. Zadręczam się, bo nie było mnie wtedy przy Nim. Zadręczam się, bo posłuchałem się Go dopiero po tym wydarzeniu. Zadręczam się, bo znalazłem szczęście dopiero wtedy, kiedy Jego już nie było. Zadręczam się, bo zabrałem mu Hope. Zadręczam się, bo byłem chujowym przyjacielem. Zadręczam się, bo przecież mogłem mu powiedzieć, że będzie dobrze; że nie musi popełniać samobójstwa, ale nie zrobiłem tego, do cholery...!

 Jednak On mi wszystko wybaczył. Napisał mi w liście pożegnalnym, że jestem Jego bratem bliźniakiem. Toksycznym Bliźniakiem. Napisał, że mnie przeprasza. Napisał, że to On jest tchórzem, a ja mam coraz większe wrażenie, że to ja nim jestem. Kochałem ją i Jego, choć nigdy nie powiedziałem tego jej, Jemu to już co innego... Mogłem Mu ją 'oddać', odpuścić sobie, przecież to właśnie On był dla mnie ważniejszy od niej. Jego bardziej potrzebowałem, a ona była tylko kobietą. Fakt, kochałem ją, ale On był moim przyjacielem i to On bardziej na nią zasługiwał, w końcu nawet ona wolała Jego. Szkoda tylko, że wcześniej nie pomyślałem. Szkoda, że nie wiedziałem... Nie, wiedziałem tylko byłem zbyt głupi. 

Westchnąłem i spojrzałem w bok, aby zobaczyć Billie, która zamykała drzwi wejściowe od domu. Odłożyła reklamówki z zakupami na blat w kuchni i nucąc coś pod nosem przeszła do salonu, w którym siedziałem. Zabrała ze stołu leżący na nim pilot i wyłączyła telewizje, której i tak nie oglądałem. Był włączony tylko po to, abym nie słyszał tej okropnej ciszy, jaka panowała pod jej nieobecność.  Podniosłem na nią wzrok i spojrzałem pytająco. 

- Kiedy idziemy na cmentarz? - zapytała odkładając pilot na szafkę, po czym opuściła pomieszczenie kierując się do kuchni. Bezszelestnie pokierowałem się za nią.
Może i nie znała Go osobiście, ale wiedziała, że jest dla mnie ważny, dlatego chętnie ze mną chodziła co roku na cmentarz. Ona co roku, ja prawie co tydzień. 

- Idziemy? - powtórzyłem po niej. - Myślałem, że sam pójdę. Wiesz, Billie, ja chciałem...

- Dobrze, rozumiem - powiedziała wkładając do lodówki główkę sałaty. - Chcesz iść sam, rozpłakać się i cierpieć w samotności, a ja jestem kobietą i nie powinieneś robić tego przy mnie. Dobrze, Joe. Idź sam.

- Jak ty mnie zajebiście rozumiesz. - mruknąłem i zostawiając ją, poszedłem do małego przedpokoju ubrać się w coś cieplejszego, bo Billie nie lubi, kiedy jestem zmarznięty, ponieważ wtedy nie jest dobrze się do mnie przytulać.

Kiedy byłem już gotowy, krzyknąłem jej coś, że wychodzę i opuściłem dom, po czym wsiadłem do czerwonego auta zaparkowanego na podjeździe.

Podczas jazdy, jak nigdy, przywiązałem dużą uwagę do widoku za szybą samochodową. Stojąc na światłach obserwowałem ludzi przechodzących przez pasy i zastanawiałem się, co takiego robią w życiu. Ja byłem sławnym gitarzystą i moje życie nie wyglądało pewnie tak jak ich. Nawet przed zdobyciem sławy nie zachowywałem się jak inni, bo byłem Anthonym Josephem Pereira, nie jakimś zwykłym człowiekiem. Byłem skazany na sławę i nie miałem czasu dla innych, no, może oprócz zespołu. Dla nich zawsze czas miałem, ale tylko dlatego, że byli mi bliscy, dzięki temu, że mieliśmy te same marzenia. A inni ludzie? Mogli wyjść spokojnie z domu i nie zostać napadnięci przez dziennikarzy; mogli robić, co chcą, bo nikt tego nigdzie nie opisze; mieli więcej czasu dla rodziny. A ja? Ja jedyne, co miałem to pieniądze. I Billie.

Wyszedłem z samochodu, wyciągnąłem z bagażnika znicze, po czym zamknąłem go i ruszyłem do bramy prowadzącej na cmentarz. Na cmentarz, na który nienawidziłem jeździć z osobą towarzyszącą. Bałem się, że w pewnym momencie nie wytrzymam i, że zacznę Go przepraszać; błagać o wybaczenie, prosić, żeby wrócił i oto, żeby było tak jak kiedyś; bałem się, że się po prostu rozpłaczę.

Usiadłem na ławce, która stała naprzeciwko Jego grobu i spojrzałem tępo na tabliczkę z Jego imieniem, nazwiskiem i datami. Siedziałem tak przez dłuższy czas i wsłuchiwałem się w ciszę panującą dookoła, w ciszę, której tak bardzo nienawidzę. Znicze na innych nagrobkach oświetlały wszystko i nadawały atmosfery. Może i dla niektórych pięknej, ale dla mnie smutnej i okropnej. Myślałem o tym, co było, choć wiele razy przysięgałem sobie, że nie będę tego robił; że nie będę Go wspominał. Ale dzisiejszego dnia złamałem tą obietnicę i ten drugi raz nikomu nie zaszkodzi. No chyba, że mi.

Jego już nie było. Jej też. Wielu wspomnień również, bo były one zakazane. Nawet Lennona nie było. Kiedy On odchodził to i przyjaźni nie było. Zespołu, atmosfery, braterskiej miłości, nawet w jednym domu nie mieszkaliśmy, tak jak kiedyś. Po prostu Tego już nie było i chyba nie miało prawa istnieć. Nie u Nas. Może to wszystko miało się tak potoczyć? Może ja miałem być tym złym, a on tym dobrym. Może to tak miało być? Może to było zaplanowane, przez tego tam, u góry? Każdy miał mnie uważać za złego...? Każdy miał myśleć, że byłem tylko nic nieznaczącym dupkiem...? Ale tak nie było, do cholery. Przecież ja... Ja byłem po prostu głupi. Byłem głupi. Głupi. Głupi. Głupi. Ale nie zły...! Kochałem ją i Jego również, na ten braterski sposób! I nikt nie ma prawa powiedzieć, że było inaczej, oprócz Niego.

- Myślisz, że to moja wina? - zwróciłem się do... do Niego. I pozostałem tam bez odpowiedzi, w miejscu, gdzie było mi cholernie źle. Jednak, jednocześnie mogłem porozmawiać z... Nim, ze Stevenem, bratem.

___________________

I jak?

Pod tym czymś mogę powiedzieć, że jest to w miarę dobre. Trochę mi się podoba, nie za bardzo, ale może być. Choć i tak nie zmieniam zdania o sobie. Jest Was tu dużo, fakt, ale to nie o to chodzi.
Tak sobie teraz myślę, że moje zdanie o mnie samej się chyba jeszcze bardziej pogorszyło, ha.

Tyle w temacie.

Bardzo Was proszę o komentarze.