Painted On My Heart XV

Głupia Faith wraca z nowym rozdziałem, który jest tak samo głupi jak ona.
To już ostatni ;_;
Na samym początku chciałabym podziękować za 10 tysięcy wyświetleń! Jesteście wspaniali!
Matko Boska tak szybko zleciało. Moje kochane opowiadanie już odchodzi. No dobra, ok, jeszcze epilog, ale ja je kocham!  
Rozdział trochę dłuższy od pozostałych, chyba dobrze, co nie?
Przyśpieszyłam datę wydania pierwszej płyty, no, ale to tylko fikcja, więc mogę.
Ej, mamy dzisiaj poniedziałek, a ja już napisałam. Rozdział sobie trochę tu poleży.
Miłego czytania!

Z dedykacją dla wszystkich, którzy kiedykolwiek przeczytali to opowiadanie; anonimów i bloggerek!

_______________________________

1970, lipiec...

     Wiatr rozwiewał jej ciemne, długie włosy na wszystkie strony, jednak zbytnio się tym nie przejmowała. W ręku trzymała jeden z polnych kwiatów, których było dookoła pełno. Przyglądała się uważnie roślince, aż w końcu z westchnięciem wyrzuciła go za siebie. Schyliła się, aby zerwać drugiego i potraktować go tak samo. Uwielbiała niszczyć bądź sprawiać przykrość. Dlaczego? Sama nie wiedziała. W pewnym sensie dawało jej to satysfakcje, nawet tak małego istnienia jakim są kwiaty.

 Spojrzała obojętnie w stronę Tom'a, który starał się wyjąć walizki z samochodu. Widząc z jakim trudem przychodzi to basiście, wywróciła oczami i cicho się zaśmiała. Podniosła się z małej ławeczki, która nie była jedyną w wielkim ogrodzie ich nowego domu. Kilka dni temu Hamilton znalazł idealny dom dla siebie i swojej świeżo upieczonej narzeczonej. Postanowili wprowadzić się do niego jak najszybciej, ponieważ ciężarnej Nicole hałasy z ich poprzedniego miejsca zamieszkania za bardzo przeszkadzały, dlatego porzucili przyjaciół i zamieszkali gdzie indziej.

 Podeszła do swojego narzeczonego i zaczęła się z niego śmiać, co raczej nie pomogło mu w walce z walizką brunetki. 

- Haha, bardzo śmieszne. Ciekawe czy Ty dałabyś sobie radę - powiedział i z obrażoną miną kontynuował wypakowywanie. - Nosz kurwa, jak myśmy to wkładali?!

Kobieta tylko pokręciła głową i poklepała blondyna po plecach, co miało dodać mu otuchy. Wzięła swoją torebkę, która leżała na masce samochodu i weszła do ich nowego, wielkiego domu.

 W oczy rzucił jej się wystrój przedpokoju. Już wcześniej, kiedy pierwszy raz oglądała dom, wiedziała, że musi coś tu zmienić, ponieważ powiewało starością. Tak samo było ją czuć. W całym pomieszczeniu unosił się zapach stęchlizny. Brunetka wykrzywiła twarz w grymasie obrzydzenia i otworzyła jedno z okien, które pozwalało obserwować piękną okolice, po czym przeszła dalej.

 W przejściu z przedpokoju do kuchni, na ścianie, znajdował się telefon stacjonarny, na którego widok kobieta wyraźnie się rozpromieniła. Energicznym ruchem podniosła słuchawkę i wybrała numer. Po kilku sygnałach zaczęła się niecierpliwić, ale po chwili w słuchawce rozległ się dobrze jej znany głos.

- Tak? - przyjaciółka była wyraźnie czymś zaniepokojona, ale Nicole nie zwróciła na to uwagi.

- Hope, dobrze, że odebrałaś. Właśnie przyjechaliśmy na miejsce. Wiem, że to trochę daleko i, że nie popierasz naszej wyprowadzki, ale musisz zobaczyć jak tu jest pięknie!

- Dobrze... Cieszę się, że Ci się podoba. - powiedziała ze smutkiem.

Brunetka słysząc ton jej głosu zmarszczyła brwi i niepewnie spytała:

- Wszystko w porządku? Coś się stało z Joe? Ze Steven'em? Coś nie tak z Brad'em albo Joey'em? A może z Alice?

Blondynka po drugiej stronie pokręciła głową, po czym od razu pożałowała, że Nicole nie ma teraz z nią.

- Nie... Z nimi wszystko w porządku... Tylko ja... Ja... Jestem w ciąży. - powiedziała i rozejrzała się po całym domu, aby upewnić się czy na pewno nikogo w nim nie ma.

Jednak Nicole zareagowała zupełnie inaczej. Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, a po tonie jej głosu można było się domyślić, iż się cieszy z tego powodu.

- To świetnie, powinnaś się cieszyć, a nie smucić... A co z Joe? On nie chce tego dziecka...? - zapytała brunetka.

Hope zaczęła cicho szlochać, aż w końcu przerodziło się to w donośny płacz.

- Joe... On nic nie wie, bo ja... Ja... Możliwe, że to... Nie jego dziecko. - odpowiedziała i starła z policzków łzy.

Stojąca w przedpokoju Nicole z wrażenia upuściła słuchawkę, którą trzymała w ręku, jednak po chwili szybko się po nią schyliła i z powrotem przyłożyła do ucha.

- Jak to nie jego dziecko? A niby czyje? Zdradziłaś go? - z jej ust wypłynęły pytania, które zadawał bardzo szybko.

Blondynka jakby się przez chwilę zawahała i zastanawiała się czy może powiedzieć jej prawdę, w końcu nawet Alice nie wiedziała. Nikt oprócz niej i Tylera nie wiedział o całym zajściu sprzed miesiąca. Była to ich tajemnica, tak samo jak ciąża, tylko, że o niej wiedziała jedynie Hope i teraz przyszła pani Hamilton.

- Stevena. - odparła i rozłączyła się pozostawiając tym samym brunetkę z wieloma pytaniami, które cisnęły jej się na usta.

***

      Siedziała na łóżku w swojej i Joe'ego sypialni. Twarz miała ukrytą w dłoniach i cicho płakała. Nie wiedziała co ma zrobić. Czy powiedzieć Perry'emu o tym, że jest w ciąży i przed wszystkimi udawać, że to jego dziecko? Choć mogło być właśnie jego, lecz dziewczyna wątpiła w to. Czy powiedzieć Steven'owi o tym, że może zostać ojcem? A jeśli wmówi wszystkim, że dziecko jest Joe, a po narodzinach podobieństwo do Tyler'a będzie ogromne? Nie wiedziała. Mogła również pozbyć się dziecka, ale nie wyobrażała sobie tego. Jedno już straciła, drugie chciała wychować. Tylko czyje dziecko miała wychować? Przecież jeśli powie Joe'mu o tym, że go zdradziła, on może ją zostawić, a dziecko przecież może być jego. 
 Położyła się na miękkiej, świeżej pościeli i zaczęła wpatrywać się w sufit. Do pomieszczenia wszedł Lennon, po czym wskoczył na łóżko obok właścicielki. Blondynka pogłaskała go po łbie i ukryła twarz w jego sierści. 
- Hope! Hope, do chuja pana! - usłyszała trzaśnięcie drzwi i kobiecy głos wołający ją.
Zaskoczona i jednocześnie przerażona tą nagłą wizytą, powoli wstała z łóżka i bezszelestnie wyszła z pokoju, a potem zeszła na dół. Za nią jak cień podążył pies. W kuchni czekała już na nią Nicole, która po poznaniu prawdy postanowiła jak najszybciej przyjechać do przyjaciółki.
 Stanęła przed brunetką i po prostu się rozpłakała. Ta przytuliła ją do siebie i zaczęła szeptać słowa otuchy. Po chwili jednak, odsunęła od siebie blondynkę i spojrzała na nią.
- Czemu to zrobiłaś? - zapytała.
Dziewczyna podniosła na nią wzrok, po czym szybko spuściła go z powrotem na podłogę. Zastanawiała się co powiedzieć. Prawdę? Że tak naprawdę jest z Joe, bo z nim ma zapewnioną lepszą przyszłość? A Stevena tak naprawdę...
- Kocham go - powiedziała cicho i przeniosła wzrok na przyjaciółkę. - Kocham Stevena.
Hope spodziewała się teraz tego, że Nicole na nią nakrzyczy. Powie jej, że wykorzystuje tylko Joe'ego i, że jest nieodpowiedzialna i głupia, bo przespała się z najlepszym przyjacielem swojego chłopaka. Jednak brunetka zaskoczyła ją. Uśmiechnęła się zwycięsko.
- Wiedziałam - oznajmiła. - Od razu wiedziałam, że nie kochasz Perry'ego tylko Stevena. Nawet ten kundel to wiedział, czyż nie jesteśmy inteligentni, Lennonie? - zaśmiała się, a pies słysząc swoje imię zaszczekał.
- Ale co ja mam zrobić? - zapytała blondynka.
Nicole spojrzała na nią, po czym wzruszyła ramionami. Zawsze była taka, problemy innych ją nie interesowały. Jej mocną stroną było raczej bycie Wszechwiedzącą, nie, tą pomocną, ponieważ zwykle kiedy wiedziała co trzeba zaradzić - nie mówiła tego. Jednak tym razem postanowiła zrobić wyjątek.
- Idź do ginekologa, przecież nie wiesz, czy na pewno jesteś w ciąży.
Hope skinęła głową, na znak, iż zrobi to. Później obydwie pojechały do nowego domu Toma i Nicole, aby blondynka mogła go obejrzeć. Oczywiście brunetka obiecała przyjaciółce, że nie wspomni nikomu ani słowa o ciąży. 

***

       - Mówię wam, chłopaki, będziemy najlepszym zespołem w całych Stanach! 
Następnego dnia Aerosmith wybrali się do studia, aby jeszcze raz przesłuchać swoją pierwszą płytę, którą już niedługo mieli wydać. Wszyscy byli podekscytowani, a w szczególności Brad, który aż skakał z radości i wykrzykiwał różne zdania, które zapowiadały ich sukces. Chłopaki jednak mieli obawy, czy płyta się przyjmie. Przecież nie każdy może polubić ich muzykę.
- Mhm, a ty najlepszym gitarzystą? - zakpił z niego Tom.
Whitford odwrócił się w jego stronę i zmierzył go wzrokiem.
- Ja już jestem najlepszym gitarzystą. Niestety przez ciebie nasz zespół jest skazany na posiadanie najbrzydszego basisty na całym Świecie. Widziałeś się w lustrze? Co ta Nicole w tobie widzi?
Swoimi słowami wywołał śmiech u przyjaciół, oczywiście oprócz Hamiltona, który zrobił obrażoną minę i oznajmił wszystkim, że wraca do domu sam. Reszta zbytnio się tym jednak nie przejęła i powrócili do dyskutowania na różne tematy.
- Steven, wtedy, kiedy był u nas Ray... - zaczął cicho mówić Perry. Tak, aby usłyszał go tylko wokalista. - Mówił coś o tym, że pożyczyłeś od niego trochę koki... Czy ty ćpałeś po odwyku?
Tyler spojrzał na przyjaciela, jak na idiotę, po czym pokręcił przecząco głową.
- Czy ty masz mnie za kompletnego debila? Myślisz, że po to siedziałem dwa miesiące w jakimś zadupiu, żeby znów tam wracać?! - wykrzyknął tak, że aż reszta zespołu spojrzała na niego pytająco. - Czego się gapicie, do chuja pana?! Jestem czysty, słyszycie?
- Tyler, uspokój się. Nikt cię przecież o nic nie podejrzewa... - powiedział Joey.
- On mnie podejrzewa, a sam ćpa. - wskazał na Joe'ego palcem.
Gitarzysta westchnął i spojrzał z kpiną na nadpobudliwego Stevena. Zaśmiał się cicho i poklepał przyjaciela po plecach.
- Ty to już nawet teraz jesteś naćpany, mój drogi - ten słysząc to, rzucił się z pięściami na Perry'ego, jednak ten przytrzymał przyjaciela, co było bardzo łatwe z uwagi na wagę wokalisty. - Nie bulwersuj się tak, małpo.
 Tyler wziął przykład z Hamiltona i również postanowił wrócić do domu sam. Nie chciało mu się przebywać z osobami, które ciągle posądzają go o to, że nadal nie rzucił nałogu. Skręcił w jedną z uliczek, która była drogą na skróty. Zapalił papierosa i przyjrzał się uważnie okolicy. Z uwagi na to, że było dostatecznie wcześnie, bo na jego zegarku była dopiero godzina trzynasta, na ulicach jeszcze nie można było spotkać osób, które kręciły się tu w nocy. Dilerzy, prostytutki, pijani ludzie, dzieciaki, które marzyły o karierze, przez co schodziły na "złą" drogę... Właśnie kiedyś on był takim dzieciakiem. Chciał być sławny, ale czy teraz tego pragnął? Teraz, kiedy już mieli wydać płytę, marzył tylko o tym, aby cofnąć czas i nigdy stąd nie wyjeżdżać. Nie zostawiłby wtedy Hope, którą tak bardzo kocha. Lecz jednocześnie nie odniósłby takiego sukcesu. Ale czy mnóstwo nałogów można nazwać sukcesem?
 Podczas gdy jego przyjaciele właśnie przebywali w jednym z Bostońskich barów, on kierował się do domu, aby porozmawiać z Hope. Po prostu, tak o niczym, potrzebował właśnie tego. Potrzebował rozmowy z nią, tak, jak za dawnych lat, kiedy jedyne co ich łączyło to przyjaźń, a uczucie zwane miłością dopiero rozkwitało w nim.
 Wyciągnął z kieszeni spodni klucze od domu, po czym włożył je w zamek i otworzył drzwi. Wszedł do środka i rozejrzał się po przedpokoju. Nic, cisza. Przeszedł dalej, do salonu i jedyną osobą jaką tam spotkał był Lennon, który spał na kanapie. Chłopak westchnął głośno i zawołał dziewczynę. Odpowiedziała mu jedynie cisza. Zaklął pod nosem i poszedł do kuchni, gdzie na stole leżała karteczka. Podniósł ją i zaczął czytać na głos:
- Musiałam wyjść. Zostawiłam Wam gotowy obiad, jest w lodówce. Wystarczy tylko podgrzać. Hope.
Rzucił ją do kosza na śmieci i otworzył lodówkę. Wyjął z niej jedzenie i puszkę piwa, po czym postanowił, że nie będzie podgrzewać i, że zje zimne. Przeszedł do salonu i usiadł obok leżącego psa, który na widok jedzenia szybko się podniósł i zaczął wpatrywać się w pana swoim proszącym wzrokiem. No to mam przejebane, pomyślał Tyler i spojrzał na zwierzaka.

***

     - Gratuluje pani, jest pani w pierwszym miesiącu ciąży. - powiedział ginekolog, a ona zamarła.
Myślała, że jej podejrzenia co do ciąży są błędne, jednak okazało się to być prawdą, I jeszcze w pierwszym miesiącu... Przecież dokładnie miesiąc temu spała ze Stevenem. Czyli, że dziecko mogło być jego? A jeśli myli się i tak naprawdę jest ono Joe'ego? Bała się. Chciała, żeby było Perry'ego, ale czy będzie to prawda? Nie wiedziała.
 Uśmiechnęła się blado do lekarza i jak najszybciej wyszła z pomieszczenia, a zaraz później z całej przychodni. Zastanawiała się co teraz ma zrobić. Powiedzieć Joe'mu, że jest z nim w ciąży? Czy może najpierw porozmawiać o tym z Tylerem? 
 Szła szybko do domu, chciała się tam znaleźć i z kimś porozmawiać o całym zajściu. Nie patrzyła przed siebie z tego całego pośpiechu. Zastanawiała się jednak z kim ma porozmawiać. Z Nicole? Nie, nie chciała znów zawracać ciężarnej koleżance głowy. Z Alice? Również ta opcja odpadała, ponieważ przyjaciółka szykowała się na wyjazd. Postanowiła studiować prawo. Jedyną osoba, z którą mogła porozmawiać był jeszcze Steven, ale ta sprawa dotyczyła właśnie jego, więc nie miała komu się zwierzyć.
 Nie rozglądając się, weszła na pasy, dlatego nie mogła przewidzieć tego co się stanie. Poczuła ból, a potem już tylko ciemność...

____________________

Kurwa, to już ostatni, kurwa, kurwa, kurwa. Jakim cholernym cudem? Jeszcze tylko epilog, w którym dowiecie się czy przeżyła, czy nie. Choć w sumie jest główną bohaterką, więc nie macie się zbytnio czego obawiać. Chyba...

Te dzieci tak szybko dorastają i umierają. ;_; 

Ja nie chcę tego kończyć. ;_;

Moje biedne dziecko.

Umiera. 

;_;
A ja razem z nim. 
Tak, czuję się właśnie tak jakbym się powoli wypalała. Ostatnio wszystko mnie strasznie denerwuje i mam dość pisania.
Przykro mi, ale Faith powoli umiera.

Zapraszam Was do komentowania i wyrażenia swojej opinii.