I Don't Want To Miss A Thing 20

Tak, wiem, że trochę tak od dupy wstawione, ale co na to poradzę, że początek napisałam wcześniej?
A więc, chciałabym polecić bloga, który jest wręcz świetny - http://all-bad-things-can-continue-forever.blogspot.com/
Zastanawia mnie tylko czy autorka będzie dalej pisać, bo minęły dwa tygodnie, ale to pewnie przez szkołę. ;_; Jezu, ten mój rozdział jest w chuja długi, nie tak miało być. Tak, dopiero zauważyłam. A teraz to, co napisałam wcześniej - 
Mamy następny rozdział i tak, wiem, że powinnam w końcu dodać Show Me Heaven albo dokończyć Painted On My Heart, ale jakoś nie miałam na to ochoty. POMH nawet nie zaczęłam, a SMH... Utknęłam w środku rozdziału. Wybaczcie. 

Ale za to mam dla Was to coś. Sama nie jestem z niego zadowolona, ale jakoś to będzie. W końcu powinnam coś wstawić, bo tydzień minął. Tylko szkoda, że takie gówno troszeczkę, ech.

W następnym spodziewajcie się akcji ślubnej Mike'a, Izzy'ego i Nat, perspektywy Tylera... A przynajmniej to w nim powinno być, jakby co, to mnie zbijcie jeśli nie będzie.

Zapraszam do czytania!

Z dedykacją dla Vikifog H, jeśli to czyta.

_____________________________

    Stałam przed lustrem i tempo wpatrywałam się w swoje odbicie. Data ślubu Michaela i Lily, z którego nikt się nie cieszył, przerażająco szybko się zbliżała. Każdego dnia myślałam o tym, jak będzie wyglądało życie Nancy i Quentina po tym jak Thompson na dobre się tam wprowadzi. A co z samym Jacksonem? On chyba nie widział jej zachowania. Zaślepiony był jej urodą i kłamstwami. Sama nie wiem jak facet może polecieć tylko i wyłącznie na ładną buźkę. To tak cholernie płytkie, ale niestety prawdziwe. Przecież na przykład taki Tyler, chce mnie przelecieć, bo...? Nie, tu sama nie znam odpowiedzi. Ładna w końcu nie jestem, a na pewni już brzydsza od Natalie czy Erin. Właśnie, nie widziałam się z nim od dłuższego czasu, prawie miesiąc zleciał. Ostatni raz wtedy na imprezie, kiedy to po pijaku wyznał mi miłość i chciał mnie przelecieć. Czy tęsknie? Chyba tak. Jednak ciągle dręczy mnie pytanie, czy mówił wtedy prawdę? Oby nie.

 Wygładziłam materiał turkusowej sukienki, którą aktualnie miałam na sobie. Za mną stała Natalie i przyglądała mi się uważnie. Byłyśmy w jednym ze sklepów w Los Angeles, które raczej nie zaliczają się do tych tanich. Skąd ona bierze kasę? Nie, skąd ja mam wziąć kasę? Sukienka może i była ładna, ale droga. Choć Nat uparła się, że muszę wyglądać elegancko na ślubie, bo jestem świadkową, to nie przewidziała kosztów tych zakupów. Przecież skąd ona wytrzaśnie tyle pieniędzy? Wyczaruje? Jeden z jej facetów ją sponsoruje? Bądźmy szczerzy, ostatnimi czasy Natalie zrobiła się okropnie puszczalska. Nie wiem czy chce przez to zapomnieć o Stradlinie, czy chodzi jej o coś innego. 

 Westchnęłam i spojrzałam na przyjaciółkę pytająco. No, bo co ja mam teraz zrobić? Skoro ta się uprała na tę kieckę, a jest aż tak droga?

- Wyglądasz w niej ślicznie. Na pewno spodobasz się Jon'owi - powiedziała, a z torebki wyjęła dzwoniący telefon. - No chyba, że chcesz podbić serce kogoś innego... Zobacz kto do mnie dzwoni. Hm, czyżby to nie twój Stevenek?

Pominęłam już to co powiedziała o Bon Jovi'm i z zaciekawieniem zerknęłam na jej telefon. Rzeczywiście, dzwonił do niej Tyler. Uniosłam jedną brew do góry i spojrzałam na nią z... zazdrością...? Ale żeby nie przyznawać jej racji, wzruszyłam tylko ramionami i starałam  się udawać obojętność. Tylko co on od niej chce? Ej, przecież mnie to nie obchodzi, co nie?
 W końcu odebrała i przeszła gdzieś dalej, aby z nim porozmawiać. Co się stało? Przeleciał już wszystkie dziwki na Sunset i teraz szuka sobie kogoś nowego? Dobra, Nat nie jest dziwką, po prostu mamy z nią małe problemy. Kurwa, normalnie jakby była moim i Gunsów, nie usłuchanym dzieckiem. A przecież to oni są w tym przypadku dziećmi, nie ona. 
 Jeszcze raz zerknęłam na siebie w lustrze. Kurde, naprawdę jestem okropna. Ha, już wiem, że Steven chce mnie tylko przelecieć, bo jeszcze tego ze mną nie zrobił, nie dlatego, że coś do mnie czuje. Przecież, kurwa, jestem dla niego za brzydka, on woli inne, ładniejsze i co najważniejsze łatwe. No i oczywiście, jego wybranka musi być też dobra w łóżku. Pokręciłam głową i westchnęłam.
 Po kilku minutach Natalie była już obok mnie i patrzyła się na mnie tak, jakby oczekiwała tego, że zaraz nie wytrzymam i spytam ją co chciał Tyler. A muszę stwierdzić, że nie zapytanie oto jest cholernie trudne. Ale z drugiej strony, co mnie to obchodzi? Przecież jemu na mnie nie zależy, chciał mnie tylko przelecieć. A nie odzywa się dlatego, że spalił całą sprawę i rozegrał wszystko nie tak, jak chciał, bo był wtedy pijany. Dam sobie głowę uciąć, że chciał mnie zwabić do łóżka wtedy, kiedy będzie trzeźwy, na czułe słówka i tak dalej. A nie wypaliło, bo zachciało mu się ruchać kiedy był nachlany i jego plan szlak trafił, ponieważ powiedział mi o tym dosłownie. Tylko...
- Co chciał Steven? - zapytałam.
No dobra, to było silniejsze ode mnie. Czy chciałam, czy nie i tak bym zapytała. Przecież to było jasne i dla mnie, i dla Nat, która uśmiechnęła się szeroko. No co? I może jeszcze mi nie powie? Jeśli nie, to ją chyba normalnie rozniosę. 
- Wiedziałam, że zapytasz. Tylko Faith, po co się nim interesujesz? Rozumiem, że kasa i, że jest dobry w łóżku, bo sama miałam okazję tego zasmakować, ale zobacz, poza tym nie ma nic do zaoferowania, bo prędzej czy później i tak cię zostawi. 
Po tych jej słowach myślałam, że się zaraz rozpłaczę albo, że podejdę do niej i ją uderzę. Spała z nim? W sumie to nigdy jej nie mówiłam, że ja coś... Ja coś?! Ja przecież nic do niego nie czuję. To tylko przyjaźń. Nie, to była przyjaźń, bo Wielki pan Tyler okazał się chujem liczącym tylko na seks. Ale miała racje, on chce tylko przelecieć, bo liczy się dla niego zaliczenie laski. A do zaoferowania? W sumie też ma racje, ponieważ i tak nie będzie kochał, choć jej raczej chodziło o co innego... Tylko, że mi nie chodzi o kasę i seks! Tu chodzi o naszą byłą przyjaźń. 
- To powiesz mi w końcu, co chciał czy będziesz tak stała? - zapytałam szorstko. - I co z tą sukienką?
- Jak to co? Sukienkę bierzemy, zdejmuj ją - ruchem ręki zagoniła mnie do przymierzalni. Zamknęłam za sobą drzwi i dalej słuchałam co ma mi do powiedzenia. - A Steven pytał się o ciebie - zamarłam. Jak to o mnie, do chuja pana?! - Chciał wiedzieć czy jesteś na niego zła, jesteś?
- Tak, jestem.
Po wypowiedzeniu tych słów, już ubrana w swoje ciuchy wyszłam z ciasnej przymierzalni i wepchnęłam Natalie sukienkę w ręce. Czy nie mógł przyjść do mnie sam i wszystko wyjaśnić? Nie, wolał wyręczyć się Nat, żeby oszczędzić sobie zbędnych kłótni ze mną. Przecież tak jest o wiele łatwiej. I teraz co? W ogóle do mnie nie przyjdzie? Czyli, że to już koniec naszej znajomości? Fajnie, zajebiście. Nie dałam mu dupy, więc już jestem zła, tak?
 Stanęłam przy kasie i czekałam aż Natalie ruszy swój tyłek i przyjdzie do mnie. Wyjęłam z kieszeni spodni portfel i zaczęłam przeliczać pieniądze. Niby powinno starczyć, ale co z kasą na inne wydatki? Mamy nie jeść, bo kupiłam sobie sukienkę? Dobra, nie dramatyzujmy. Nie jestem jedyną osobą z pieniędzmi w Hellhouse, ale reszta woli je wydawać na wódkę czy narkotyki. A w przypadku Nat są tą właśnie ubrania, więc...?
 Natalie znalazła się obok mnie i podała babce zza lady sukienkę. Ta zapakowała ją do reklamówki, a ja dałam jej pieniądze. Gdy wychodziłyśmy, zobaczyłam tylko, że sprzedawczyni uśmiecha się do nas sztucznie. Ech, jak w każdym sklepie. Starają się być miłe i jakoś tak właśnie im to wychodzi. Sztucznie.
 Wsiadłam na miejsce kierowcy do rozpadającego się samochodu chłopaków, którego już dawno powinien ktoś dać do naprawy, ale oczywiście nikt chętny nie jest. Spojrzałam ze złością na Natalie, która z torebki wyjęła coś do makijażu i zaczęła się malować. Właśnie dlatego nienawidzę z nią jeździć, wpycha łeb w przednie lusterko i ja nic nie widzę. No,bo oczywiście zawsze musi wyglądać idealnie, kurwa. Z takimi osobami się nie da żyć...

***

     - Do garniaka mam założyć kolorowe, czy czarne majtki? - z sypialni Hudsona rozniósł się krzyk na cały dom.
- Jakie chcesz. Przecież nie będą ci prześwitywać... Ty zakładasz garniak?! Pierdole, czyli, że ja też muszę? - do pomieszczenia wszedł Izzy.
Slash, który stał w pomieszczeniu tylko w niebieskim ręczniku przepasanym na biodrach, rzucił w rytmicznego poduszką i kazał zasłonić mu oczy. Ten zaśmiał się i zrobił to co mu kazał przyjaciel.
- Ale wiesz, że tak trudno jest prowadzić inteligentną rozmowę? - zapytał Stradlin.
- Z tobą nie da się prowadzić inteligentnej rozmowy. - warknął Mulat i wszedł do łazienki, z której po chwili wyniósł dwie pary bokserek, jedną czarną, a drugą czerwoną. - Które?
Gdyby nie zasłonięte oczy bruneta, Saul dostrzegłby spojrzenie, które posłał mu przyjaciel. Gunsi nigdy nie odznaczali się inteligencją, a jedynym wyjątkiem był Izzy. Teraz Hudson kazał rytmicznemu, który miał zasłonięte oczy, wybrać kolor bokserek. Po dłuższej ciszy w pomieszczeniu Slash zrozumiał o co chodzi i pozwolił Jeff'owi spojrzeć na niego. Ten przekręcił głowę w jedną, potem w drugą stronę, następnie jeszcze raz w prawo aż w końcu wskazał na te czarne.
- Dzięki... - mruknął Hudson. - A wiesz może gdzie polazły dziewczyny? I zasłoń oczy jeszcze raz, teraz założę te czerwone. 
- Nie wiem, chyba do sklepu po sukienki.... Długo będziesz zakładać te gacie?
- Czekaj, pomyliłem strony i założyłem na odwrót. 
Z ust rytmicznego na światło dzienne wyszło jego ulubione słowo, czyli 'whatever'. Westchnął i stanął tyłem do Slasha, aby zapalić papierosa. W tym samym momencie do pokoju wszedł Duff w samych skarpetkach, bokserkach i przewieszonym przez szyję krawacie.
- Slash, nie widziałeś moich bu... Aaaa! - jego oczom ukazał się gitarzysta próbujący włożyć czerwone gacie. Szybko zasłonił oczy. - Co wy tu robicie?!
- A nie widać? - zapytał Izzy.
Basista zrobił wielkie oczy i powoli zaczął wycofywać się z pokoju.
- Ok, nie będę wam przeszkadzać...
Stradlin zaczął się śmiać, a Slash wykrzywił twarz w grymasie obrzydzenia. Szybko naciągnął bokserki na siebie i powiedział brunetowi, że może już patrzeć. Ten odwrócił się w jego stronę i widząc jego wyraz twarzy parsknął jeszcze głośniejszym śmiechem, po czym opuścił pomieszczenie, aby samemu wybrać jakieś ciuchy na wesele.
 W tym samym momencie gdzieś w swoim wielkim, zasyfionym i jednocześnie czystym, jak dla niego pokoju, Axl wraz ze Stevenem rozmyślali nad prezentem dla przyszłej pary młodej. W końcu to ślub samego Michaela Jacksona. Adler wyciągnął zza ucha ołówek i na papierze toaletowym zaczął zapisywać przeróżne pomysły Rose'a, a było ich mało.
- Ale co my mamy mu kupić? Przecież on ma wszystko. - Rudy kopnął szafkę stojącą pod ścianą.
Blondyn zamyślił się na chwilę, przez co zaczął gryźć końcówkę ołówka. Myślał, myślał i nic wymyślić nie potrafił. Do czasu gdy zniecierpliwiony Axl nie rzucił w niego puszką o piwie. Wtedy go olśniło.
- Dajmy im coś od siebie! Takiego, no... Zdjęcie! Jakieś wspólne, ładnie walniemy rameczkę i po sprawie. 
- Wątpię, żeby Lily spodobał się taki prezent. Ona by raczej wolała coś wykurwiście drogiego...
- I chcesz wydać na nią kasę?! - krzyknął zdziwiony Steven.
Rose westchnął i powrócił do chodzenia w kółko po pokoju. Teraz to on myślał nad tym, aby Adler nie wyszedł na za mądrego i, żeby pochwały za pomysł ze zdjęciem przypadły właśnie mu. Niestety musiał się poddać, bo nie chciało mu się grozić przyjacielowi, dlatego przystał na jego pomysł.
 Zbiegli razem na dół, choć Axl raczej zszedł ociągając się, aby poinformować wszystkich o prezencie jaki planują kupić Michaelowi i Lily. Jednak na dole nie było nikogo oprócz śpiących psów, które raczej nie mogły zaakceptować ich propozycji. Dlatego też chłopacy zaczęli wydawać dziwne odgłosy i w przypadku Stevena - uderzać patelnią o szafkę kuchenną. Wtedy, jak na zawołanie, na dole zjawiła się reszta zespołu. Niestety, na ich zdaniu aż tak bardzo im nie zależało.
- A gdzie dziewczyny? Erin, Mandy, Faith, Natalie i Rosemary? - zapytał perkusista. - Gdzie moja Rosemary?! - ponowił pytanie.
- Nie drzyj się tak, poszły kupić sukienki, więc wiesz... Za szybko nie wrócą. - mruknął Izzy.

***

      Później okazało się, że chłopaki mieli rację, bo za szybko nie wróciłyśmy. Natalie chciała jeszcze objechać kilka sklepów, w których nakupowała masę rzeczy, których i tak na wesele nie założy. No chyba, że chce mieć na sobie kilka warstw... Nie, na pewno nie chce. Po prostu jak ona wejdzie do sklepu, to nie wyjdzie z niego dopóki nie przymierzy wszystkiego i nie kupi tego w czym, i tak chodzić nie będzie. To jest bardzo logiczne i normalne, mhm. Za to kiedy już wróciłyśmy z miasta, był już wieczór, więc za dużo nie zrobiłam tego dnia. Chyba, że wykąpanie się i pójście spać liczy się. Byłam tak zmęczona, że nawet nie słuchałem tego o czym mówią do mnie chłopacy, pokiwałam tylko głową, na znak iż się zgadzam. Na co się zgodziłam, dowiedziałam się dopiero następnego dnia przy szybkim śniadaniu. Okazało się, że chodzi o prezent ślubny, którym miało być zdjęcie. Pomysł w sumie nie najgorszy, bo co można dać osobie, która ma prawie wszystko?
 A dzisiejszego dnia... Dzisiejszy dzień jest najgorszym dniem w życiu Michaela, a przynajmniej uświadomi to sobie za kilka lat, jeśli nie miesięcy bądź dni. Tak, to już dzisiaj wychodzi on za Lily. Powiedzą sobie 'tak', bo co innego? Przecież on jest w niej ślepo zakochany. Nie, w jej cyckach i wytapetowanej twarzyczce. No, bo tak to w czym innym? W charakterze? Wątpię. Większość facetów leci tylko na to, a potem okazuje się, że źle wybrał. No, ale trudno, jego wybór. Nie zamierzam namawiać Mike'a do tego, aby ją zostawił, bo to w końcu jego życie i jego wybór. 
 Stałam przed lustrem ubrana w tą turkusową sukienkę i przyglądałam się sobie. Pewnie nie robiłabym tego, gdybym nie była świadkową na tym ślubie. I pewnie bym się spóźniła, gdyby nie to, że jestem tą pieprzoną świadkową. Od razu mówię, już nigdy nią nie będę, bo to za dużo pracy. Trzeba być na czas, a nawet przed czasem, w kościele, a potem jechać jeszcze zrobić głupie zdjęcia. Normalnie to bym spóźniła się na całą mszę i przyjechała tylko na imprezę albo... Normalnie to bym się w ogóle nie zgodziła na bycie świadkową, ale z uwagi, że to ślub Michaela i to na dodatek z Lily - zgodzić się musiałam.
 Westchnęłam. To chyba nienormalne, że w ogóle przeglądam się w tym lustrze i, że obchodzi mnie to jak wyglądam. Ale jest to ślub, na którym raczej trzeba dobrze wyglądać, a chajta się sam Michael Jackson, więc mogą pojawić się na nim niezapowiedziani goście w postaci dziennikarzy, którzy za wszelką cenę będą chcieli zrobić zdjęcie młodej parze, jak i gościom. Dlatego moje przeglądanie się i wszelkie poprawki są uzasadnione. Sukienkę mam ładną, ale ja sama to już co innego. 
- Jestem, kurwa, okropna. - mruknęłam pod nosem.
- Wcale nie. Jesteś śliczna. - przestraszyłam się trochę słysząc ten głos za sobą.
Odwróciłam się gwałtownie do tyłu i ujrzałam Tylera, który musiał przyglądać się mi od dłuższego czasu. Stał sobie opierając się o drzwi od pokoju. Ubrany w coś w podobie do garnituru, a w ręce trzymał kwiaty. Nie znam się na nich, więc nie powiem jakie kwiaty miał w posiadaniu. Zresztą przecież ja rozróżniam tylko róże, tulipany, słoneczniki, bo to raczej oczywiste. Innych nazw nie znam. Ale tu o jakieś badyle nie chodzi, tylko o niego. Po o tu przyłaził? Znów zachciało mu się mnie przelecieć?
 Podszedł do mnie powoli i stanął przede mną. Spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się delikatnie.
- Po co tu przyszedłeś? - zapytałam szorstko.
Jego uśmiech znikł mu z twarzy. Co on myślał, że ja tak po prostu mu wybaczę to, że chciał zmusić mnie do seksu? I co, pewnie jeszcze uważa, że dam mu się przelecieć? Idiota. 
- Chciałem cię przeprosić... Za tamto - powiedział cicho i spuścił wzrok. - Tęskniłem za tobą.
No dobrze, może i wygląda słodko i tak się zachowuje, ale ja nie chcę. Nie chcę, żeby to wyglądało tak jak do tej pory. Dlaczego wszystko nie może być jasne? Czemu on raz mówi mi, że nic do mnie nie czuje, a potem próbuje wytłumaczyć, że mnie kocha? Dlaczego nie może być tak jak kiedyś? W sumie to zawsze tak to wyglądało, ale wtedy ja nie zastanawiałam się nad tym czy on mnie kocha, a te dwa słowa 'kocham cię' rozumiane były po przyjacielsku. A teraz? Teraz on mi mówi, że kocha mnie tak naprawdę, a potem się rozmyśla. Po prostu bawi się mną i czeka aż wskoczę mu do łóżka. Tylko dlaczego nasze relacje stały się... takie?
 Podniósł wzrok i spojrzał na mnie. Westchnęłam. I co ja mam mu powiedzieć? Przecież nie chcę tego kończyć. Chcę nadal się z nim przyjaźnić, ale nic więcej i musimy to sobie w końcu wyjaśnić. Chciałabym się cofnąć z tym wszystkim do takiego czerwca na przykład. Wtedy wszystko byłoby łatwiejsze. O wiele łatwiejsze.
- Gniewasz się na mnie jeszcze? - zapytał.
Teraz to ja spojrzałam na niego i... Kurwa, czy my nie możemy udawać, że zdarzenia sprzed kilku dni w ogóle nie było? Wtedy moglibyśmy zachowywać się normalnie, ale raczej nie powinniśmy zapominać, bo musimy sobie to wyjaśnić. Tylko, że ja chcę zapomnieć... A gdybym tak dała mu to czego on chce, a przynajmniej ja myślę, że chce? Wtedy przekonałabym się, czy naprawdę chodzi tu tylko o seks i miałabym wszystko z głowy. Przecież lepiej jest trochę pocierpieć teraz niż robić sobie nadzieję, że chodzi tu tylko o przyjaźń. Tak, zrobię to. Tylko sukienka mi się pogniecie... Kurwa.
 W ogóle odleciałam i zajęłam się swoimi myślami, więc kiedy wspomniałam o pogniecionej sukience, mało co nie wybuchłam śmiechem. Dobrze, że tego nie zrobiłam, bo to raczej nie odpowiednie zachowanie do tej sytuacji. Tylko, co ja w ogóle chcę zrobić? Dać się przelecieć Stevenowi? W sumie to, to chcę właśnie zrobić, a nawet sprowokować go do tego. Przecież tylko w ten sposób dowiem się, czy jemu chodzi o seks. Bo jeśli tak, to zerwie ze mną wszystkie kontakty, a jeśli nie to znaczy, że chodzi mu o przyjaźń.
 Nie odpowiedziałam na jego pytanie, tylko wpiłam się w jego usta. Na początku był trochę zaskoczony, ale po chwili wypuścił bukiet kwiatów z rąk i położył ręce na moje biodra, tym samym przyciągając mnie bliżej siebie. Nasze pocałunki stały się bardziej namiętne, kiedy pociągnęłam go w stronę łóżka. Co w tej chwili czułam? Ból. Bolało mnie to, że on wykorzysta tą sytuację. Tak naprawdę chciałabym, żeby Tyler to przerwał, ale raczej tego nie zrobi. Wszystko we mnie po prostu krzyczało, miałam ochotę się rozpłakać.
 Leżałam na poduszkach z rękami zarzuconymi na szyję Stevena, który znajdował się nade mną. Cały czas całowaliśmy się, dopóki moje ręce nie znalazły się przy rozporku od jego spodni. Wtedy oderwał się ode mnie i spojrzał z zaskoczeniem. 
- Ty... chcesz się ze mną kochać? - spytał marszcząc brwi.
Pokręciłam głową, a w moich oczach zebrały się łzy. 
- Ja chcę po prostu wiedzieć, czy... - zaczęłam, ale po prostu jakoś dziwnie się wtedy poczułam, bo przecież prawdy i tak może mi nie powiedzieć. - Steven, przyjaźnisz się ze mną tylko dlatego, że chcesz mnie zaliczyć, a potem zostawić?
Zaryzykowałam i zapytałam się go o to. W sumie kiedyś musiałam, a dzisiaj? Chyba to nie była odpowiednia chwila, bo za dwie godziny muszę być w Neverlandzie. Cholerne wesele.
- Nie chcę cię przelecieć - powiedział. - To znaczy... Ja... Gdybyś mi to zaproponowała to bym się zgodził... Ale mi nie chodzi tylko o to, rozumiesz? Jesteś pierwszą kobietą, na której mi zależy... Nigdy się jeszcze tak nie czułem, kiedy miałem spotkać się z Cyrindą albo Bebe. Nie tęskniłem za żadną z nich. Nie odczuwałem potrzeby, żeby ona była ze mną, nawet chciałem, żeby sobie poszła i dała mi spokój. A ty... Nawet kiedy mnie denerwujesz - uśmiechnął się. - To nawet nie myślę o tym, żebyś sobie poszła. Dla mnie to byłby koszmar, gdybyś mnie zostawiła... Ale nasze stosunki są czysto przyjacielskie, tak?
Sama się nawet uśmiechnęłam. Zależy mu. Zależy mu na mnie. Nie chodzi mu o seks tylko o przyjaźń. Teraz mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa.
- Tak. - odparłam.

____________________________

Koniec, kurwa. Miałam ochotę, coś już w tej idealnej akcji rozwalić, ale powstrzymałam się. Obiecuję, że w następny tydzień pojawi się SMH, no chyba, że epilog do POMH, nie wiem. Na pewno któreś z tych. Chyba, że wolicie IDWTMAT... Ja tam nie wiem. Ok, będzie to co uda mi się napisać.
Co dzisiaj w ogóle za dzień...? Wtorek? Tak. W takim razie szybko napisałam ten rozdział, dziwne trochę... Nie będę Wam to już pierdolić, pewnie macie ważniejsze rzeczy na głowach niż czytanie tego.
Proszę o komentarze.
Nawet najkrótsze, anonimowe.