I Don't Want To Miss A Thing 21

Ja zrobię, kurwa, wszystko, aby ktoś oprócz mnie czytał tego bloga, więc - KLIK. Naprawdę warto.

Mamy kolejny, nudny, rozdział. Obiecałam, że będzie w nim Izzalie, a nie ma ich. ;_; Zabijcie mnie. Mogę Wam jednak obiecać, że w następnym będą na pewno. Mieli być niby w tym, ale uznałam, że chcę skończyć rozdział w pewnym momencie, dlatego oni już się nie zmieścili.

Chciałabym serdecznie podziękować za komentarze pod epilogiem. I to nie Twoja wina Estranged, pamiętaj o tym!

Wiecie, że ostatnio dowiedziałam się, ze mamy trzy grupy? - Staith, Izzalie i Sith. ;_;

Sith, to Singielka Faith. Mają tylko trzech członków. ;_; W tym kota i królika.

Mamy jeszcze religię - Quenansizm. To o Quentinie i Nancy.

Z dedykacją dla Maddie i Rosie Adler!

_________________________

     - Tak, tu, mhm... Trochę niżej... O, tu jest dobrze, tak... - powiedziałem z błogim uśmiechem na twarzy, po czym głośno zamruczałem.

Usłyszałem tylko jej cichy chichot, przez co mój uśmiech się jeszcze powiększył. Po prostu lubię, kiedy się śmieje, to nic dziwnego, prawda? Nie no, to normalne, przecież równie dobrze mogę lubić to, no... Kiedy Joe się śmieje, tak? Nie, cholera jasna, przecież on zachowuje się jak świnia, kiedy 'śmieje się'. Kurwa, tego nawet śmianiem nie można nazwać. To coś na... O czym ja myślę, kurwa?! Jebany Perry, zawsze odwraca uwagę. I nabija się ze mnie, że się zakochałem. Przecież ja nie potrafię... Śmieszne, jeszcze niedawno wmawiałem sobie, że potrafię. Po prostu nie mam kogo kochać. W końcu żadna kobieta nie poleci na mnie ze względu na to, jaki jestem, tylko na kasę. Mówi się trudno, mam dziwki i... Faith. Właśnie, co z Faith? Powiedziałem jej, że jest dla mnie tylko przyjaciółką, a sam nie wiem czy to prawda. Nie mogę z nią być, bo boję się, że ją skrzywdzę tak, jak inne, kurwa no, to wszystko jest takie popierdolone.

 Ukryłem twarz w poduszce i cicho westchnąłem. Ja... Sam już nie wiem, co czuję. Sprawa wygląda jakoś tak: Faith jest moją przyjaciółką, którą sobie od czasu do czasu całuję w usta... Tak, jak nie powinienem, bo jeśli już coś to tylko małe cmoknięcie, a nie namiętne bądź czułe pocałunki, cholera jasna. No świetnie... Ona jest młodsza ode mnie o osiemnaście lat, ja pierdolę, że mi się chciało to liczyć. Coś jeszcze? No tak, tęsknię za nią, potrzebuję jej i chcę... Chcę, żeby ona była tylko moja, żeby nie miała nikogo, bo chyba jestem zazdrosny, a to raczej już nie jest po przyjacielsku. A to jeszcze nie wszystko - nie mogę, do kurwy nędzy, patrzeć na nią, dotykać, całować i robić cokolwiek innego. Dlaczego? Bo boję się, że zajdę za daleko, choć ona by raczej na to nie pozwoliła... A jeśli ja ją rzeczywiście kocham? Nie, nie mogę. Nie jestem dla niej. Na pewno ją skrzywdzę, przecież nie potrafię kochać! Albo potrafię... Tylko nie mogę. Nie mogę jej kochać, bo jest za młoda, bo ona zasługuje na kogoś lepszego, bo nie. Po prostu nie. Nie mogę kochać, chujowo, co nie? A chciałbym. Ją. To jak wyznanie miłości, prawda? Nie, kurwa, nie ma żadnych pieprzonych wyznań.

 Poczułem, że jej ręka już nie spoczywa na moich plecach. Nawet jej na łóżku już nie było. Podniosłem szybko głowę do góry i rozejrzałem się po pomieszczeniu, jakby w obawie, że zostałem sam. Kurwa, ja się naprawdę boję, że ona sobie tak po prostu pójdzie i oznajmi mi, że ma mnie dosyć. Cholera, boję się samotności. Ludzie na starość głupieją... Bardzo, a szczególnie ja.

 Stała teraz nade mną z założonymi rękami i wpatrywała się we mnie z wyczekiwaniem. Kiedy zwróciłem wzrok w jej stronę, skinęła głową na zegarek, który wskazywał trzynastą dwadzieścia trzy. Rzuciłem jej pytające spojrzenie, po czym znów opadłem na łóżko, głośno przy tym wzdychając.

- Czemu przestałaś drapać mnie po plecach? - zapytałem. 

Tym razem to ona westchnęła i zabrała mi poduszkę spod głowy, a zaraz po tym uderzyła mnie, nią w twarz. Zakryłem się rękami... Niestety, za późno.

- Widziałeś która godzina?! A poza tym, czy ty myślałeś, że będę cały dzień wysłuchiwać twoich pomrukiwań i rozkazów, gdzie mam rękę przesunąć?!

- Mi się tam podobało. - odparłem zupełnie spokojnie i zabrałem jej z ręki poduszkę, którą znów chciała mnie uderzyć.

Prychnęła coś pod nosem, a po chwili już była w łazience i cicho się śmiała. Tylko z czego? Ze mnie? kurwa, no co ja takiego zrobiłem? Przecież jeszcze przed chwilą na mnie krzyczała... Kobiety, nigdy ich nie pojmę.

 Spojrzałem na nią jeszcze raz. Przez uchylone drzwi zauważyłem jak przy lustrze wpatruje się w swoje odbicie, w ręku trzymając błyszczyk. Jakby zastanawiała się czy ma się nim pomalować, czy nie. W sumie to nigdy nie widziałem jej umalowanej. Naprawdę, jeszcze taka rzecz się nie wydarzyła. Tak samo jak z tapirem. Nigdy go na głowie nie miała, a przecież jest to jedna z najpopularniejszych fryzur. Nie ubierała się również wyzywająco, jak większość kobiet, które... Znam. 

 Z ogromną delikatnością musnęła usta błyszczykiem, po czym odłożyła go na szafkę i wyszła z łazienki. Schyliła się pod łóżko, a po chwili wyciągnęła spod niego karton z - jak podejrzewam - butami, po czym usiadła. Oczywiście nie myliłem się. Wyjęła z niego czarne szpilki i z przerażeniem w oczach naciągnęła je na stopy. Podniosła się z łóżka i bardzo powoli zaczęła przechadzać się po pomieszczeniu.

- Steven, ja nie potrafię w nich chodzić. - wymamrotała cicho.

Uśmiechnąłem się. Chciałem skierować całą uwagę na jej buty, ale zamiast tego przejechałem wzrokiem po jej nogach, pośladkach, potem po cyckach, aż doszedłem do twarzy i się tak w nią wpatrywałem. Po prostu oczarowała mnie. Ona w sukienkach nie chodzi, na obcasach też nie. Malować się również, nie maluje, a nagle teraz to zrobiła i na dodatek wszystko na raz. Kurwa, po prostu wygląda inaczej i to mi się tak bardzo podoba. Jestem oczarowany, do cholery. Ha, ja jestem oczarowany kobietą, która jest w ubraniu, nie nago. Zabawne. Do czego to, kurwa, doszło?

 Podniosłem się z pozycji leżącej i usiadłem na łóżku, nadal się w nią wpatrując. Po chwili, jednak wstałem i podszedłem o niej.

- Będę cię nosić, jeśli będziesz chciała. - wyszczerzyłem się.

Pokiwała głową i spojrzała na mnie z cwaniackim uśmieszkiem.

- Dobrze, ale wątpię, żeby ci się chciało przynieść mnie na pieszo do domu.

Nawet nie słuchałem tego, co do mnie mówiła. Całą moją uwagę pochłonęły jej delikatnie pomalowane, różowe usta. Odczuwałem teraz potrzebę, aby o prostu ją pocałować. Dotknąć jej warg swoimi i żeby to trwało. Kurwa, trwało długo, tak, żebym mógł się nią nacieszyć. Potrzebowałem tego i przestańmy to w końcu ukrywać. 

 Zbliżyłem się do niej i delikatnie dotknąłem ręką jej policzka, przez co drgnęła, a jej wzrok utkwił w moich oczach. Moja twarz była coraz bliżej jej i wtedy właśnie zorientowała się, co chcę zrobić, dlatego odsunęła się ode mnie, po czym wyminęła.

- Musimy już iść - oznajmiła, przez co zostałem wyrwany z transu i odwróciłem się w jej stronę. - Pośpiesz się, bo muszę być tam szybciej. Sam zdecydowałeś się mnie podwieźć na ten cholerny ślub, więc chodź.

- Dobra, dobra, nie panikuj, maleńka. Zdążymy. - odpowiedziałem i wyszedłem za nią z pokoju.

***

       Z czarnym krawatem w ręce zbiegłem na dół, do wielkiej kuchni, w której zwykle urzędowała Nancy. Teraz jej tam nie było. Pewnie przygotowywała się na ślub, tak jak ja. W końcu jest to ważny dzień, dla mnie jak i dla nich. Właśnie od tego dnia, za kilka godzin, Lily będzie już moją żoną. Nosić będzie ona moje nazwisko i mieszkać ze mną. Czy jestem na to gotowy, to sam nie wiem, ale w końcu powinienem się już ożenić. Mam prawie dwadzieścia siedem lat! Tylko... Sam już nie wiem, czy powinienem to robić z osobą, której nie kocham. Nie oszukujmy się, nawet gdybym chciał, nie potrafiłbym żywić do Lily uczuć większych niż przyjaźń. Może i jest ona miła, ale... Mój Boże, przecież ja nie mogę jej tak zranić! Będę z nią i koniec, nie jestem żadnym tyranem, aby tak nagle rzucić kobietę, bo... Bo jej nie kocham. No dobrze, to jest powód, ale za cztery godziny bierzemy ślub! 

 Wyrzucając z głowy te złe myśli, przeszedłem do salonu, w którym przyjmowaliśmy gości, aby poszukać tego, po co tu przyszedłem. Muszka. Przecież zamiast krawatu mogę ją założyć, tylko właśnie problem jest taki, że nie wiem gdzie ją mam. W mojej sypialni jej nie było, w kuchni też raczej nie ma, w innych pomieszczeniach nie mogłaby być, bo mnie tam nie było. Dlatego na pewno jest w salonie. Rozejrzałem się jeszcze raz po nim i nic. Nie ma, wcięło ją gdzieś, cholera.

 Usłyszałem trzaśnięcie drzwiami i kroki, dlatego odwróciłem się w stronę przedpokoju, przez co wpadłem na Quentina, który był jego sprawcą. Jakimś magicznym cudem, tak szybko znalazł się obok mnie, że nawet tego nie zauważyłem. Chyba naprawdę mam dobrego ochroniarza...

- Dzień dobry - powiedziałem i jeszcze raz obrzuciłem pomieszczenie moim spojrzeniem, tym razem wściekłym. - Quen, nie widziałeś gdzieś mojej muszki? - zapytałem patrząc na niego z nadzieją.

- Wątpię, żeby dla ciebie był taki dobry... - mruknął cicho, żebym nie usłyszał, no, ale nie udało mu się. - Nie widziałem... Albo tak... Nie... Nancy się zapytaj. - wzruszył ramionami. - Mike?

Uważnie przypatrywałem się fotelowi, zza którego wystawał skrawek czarnego materiału. Miałem już iść zobaczyć, co to, gdyby nie pytanie Quentina. Spojrzałem na niego z prośbą o streszczenie się. Przecież zaraz musimy wychodzić.

- Myślę, że ty i Lily... To niedobry pomysł.

- Powtarzasz mi to ciągle. Quentin, zrozum, wyjdę za nią. Ona nie jest taka zła, nie wiem dlaczego ciągle z Nan mówicie o niej tak źle. Zachowujecie się tak, jakby coś wam zrobiła. - odpowiedziałem.

- Przecież ona cię nie kocha! I na dodatek cały czas cię oszukuje! - krzyknął. - Przykro mi, że muszę ci to mówić, ale ona jest z tobą dla pieniędzy. Myślisz, że jakiś koleś tak po prostu sobie ją porwał?! Upozorowała to całe porwanie, aby wyciągnąć od ciebie trochę kasy, a potem uciec ze swoim kochasiem! Mike, to ty zrozum, że ona jest wredną suką, a nie jakąś idealną żoną dla ciebie.

Stanąłem jak wryty. Co on gada?! Przecież to nie może być prawda, do cholery. Lily taka nie jest, nie. Ona mnie kocha... Prawda? No jasne, że kocha. Quentin mówi tak tylko dlatego, że jej nie lubi i tyle. W ogóle skąd on wie o niej takie rzeczy?! Nie, to nie jest prawda. To nie może być prawda. 

 Podniosłem wzrok na niego i miałem coś mu już powiedzieć, ale zobaczyłem jego oczy. Nie wyglądał tak, jakby kłamał. Widziałem troskę. Troskę o mnie. Nie chciał, żebym podjął złą decyzję. Obydwoje z Nancy chcieli dla mnie jak najlepiej. Wszyscy, którzy odmawiali mi tego związku i, co gorsza, ślubu, chcieli mojego dobra. Ale... Lily. Ona... Co z nią? Przecież...

 Usłyszałem trzaśnięcie drzwiami, kolejne już tego dnia. Ochroniarz odwrócił głowę w kierunku przedpokoju, ja zrobiłem to samo. Oby to nie była moja przyszła żona, bo sam już nie wiem, co zrobię.

- Już jesteśmy! - do moich uszu dobiegł znajomy głos.

Faith. W końcu przyszła, tylko... Czy nadal się opłaca w ogóle tu przychodzić? Czy opłaca się iść do tego kościoła i mówić 'tak'? Czy opłaca się mówić cokolwiek? Czy opłacało się kupować tyle jedzenia... Na mój koszt? O Boże, po co my tego tyle kupowaliśmy? No dobrze, przecież ja nie mogę wystawić Lily tak po prostu przed ołtarzem. Jest kobietą, a je trzeba szanować, nie ważne co zrobiły, i tak trzeba.

***

          Msza już się dawno zaczęła, a ja z nie małym przerażeniem stwierdziłam, iż Gunsi się nie spóźnili. O dziwo, przyjechali bardzo wcześnie i zajęli już sobie miejsca, jak najbliżej pary młodej. Niestety, okazało się, że nie mogą tam siedzie, bo jest to miejsce dla rodziców Mike'a i Lily. Oczywiście chłopacy, jak to chłopacy - nie ustąpili, dlatego teraz siedzieli z dumnymi uśmiechami i się we mnie wpatrywali. Oni to mają klasę... Dobra, nikt tu prawie nie ma klasy. Nikt z Hellhouse, no może oprócz Natalie i Erin.

 Westchnęłam i spojrzałam ukradkiem na Tylera, który stał oparty o jedną ze ścian i nudził się. Oj tak, było to okropnie widać. Inni przynajmniej udawali, że się cieszą... Z tych litrów alkoholu, które w siebie wleją po ceremonii. No cóż... Westchnęłam i spojrzałam na księdza, który zaraz miał wypowiedzieć te najważniejsze słowa, po których będziemy mogli sobie już stąd pójść.

- Czy ty, Michaelu, chcesz pojąć za żonę tę oto Lilianę? 

Cichy szloch matki Jacksona ocierającej chusteczką łzy. Łzy radości. Tylko tyle teraz słyszałam. Mój wzrok utkwił w Mike'u, który przełknął ślinę i spojrzał z prośbą w oczach na mnie. Uśmiechnęłam się pocieszająco. No co miałam zrobić? Nawet nie wiem, o co mu chodzi.

 Zerknęłam na uśmiechniętą Lily, która z wyczekiwaniem wpatrywała się w Michaela. On w końcu przeniósł swe spojrzenie na nią, a potem na księdza, tak, jakby szukał u niego pomocy. Spuścił wzrok, ale po chwili podniósł go i spojrzał na przyszłą żonę. Patrzył na nią przepraszająco, jakby chciał własnie powiedzieć...

- Nie. - usłyszałam cichy głos Mike'a.

_____________________

Bałam się, że nie wyrobię się z tym rozdziałem na piątek. Okazało się jednak, że się myliłam, bo mamy dzisiaj środę. 
Teraz, jeśli chodzi o rok 1985, zostało jakieś (góra) 5 rozdziałów. Potem walniemy sobie 1986, a w nim też góra pięć. Następny będzie 1987, a w nim nastąpi przełom, więc w jakimś trzydziestym którymś rozdziale spodziewajcie się czegoś wielkiego. ;_; Więc zrobimy sobie w nim więcej rozdziałów. Tyle.

Do przekazania dzisiaj nic nie mam... Chyba, że... Nie, jednak nie.

Bohaterowie IDWTMAT nadal są w przeróbce. Dodam jeszcze, że wcale do nich nie zaglądam i, że nic z nimi nie robię. ;_; Dlatego nie wiem, kiedy będą gotowi.

Tak teraz sobie na niego patrzę i stwierdziłam, że ten rozdział jest krótszy niż poprzedni. O wiele krótszy.

Nie mam nic do gadania i znając mnie zaraz zacznę gadać bezsensu, więc lepiej już sobie pójdę.
Beznadziejna Faith żegna się z Wami!

Bardzo proszę o komentarze.