Dodatek - ,,Czy da się tu zjeść jogurt?" cz.1

Mam dla Was to coś. Tak bardzo chciałam dzisiaj wstawić rozdział, ale się niestety nie udało, za to będzie za tydzień. ;_; W ogóle nie miałam w planach wstawiać tego w tym miesiącu. Miało być gdzieś w listopadzie, a tu taka niespodzianka... Osobiście mi się to nie podoba (tak jak wszystko, co napiszę, ale cii...). Jedyne co mogę teraz powiedzieć to, to, że zapraszam Was do czytania! 

Z dedykacją dla Geja-Marzi, która i tak tego nie przeczyta!

________________________

       
         Witam, witam. Znów do Was moi drodzy powracam. Dlaczego? Sam nie wiem. Nudziło mi się trochę w tym Niebie, a została mi zaoferowana praca. Tak, znów będę Was oprowadzać, tylko teraz to dokładnie nie wiem po czym, bo po ostatniej akcji... No sami wiecie. Większość czasu spędziliśmy na Ziemi w... Ch... Choinka wie gdzie. Znowu nie zabluźniłem, widzicie? Jestem coraz lepszy... Czyli gorszy! Nie, tak nie miało być! Miałem być zły. Ale nie przyszedłem tu gadać o tym. Miałem Was oprowadzić, ale może najpierw opowiem co się wydarzyło przez ten czas, hm? No dobra, widzę, że chcecie. Bo kto, by nie chciał, aby sam Jim Morrison mu coś opowiedział? Hendrix się do tego nie zalicza, tak tylko mówię... On nawet człowiekiem nie jest, tylko chodzącym przewodem pokarmowym, odkąd... Właśnie! Opowiem Wam co się nam ostatnio przydarzyło. Jest to historia o jedzeniu, czyli o ulubionym zajęciu Jimi'ego.

 A zaczęło się to wszystko miesiąc po spotkaniu z Marianem i jego teściową, no i po założeniu hodowli truskawek... I po wspólnej herbatce ze Zbigniewem... Oj dobra, opowiem Wam co działo się przez ten miesiąc. - Jak pewnie już wiecie John zmienił dzwonek z Milli Vanilli na Madonnę. To tu Was zaskoczę i powiem Wam, że teraz jest to ABBA Dancing Queen. Boże... Ludzie,  to jest jeszcze gorsze od tamtych! Chodzi z tym po całym Niebie i ciągle to puszcza, jak jakiś dres! Ale nie będę ciągle nawijał o Bonhamie... Jak już dobrze wiecie, Jimi zdecydował się jednak wprowadzić do swojego domu i nie jest już bezdomny. Choć zachowuje się tak samo. A co u reszty? W sumie to nic ciekawego, bo przez cały czas robili to, co zwykle. Janis siedziała u siebie i dawał mi jakieś rady, których i tak nie słuchałem, a Mike zajmował się tymi truskawkami. 
 Lecz teraz nie będę Was zanudzać wiadomościami sprzed miesiąca, lepiej będzie jeśli opowiem Wam co działo się całkiem niedawno! Miało to miejsce jakiś tydzień temu... Ej, a ja nie miałem Was oprowadzać? A chu... Zresztą nie ważne, moja historia i tak jest ciekawsza, więc słuchajcie:

Love me one time

I could not speak

 Love me one time, baby

 Yeah, my knees got weak

 But love me two times, girl

     Obierałem właśnie ziemniaki, bo z nieznanego mi powodu były one potrzebne Jimi'emu. W ogóle to... Nie no, przecież my tu nie możemy jeść, co nie? No, ja jeszcze tu nie jadłem. Chyba, że można tylko my po prostu nie odczuwamy takiej potrzeby. Czyli, że jak sobie ugotuję tego ziemniaka, to będę mógł go zjeść? Może i tak... Nie wiem, zapytam się Janis. Tak, ona wie wszystko, a przynajmniej sprawia takie wrażenie. 

 Obróciłem się i wrzuciłem do garnka kolejnego, obranego ziemniaka podśpiewując przy tym tą piękną, a wręcz idealną piosenkę. 

Love me two times, babe

 Love me twice today

 Love me two times, babe

 'Cause I'm goin' away

     Tylko... Dlaczego ja pomagam Hendrixowi?! Przecież... Jak... On... Co?! Jakim cudem on mnie do tego przekonał?! Kur... Czaki, co mi wtedy było?! Wtedy, czyli dwadzieścia minut temu. Chyba to musiało być jedno z tych "wyłączeń mózgu", jak to mawia Janis... Nie, mój mózg się nigdy nie wyłącza! On zawsze funkcjonuje! I to bardzo dobrze funkcjonuje! Niech sobie Joplin nie myśli...

 Do moich uszu dobiegła muzyka, nie ta moja, tylko jakaś inna, która... Zagłuszała moją piosenkę! Jak ja zaraz pierdo... Trzepnę po łbie tego Bonhama! Oj Jim, ty przystojniaku, ostatnio nie bluzgasz, ale to bardzo dobrze. Może Bóg da mi za to jakąś nagrodę...? No właśnie, może dać! A w tym czasie ja coś dam Johnowi. O tak, jak ja mu dam, to się chłopak posra w gacie z tego wszystkiego. 
 Jak szalony wybiegłem z domu, wcześniej zdejmując ten uroczy fartuszek, oczywiście. Tak, miałem fartuszek. Wyjebiście szybkim tempem pobiegłem do niego i... Boże, powiedziałem 'wyjebiście'. O Boże, powiedziałem 'Boże' i 'wyjebiście'. Matko boska, powiedziałem 'Boże' w 'Boże' i 'wyjebiście', a potem jeszcze 'Matko Boska'... Boże, ja ciągle to powtarzam. Kurde, ja jestem Jim Morrison, a nie jakiś świętoszek, co się Boga boi, bo co on może mi...? Może. Może i to dużo. Boże...
 Stanąłem przed drzwiami od domu Bonhama i elegancko zapukałem, moi drodzy, a jakże! Chwilę czekałem niecierpliwie tupiąc nogą i z bólem serca wysłuchując jęków Britney Spears. Ludzie po śmierci schodzą na psy... Przede mną stanął John, a ja jak na zawołanie przybrałem złą minę.
- Czego ode mnie chcesz? - zapytał wyraźnie się niecierpliwiąc.
- Wyłącz tą szatańską muzykę! Zagłusza mój anielski głos! - wykrzyknąłem, po czym go przepchnąłem i wszedłem do domu.
Plakaty... Led Zeppelin, oczywiście. A czego się tu spodziewać, w końcu tylko ja nie choruję tu na samouwielbienie. Te moje plakaty, u mnie w domu się nie liczą. To tylko ozdoby, bo przecież jak człowiek do domu wejdzie to od razu ma na czym oko zawiesić. Bo na czym, to ma, oj ma... A tu? Tu to John, Robert, Jimmy i drugi John. Nigdzie Morrisona nie ma!
 Podszedłem do radia i wyłączyłem je, czym zabiłem Britney. O, miałem przecież Was oprowadzać, więc mamy dobrą okazję. Oto przykład lenia patentowanego... A nie, to dopiero jak do Hendrixa pójdziemy. Tutaj mamy chlew... Nie, to też u Jimi'ego. Dobra, tutaj mamy brud jaki może stworzyć człowiek... Nie, duch... Martwy człowiek? Nie ważne. Tak, ten brud stworzyło to coś, czym jest John, a to co można zaobserwować u Hendrixa nie jest wyprodukowane przez istotę ludzką, tylko przez coś, czego nikt nie ogarnia. Przez coś, co również samo nie ogarnia. 
- Britney! Nieeee! - krzyknął przeraźliwie głośno i rozpaczliwie Bonham. - Jim, dlaczego mi to zrobiłeś? Wiesz, jak rzadko puszczają ją w radiu?
- A wiesz jak mnie rzadko w nim puszczają? - zapytałem i nagle sobie o czymś przypomniałem... - Moje kartofle!... A nie, przecież są dla Jimi'ego... Mój dom! 
I po tych właśnie słowach, w jeszcze szybszym tempie niż tu przybyłem, wybiegłem z domu Johna. Kiedy znalazłem się w swoim domu, nie zastałem kartofli wbitych w ścianę, tylko Janis. Janis ze ścierką w ręce patrzącą na mnie, jak na idiotę, którym oczywiście nie jestem. Ja nie mogę być idiotą, prędzej już Jimi. Nie ja. 
 Spojrzałem na nią nadal udając, że miałem wszystko pod kontrolą i, że nie obawiałem się o zniszczenia jakie mogą wywołać ziemniaki. Tak w ogóle, to jak ona tu przylazła? Co, wie kiedy przypalają się kartofle w całej okolicy?
- Co cię tu sprowadza? - zapytałem przybierając poważną minę.
Joplin westchnęła i wywróciła oczami podchodząc bliżej mnie. Trochę się przeraziłem, ale nie aż tak. No co wy, nie boję się jej.
- Przechodziłam obok i pomyślałam, że wpadnę. Kiedy weszłam zobaczyłam, że gotują się ziemniaki, a nikogo nie ma... - znów to spojrzenie. - Jim, ja się spodziewałam wszystkiego, ale po co ci te ziemniaki?
- Oj, to nie dla mnie - machnąłem niedbale ręką. - To dla Hendrixa...
- Robisz coś dla Jimi'ego?! - wykrzyknęła tak, że normalnie widziałem jak jakiś lecący anioł spada i się zabija. Serio.
- Tak, czy to takie dziwne? Przecież od czasu do czasu sam mogę przypilnować tego, aby się zatruł, czy coś...
Wziąłem garnek z kartoflami, wyminąłem ją, po czym zacząłem szykować się do wyjścia. Wyjścia gdzie, moi drodzy wycieczkowicze? Trzeba w końcu złożyć wizytę panu Hendrixowi i dać mu ziemniaki, które tak starannie gotowałem. Nie, żebym wyglądał źle do tej pory. Chodzi o to, że teraz muszę przygotować się na... Na... Na... Sam nie wiem na co, ale idę do Jimi'ego. Muszę mu nawet wyglądem pokazać, że jestem lepszy. Tylko jeszcze Joplin trzeba spławić...
- Janis, słońce ty moje, mogłabyś już sobie pójść? - zapytałem z tym moim uśmiechem, co na kobiety działa. I na nią też działa, jestem tego pewien, w końcu chciała mnie w krzakach zgwałcić...
- Och, nie rób mi tu tych swoich min. Ja też idę do Jimi'ego. - oznajmiła, tak jakby czytała mi w myślach.
A jeśli czyta? Boż... Kurde, a jeśli? W końcu to Janis... O co ja się w ogóle martwię? Przecież to nie prawda. Mhm, Janis czyta w myślach, taa...
- No coś ty, Jim. Od tego jest Bóg. - usłyszałem głos Joplin i zamarłem.

***

      Staliśmy pod domem Hendrixa i czekaliśmy aż panicz raczy nam otworzyć. Pewnie znowu oglądał telewizje i zasnął na fotelu. Zawsze tak jest, a potem weź go dobudź. Po prostu nie da się. Nie da. No chyba, że powie się mu, że leci 'Strażnik Teksasu' albo 'Ukryta Prawda'. Wiem, dziwne połączenie, ale to w końcu Jimi...
 Nie wiem ile czasu minęło, ale raczej dużo, bo zaczęło się ściemniać. Moje kartofle wystygły, a Janis w końcu nie wytrzymała i zaczęła próbować wchodzić przez okno. No cóż, czasem się jej udaje. Ale... Ja pierdolę, stoję pod tym jego domem trzymając garnek z ziemniakami, jak jakiś debil! I że ja dopiero to sobie uświadomiłem... Tylko po co się tak odstrajałem jak nawet on nam nie otworzy?! Zmarnowałem sobie tylko mój cenny czas.
 Jednak, kiedy już z Janis mieliśmy zamiar odejść, bo oczywiście nie udało jej się wejść przez okno, jakby nigdy nic na drodze zobaczyłem idącego Hendrixa. Szedł sobie tak po prostu pogwizdując, czyli, że... W ogóle nie było go w domu?! Wystawił mnie! A to cham. Jak ja mu dam, to skończy gorzej niż Bonham. I jak już pewnie wiecie będzie to jeden z tych filmów akcji, więc oglądajcie uważnie.
 Wepchnąłem Joplin garnek w ręce i ruszyłem w stronę Jimi'ego. Ten jełop zobaczył mnie już wcześniej i z tym swoim wkurwiającym wyrazem twarzy, zaczął mi machać!
- Hendrix! - krzyknąłem już z daleka. - Gdzie ty byłeś?! Wiesz, ile my tu na Ciebie czekaliśmy?! Cały dzień tu sterczałem i czekałem aż się pojawisz i wyjaśnisz mi, po co ci te cholerne ziemniaki!
Uśmiechnął się. Uśmiechnął się, zamiast płakać ze strachu! On tu powinien beczeć i błagać mnie o wybaczenie!
- Byłem u Zbigniewa. Wiesz, graliśmy - powiedział. - I się tak nie gorączkuj, bo na pewno całego dnia tu nie sterczałeś, przecież wyszedłem jakieś trzy godziny temu. A poza tym, nie uwierzysz mi kogo wczoraj spotkałem...
- Czy ma to coś wspólnego z tymi kartoflami? Bo jeśli nie, to nie mów mi, nie interesuje mnie to. - burknąłem.
Pokiwał energicznie głową... Energicznie i Jimi, dziwnie to brzmi. Po chwili doszła do nas Janis, a kiedy już się przywitali ze sobą, dając sobie całusa w policzek, mogliśmy się w końcu dowiedzieć o co chodzi.
- Spotkałem, no, tego... Jak on się nazywał...? - no świetnie. - No, tego co tą teściową miał... A! Mariana! Z chaty go wyrzucili.
- Co?!

______________________________

Jestem...? Można tak powiedzieć. Pisałam to tak szybko, żeby tylko zdążyć. Tak, znowu się nie wyrabiałam, jak tydzień temu. Ale całe szczęście wyszłam wcześniej ze szkoły i zdążyłam to dokończyć.

Jeśli chodzi o rozdziały u Was, to zaraz wszystko nadrobię. Po prostu chciałam to jak najszybciej napisać i nie naruszać porządku dodawania rozdziałów. Więc komentarzy spodziewajcie się do końca dnia, bądź jutro.

Bardzo proszę o komentarze.