Painted On My Heart XIII

Kurwa, znowu. Znowu myślałam nad zawieszeniem i skończeniem pisania, ale chyba tak już muszę mieć... Przynajmniej raz w tygodniu muszę się załamywać. A teraz przejdę już do tego cholernego początku. Mam coś powiedzieć? Nie, raczej nie. Nie mam żadnych informacji. Ha, pewnie kiedy opublikuję coś mi się przypomni i będę edytować. :D

Z dedykacją dla deMars! Nie wiem czy to czytasz, czy nie, ale Ci dedykuję.

Miłego czytania!

________________________________________________________

Słońce mile przygrzewało, a jego promienie wkradały się przez okno i budziły swym przyjemnym ciepłem. Na Niebie nie widać było żadnych chmur, melodyjne głosy ptaków umilały popołudnie. Wszędzie czuć było nadchodzące lato, wszyscy oddawali się miłemu rozleniwieniu i przyjemnością. Odpoczywali. 

 Tego dnia do domu powrócić miał Steven. Był dokładnie trzeci czerwca, tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego roku. Wszyscy cieszyli się z przyjazdu wokalisty, jedni bardziej, a inni trochę obawiali się tego powrotu. Joe bał się, że kiedy Tyler wróci do domu, Hope nie będzie miała dla niego czasu. Bał się również, że blondynka uzna, iż Steven jest bardziej interesujący i wróci do niego.

 Przez ten czas Alice i Joey zdążyli wiele przemyśleć. Uznali, że lepiej będzie jeśli zrobią sobie przerwę, a raczej uznała tak brunetka. Perkusista był przeciwny tej decyzji, ponieważ chciał być z Alice, jednak kiedy zrozumiał, że dzięki temu "rozstaniu" ich związek może wyjść na dobrą drogę, zgodził się.
 Wszyscy chłopacy pojechali po zaopatrzenie na powrót Tylera, czyli wódkę, piwo i inne alkohole, jakie by znaleźli w sklepie. Alice jeszcze nie było. Od czasu dowiedzenia się, że Joey ją zdradza wyprowadziła się z powrotem do swojego domu, czasem tylko wpadała do przyjaciół na herbatę, bądź kawę. Dlatego w domu przebywała tylko Hope. Nicole pojechała razem z chłopakami, mówiąc, iż ma coś do załatwienia na mieście. 
 Blondynka odłożyła do szafki czysty, wytarty ścierką talerz i zaczęła poruszać się w rytm muzyki z piosenki puszczonej w radiu. Cicho podśpiewując The Rolling Stones uśmiechnęła się. Cieszyła się z przyjazdu Stevena najbardziej z całej szóstki przyjaciół. A raczej piątki, ponieważ Nicole tak naprawdę nie poznała jeszcze Tallarico. Hope bała się jednak tego, iż Tyler znowu będzie chorobliwie zazdrosny, co również udzieli się Joe'mu. 
 Westchnęła, gdy do jej uszu dobiegł dzwonek obwieszczający, iż ktoś przyszedł. Pewnie czegoś zapomnieli, pomyślała i ruszyła otworzyć, jednak osoba po drugiej stronie widocznie zaczęła się niecierpliwić, bo po chwili usłyszała brzdęk, a potem dźwięk przekręcanego klucza w zamku. Widok osoby, którą zobaczyła zaskoczył ją i to bardzo, aż upuściła białą ścierkę w turkusowe paski.
- Witajcie, skurwysyni! - Steven wydarł się na cały dom upuszczając dwie torby, które trzymał w rękach. - O Hope... Hope, kurwa! - rzucił się na dziewczynę i mocno przytulił, a raczej ścisnął tak, że nie mogła oddychać.
Jedyne do czego była zdolna w tej chwili, to wtulenie się w Tylera z wielkim uśmiechem, który nie znikał z jej twarzy. Oderwała się na chwilę od niego, aby pocałować go w policzek. Chłopak wyszczerzył się jeszcze bardziej.
- Miałeś wrócić popołudniu, chłopacy by po ciebie przyjechali. - powiedziała. - Czemu nie zadzwoniłeś?
- Maleńka, nie potrzebuję nianiek. I to takich nie udolnych... Oni by głaz ważący tonę zgubili. A tak to jesteśmy sami i możemy porozmawiać.
Pociągnął ją w stronę kanapy, na której usiedli. Lennon, który dotychczas siedział na górze, w pokoju Brada, zbiegł na dół i kiedy tylko zauważył Stevena, rzucił się na niego. Zaczął lizać go po twarzy i machać ogonem na znak, iż się cieszy. Chłopak pogłaskał go po głowie i ściągnął a raczej próbował ściągnąć psa ze swoich kolan. Labrador nie ustępował i dalej zachęcał swojego pana do zabawy.
- Nie widział cię dwa miesiące, daj mu się nacieszyć. - dziewczyna zwróciła się do wokalisty.
Tyler spojrzał na nią, próbując jednocześnie odepchnąć łeb psa ze swojej twarzy. Hope zaśmiała się, na o Lennon zaszczekał i powrócił do "całowania" Stevena.
- A ty się za mną nie stęskniłaś? - zapytał. - Ja bym, kurwa, nie wytrzymał bez ciebie, gdybym miał siedzieć tam dłużej - spojrzał na psa, który przyglądał się mu. - Za tobą też tęskniłem, stary.
Pies skoczył na niego i kontynuował lizanie go po twarzy. Wokalista zaśmiał się i kiedy w końcu udało mu się opanować sytuację, z powrotem przytulił się do blondynki. Lennon niestety musiał się temu przyglądać z podłogi, z czego zadowolony nie był.
- Jesteś cały obśliniony. Idź się umyć, panie Tyler, ale to już! - krzyknęła rozbawiona dziewczyna.
Steven posłusznie wstał i powędrował do łazienki. W tym czasie Hope powróciła do kuchni i wzięła się za robienie obiadu. No, bo przecież kto zrobi, jak nie ona? Tyler jakoś nie odkrył swoich zdolności kucharskich, a Lennon... Jest psem.
 Po chwili z łazienki wyszedł chłopak. Podszedł do blondynki, która wyciągała mięso z lodówki i zajrzał jej przez ramię. 
- Co na obiad? - zapytał.
Niestety musiał natychmiastowo opuścić kuchnię, bo jak to powiedziała Hope "tylko przeszkadzał i nie pomagał". A poza tym psu znudziło się siedzenie na podłodze i nabrał ochoty na spacer ze swoim panem, który mimo niechęci musiał z nim iść. A kiedy już wrócili zmęczony Steven, poszedł spać przez co przegapił libacje alkoholowe z resztą zespołu.

***

- Budzimy go? - spytał Joe.

Wszyscy popatrzyli na niego, jak na idiotę. Ten w geście obronnym uniósł ręce do góry, po czym pociągnął kolejnego łyka wódki. Reszta tylko pokręciła głowami z dezaprobatą. Tom spojrzał pytająco na Hope, jakby to od niej zależało to, co zrobią ze śpiącym Tylerem. Ta tylko wywróciła oczami.

- Zanieście go na górę do pokoju. - odparła i poszła do Perry'ego.

Hamilton i Whitford wykonali polecenie i ze śpiącym Stevenem poszli do jego pokoju. Joey już dawno leżał obok kanapy, gdzie zwykle wyleguje się Lennon. Upił się i zasnął, a pies za to wskoczył na łóżko i zaczął się cieszyć. Alice, która przyszła popołudniu już dawno opuściła dom Andersonów z uwagi na stan jej byłego chłopaka. Wszyscy bardzo jej współczuli, ponieważ wiedzieli jak bardzo perkusista jest dla niej ważny.

 Lennon zawarczał, kiedy Joe wstał z fotela i objął w pasie Hope. Zachowanie psa zdziwiło każdego. Nigdy tak się nie zachowywał, lubił bruneta a nawet uwielbiał z nim przebywać. Blondynka spojrzała z zaskoczeniem na labradora i wyrwała się Perry'emu. Podeszła do kanapy, po czym usiadła na niej i zaczęła głaskać Lennona. 

 Joe, któremu nie spodobało się to, że jego dziewczyna woli siedzieć z zazdrosnym psem niż z nim, poszedł na górę sam i zamknął się w swoim pokoju. Dziewczyna tylko pokręciła głową i spojrzała na Nicole, która od pewnego czasu przyglądała się jej i psu.

- Perry focha strzelił. Ha, jest zazdrosny o psa - zaśmiała się brunetka i opróżniła kieliszek z winem. - Nie pójdziesz do niego? Przecież on właśnie na to liczy, na to, że ty teraz do niego pójdziesz i będziesz go przepraszać, faceci...

- Nie mam zamiaru do niego iść. Nachlał się i teraz mu odwala, wiesz, zazdrość o byle co... Nie dam mu tej satysfakcji. Nie może myśleć, że on tu rządzi. - odpowiedziała, na co Nicole pokiwała głową z uznaniem.

- Masz rację, nie może tak myśleć. Gdyby Tom obraził się na mnie za takie coś, to by w łeb dostał, całe szczęście on taki nie jest... A co mu się stało, że taki zawzięty? - wskazała ruchem głowy na Lennona.

Hope spojrzała na psa i pogłaskała go po łbie. Ten wtulił się w nią i zamruczał, przez co dziewczyna zaśmiała się i podniosła wzrok na Nicole, która zapalał papierosa. Blondynka wzruszyła ramionami.

- Nie wiem, może też jest zazdrosny, jako tak woli... Stevena. - dodała ciszej.

Brunetka udała, że nic nie słyszała i nie drążyła tematu. Dopiero teraz Hope mogła stwierdzić, jaka jest. Znały się w końcu już miesiąc, Nicole zawsze odznaczała się ponad przeciętną inteligencją. Była pewna siebie, miała pełno wdzięku i gracji. Po jej zachowaniu można było poznać, że pochodziła z jakiejś bogatej rodziny, jednak blondynka nigdy o to nie pytała.
 Hope podniosła się z kanapy i mówiąc Nicole, że idzie już spać, udała się na górę. Za nią pobiegł, oczywiście, Lennon. Kiedy była już na górze, stanęła przed drzwiami do pokoju Joe'go, ale po dłuższym zastanowieniu zdecydowała się, że poczeka aż chłopak wytrzeźwieje. Odwróciła się w stronę swojej sypialni z zamiarem wejścia do środka, lecz przeszkodził jej w tym Steven, który widocznie się obudził i postanowił wyjść.
- Czemu nie śpisz? - padło z ust zaskoczonej dziewczyny.
Chłopak spojrzał na nią tak, jakby powód jego pobudki był oczywisty.
- Już się wyspałem - oznajmił. - Głodny jestem. - powiedział tonem małego dziecka.
Dziewczyna zaśmiała się, ale po chwili uspokoiła się i powiedziała Tylerowi, żeby poszukał czegoś w kuchni. Ten zrobił minę, która mówiła "myślisz, że nie wiedziałem?" i zszedł na dół, zostawiając blondynkę z psem.
 Z uśmiechem na twarzy otworzyła drzwi od pokoju i weszła do środka. Rzuciła się na łóżko i cicho westchnęła. Tak bardzo cieszyła się z powrotu przyjaciela, że mogła uśmiechać się na okrągło, co raczej przeszkadzało Perry'emu, lecz Hope nie zwracała na niego uwagi. Lennon wskoczył obok niej. Pies również sprawiał wrażenie zadowolonego, ale co mu się dziwić, w końcu to jego pan wrócił do domu. 
 Po kilku minutach do pokoju wszedł Steven z zawiedzioną miną. Usiadł na łóżku i spojrzał z żalem na dziewczynę.
- Lodówka jest pusta, wszystko zeżarliście i nawet nic mi nie zostawiliście! - powiedział, po czym położył się między Hope a Lennonem.
Blondynka znów wybuchła śmiechem a pies zaszczekał radośnie i po chwili już leżał z łbem położonym na brzuchu Tylera. Chłopak pogłaskał go.
- No wybacz, było trzeba nie spać tyle... - nie dokończyła, ponieważ jej usta zostały zatkane przez wargi Stevena.
Dziewczyna nie oddała pocałunku tylko spojrzała ze złością na przyjaciela. Ten zrobił niewinną minę i mruknął ciche "przepraszam, ale się stęskniłem".  Hope wywróciła oczami i odsunęła się dalej od niego tak, aby zachować pewną, bezpieczną odległość. Westchnęła i spuściła wzrok. Nie chciała tego, a przynajmniej tak sobie wmawiała. Zresztą wszystkie uczucia, jakie żywiła do Tylera próbowała ukryć przed nim samym, Joe i sobą. Tak bardzo chciała ułożyć sobie życie inaczej. Niestety było to niemożliwe, dzięki Stevenowi. 
 Podniosła na niego wzrok. Nadal siedział w tym samym miejscu i wpatrywał się w nią przepraszającym wzrokiem. Ale, czy można przepraszać za to, że się kocha?
- Steven, powiedz mi... Na pewno już nie wrócisz do narkotyków? - zapytała po chwili.
Zadała to pytanie. Kiedyś obiecała mu, że jeśli rzuci, wróci do niego. A teraz? Czy była gotowa spełnić obietnice? Czy chciała zostawić Joe dla niego? Tyler nadal miał nadzieję, że tak. Nie, były to jego marzenia, cóż, nierealne. Bał się. Czego? Prawdy. Obawiał się, że dziewczyna powie mu, że ich związek nie ma szans, aby w ogóle zaistnieć. 
- Jestem zupełnie czysty. - odparł.
Hope pokiwała głową. Kiedy tak na niego patrzyła, jej serce rozlatywało się na miliony kawałeczków. Tak bardzo chciała powiedzieć mu, że do niego wróci. Ale sama wmawiała sobie, że nie może. Wmawiała sobie, że go nie kocha. Wtedy, kiedy śnił się jej, obawiała się jego powrotu i swojego własnego zachowania. 
- Mam dość - powiedział. - Nie możemy tego ciągnąć w nieskończoność. Powiedz mi w końcu, kochasz mnie, do cholery?

___________________________________________

Myślałam, że już tego nie skończę. Miałam dodać jutro, ale dzisiaj też chyba może być. Nie mam nic do powiedzenia, zresztą jak ostatnio... Mogę Wam jedynie powiedzieć, że jutro mnie nie będzie. To tyle. Zapraszam do komentowania! A teraz lecę do Maddie...