Show Me Heaven 3: "Tik tak - kasy brak"

Przepraszam bardzo, ale ktoś tu chyba zapomniał o Hate. Na serio, tylko dwie osoby i w tym ja? 

Z dedykacją dla Fly!

Tik tak. Tik tak. Tik tak. Tik tak...
         Wsłuchiwałem się w ten pojebany zegarek, który raczej nie rozróżniał dnia od nocy. Cholera jasna, kto sobie takie coś wymyślił? Przecież to, o tej pierwszej w nocy, przeszkadza w spaniu! Zaraz normalnie go rozpierdolę. Kto z tego pieprzonego hotelu wymyślił sobie, że w tym pieprzonym pokoju ma być ten pieprzony zegarek?!
 Odwróciłem się na drugi bok i nakryłem głowę poduszką. Ten wyjazd jest jakiś pojebany... Nie, to my byliśmy pojebani, ponieważ uciekliśmy z małą ilością kasy. Tssa... Małą ilością, śmieszne. Tego nawet małą ilością nie można nazwać. Zastanawia mnie tylko to, co ta cała blondi z nią zrobiła... Przecież z czegoś musiała żyć, tak? No właśnie, musiała. Dlatego, gdzie ona teraz jest, co? Chowa ją przed nami? Ja pierdolę, czy ona nie może sobie uświadomić, że gdyby nam ją pożyczyła, to mieszkalibyśmy w jakimś lepszym hotelu, a nie w najtańszy gównie?!
Tik tak. Tik tak. Tik tak. Tik tak...
 Kurwa, no! Przekręciłem się, tym samym uderzając Jeffreya łokciem w głowę. Chłopak poruszył się i tak jakby przebudził się, ale zaraz z powrotem zamknął oczy i zasnął. Westchnąłem i podniosłem głowę do góry spoglądając na cały ten pokój. Jakaś stara tapeta w kwiatki 'przyozdabiała' ściany, u góry jakaś żarówka, która niby miała oświetlać pomieszczenie, ale niestety była przepalona. Okno... No, okno i łóżka. Dwa łóżka, całe szczęście. Na jednym my z Jeffem, a na drugim dziewczyny. I tak musimy się gnieździć w tej klitce, dopóki nie znajdziemy czegoś lepszego... Nie, dopóki nie znajdziemy pracy. Zarąbiście, ja w pracy. Niestety nie mamy innego wyjścia, bo nie chcę, żeby Molly mieszkała w takim miejscu. Przecież ona zasługuje na lepszy dom, a ja nie mogę jej tego dać. Znaczy się, mogę, ale muszę na to zapracować. Normalnie to bym miał wyjebane na to, gdzie mieszkamy, ale z uwagi na siostrę, muszę to zrobić. Dla niej.
 Mogliśmy zrobić... Mogliśmy z Jeffem przecież... Okraść tą całą Hannah, ale w końcu ona była pierwszą i raczej jedyną miłą dla nas osobą, więc dlaczego miałem jej takie coś zrobić? Nie jestem jakiś, kurwa, okropnie zły, żeby robić takie rzeczy. Choć dzięki temu moglibyśmy teraz mieszkać, gdzie indziej...
Tik tak. Tik tak. Tik tak. Tik tak...
 Jak już kiedyś będę miał własny dom, to nigdy nie kupię tam zegarka. Najwyżej nie będę wiedział, która godzina. Trudno. Jakoś przeżyję... Tylko czy w ogóle będzie mnie stać na własne mieszkanie? Jak na razie to nawet kasy na żarcie nie ma, a ja już o chacie myślę. Ale co my niby mamy zrobić, żeby cokolwiek zarobić? Grać? Nawet dobry pomysł, tylko gdzie? Przecież na ulicy, siedząc przy krawężniku, raczej za dużo nie zarobimy...
Tik tak. Tik tak. Tik tak. Tik tak...
 Rzuciłem poduszką w zegarek. I tak oto w hotelu zabrakło jednego z tych tykających gówien.

***

       Jechaliśmy... Gdzieś. Autobusem. Zbytnio mnie to nie obchodziło, przecież nawet gdybym zapytała, to ten Rudy idiota zbyłby mnie jakimś swoim tekstem. Po prostu Jeffrey kazał mi się szykować, bo stwierdził, że ja i Molly nie możemy zostać same. Nie powiedział, gdzie ani po co. Zresztą ostatnio czuję się tak, jakbym tylko im wszystkim zawadzała. A William sytuacji nie polepsza.
 Odwróciłam się w stronę mówiącej coś do mnie przyjaciółki, która chyba raczej już wiedziała dokąd zmierzamy, bo jeszcze przed chwilą rozmawiała o czymś z Bailey'em.
- Chłopacy zamierzają poszukać sobie pracy. - oznajmiła siadając obok mnie.
Oni? William i Jeff zamierzają pracować? Naprawdę bardzo śmieszne, okropnie śmieszne. Przecież oni nie potrafią nic zrobić. No może oprócz grania. Ale to im w niczym nie pomoże, bo dobrze płatnej pracy za talent do darcia ryja i grania na gitarze nie dostaną. A do innych rzeczy się po prostu nie nadają, bo co? Będą pracować w jakimś sklepie i towar wykładać? Och, wątpię.
- Ciekawe, kurwa, gdzie. - powiedziałam jednocześnie szukając w kieszeniach od płaszcza Rudej paczki papierosów.
- Przecież ty nie palisz - powiedziała lekko zdziwiona.
Westchnęłam. Trochę właśnie żałowałam, że nie mogłam zobaczyć za dobrze tej jej miny. I tego czy Rudy na serio robi się czerwony, kiedy się wnerwia. Jeff mówi, że tak...
- Ty też. - rzuciłam wyciągając opakowanie i zapalniczkę.
Jeszcze za nim zdążyłam zapalić papierosa Isbell podszedł do mnie i kazał wysiadać. Niestety, zauważył, że chcę zapalić i zabrał mi papierosa. Tupnęłam ze złości, a zaraz po tym usłyszałam śmiech William. Idiota... Ale przynajmniej Jeffrey się o mnie martwi, chyba jako jedyny. No nie, jeszcze jest Molly, która aktualnie pociągnęła mnie za rękę i poprowadziła do drzwi, które po chwili otworzyły się z charakterystycznym odgłosem.
 Gdy tylko znaleźliśmy się na zewnątrz, mogłam w końcu odpocząć od smrodu panującego w autobusie i rozkoszować się podmuchami wiatru, które od czasu do czasu rozwiewały na wszystkie strony moje włosy. Odetchnęłam z ulgą, ale niestety nie mogłam za długo sobie postać, bo Ruda pociągnęła mnie za sobą dalej.
- Jaki dzisiaj w ogóle mamy dzień? - zapytał Will.
- Poniedziałek. - odpowiedziała Molly, po czym pociągnęła mnie w prawą stronę.

***

          - Panie, nie znajdzie pan lepszych kelnerów od nas!
Byliśmy już w czwartym barze, w którym chłopacy starali się o pracę. No niestety, nie każdy chciał mieć ich za pracowników i się nie dziwię, że nie przyjęli Williama, ale Jeffa? Przecież on jest najodpowiedzialniejszą osobą jaką znam. To wszystko przez Bailey'a, przez niego Jeffrey ma taką właśnie opinię. Wystarczy tylko, że ktoś zobaczy, gdzieś na ulicy Axla, czy jak on tam się teraz nazywa, i od razu wie, że to nieodpowiednia osoba. Przecież to widać.
- Przykro mi, ale panowie są... - zaczął facet, ale zapewne widząc minę Rudego, szybko się rozmyślił. Na pewno William jest teraz tak wkurzony, że wygląda jakby miał skoczyć na niego i wydłubać mu oczy. - Nie... Nie, szukamy aktualnie pracowników. Już prędzej pracownice. - dodał.
- Pracownice? - powtórzył Isbell. - Jako kto?
- Kelnerka, oczywiście. - odparł mężczyzna z odrobiną niepewności w głosie. Oj, bał się ich, jak cholera.
Wiedziałam, że gdyby nie 'Axl', to Molly już by się dawno do tej roboty rwała. Ale z uwagi na to, iż jej braciszek jej na to nie pozwoli... Bo nie pozwoli, przecież jest na jej punkcie przewrażliwiony, to będzie tak stała i wgapiała się w niego. Trudno, to i tak wina Willa. W końcu to on wygląda jak psychopata i nie chcą go przyjąć.
- Will, ja bym mogła... - zaczęła Ruda, ale dokończyć nie mogła, bo jej ukochany brat uciszył ją ruchem ręki.
- Jest pan pewien, że nie potrzebujecie kelnerów, tylko kelnerki? - zapytał William.
- Niestety nie. - odpowiedział facet, a my jedynie mogliśmy już sobie pójść, aby koleś nie zemdlał z tego strachu przed Rudym.
Jak najszybciej opuściliśmy bar i z powrotem powracaliśmy na przystanek autobusowy. Wkurzony Rose, wkurzona Molly, zdenerwowana i obrażona na wszystkich ja oraz obojętny, jak na razie, Jeffrey, pewnie nie wyglądaliśmy za sympatycznie, no, ale mówi się trudno. Jakoś nie mam zamiaru kogoś tu poznawać.
- Dlaczego nie mogłam tam pracować?! - usłyszałam pytanie rudowłosej, które było raczej skierowane do Williama.
Ciche westchnięcie Axla i tyle. Olał ją sobie i szedł dalej. Dziewczyna, wyraźnie zdenerwowana, zwolniła trochę, aby iść równo ze mną. Wiedziałam, że właśnie spojrzała na mnie oczekując jakiegokolwiek wsparcia, ale jakoś nie zamierzałam kłócić się z Rudym. Poza tym, co ja mogę zrobić? Przecież on najchętniej to, by się mnie pozbył, a nie słuchał tego jak każę mu coś zrobić.
 Ale tak naprawdę, to mogliby pomyśleć i pozwolić Molly tam pracować. A teraz co? Nie mamy za dużo kasy, a ci jeszcze roboty nigdzie nie dostali i po prostu nie mamy żadnych konkretnych planów na przyszłość. Czy któreś z nich w ogóle pomyślało o tym, co dalej? Czy ich wyobraźnia zatrzymała się tylko na przyjeździe do Los Angeles, a dalej to, co? Nic?

____________________

Udało się. Kurde, już myślałam, że się nie wyrobię... No i się tak w sumie nie wyrobiłam, bo rozdział powinien być dłuższy, a jest krótki. Ale jest już czwartek wieczór, a rozdział powinien zostać opublikowany po 17 w piątek, więc jestem okropnie leniwa, bo gdybym chciała i się trochę przyłożyła, to już bym dawno to napisała i miała coś dłuższego. ;_;

Nie wiem, co sądzić o tym rozdziale, bo okazało się, że jeśli powiem to, co sądzę to potem wszyscy się na mnie rzucą i będą wmawiać, co innego. Dlatego od dzisiaj postaram się nie mówić prawdy i tego na jakim poziomie jest ten rozdział, bo od jakiegoś tygodnia boję się użyć słowa "beznadziejny". ;_; I to Wasza wina, za co Wam dziękuję.

Zapraszam do komentowania.