Painted On My Heart V

Witam. Pamiętacie ten dodatek "Dream On"? Bo niby miałam go dokończyć, ale na razie to nie nastąpi. Może trochę później...Miłego czytania!

________________________________________________________________

JOE:

    Kiedy przyjechaliśmy do Bostonu, ci idioci zaproponowali pójście do baru. Przystałem na to, bo musiałem się odlać, a poza tym trzeba oblać <oblać-odlać> nasz przyjazd. Poszliśmy do jakiegoś, no nie powiem, że gustownie urządzonego baru i zamówiliśmy po piwie. Steven jak zwykle wyrywał panienki, które nie chciały nawet na niego patrzeć, a ja siedziałem i przyglądałem się takiej jednej. Blondynka, nie za wysoka, zgrabna...Jednym słowem idealna. Niestety mogłem cieszyć się tylko jej widokiem. Tyler'owi też się spodobała, a przynajmniej jej tył, bo twarzy jeszcze nie zobaczył. Klepnął ją w tyłek, a ta się odwraca i...i tyle. Obydwoje zacięli się. Czyżby Steven był, aż tak paskudny, a ona piękna?
                                                                            ***

   Hope stała przed stolikiem i wpatrywała się w Stevena. Była kompletnie zaskoczona. Przez ostatnie miesiące starała się o nim zapomnieć. Nie pisał, nic. Wywnioskowała więc, że Tallarico nie chce utrzymywać z nią kontaktu i, że była mu tylko potrzebna do seksu. Zakończyła tą przyjaźń. Miała do niego żal i nie chciała z nim gadać, nie była na to gotowa. Wyznanie sobie uczuć, wyjazd, ciąża, poronienie, nałóg alkoholowy...Jak dla niej to wszystko działo się za szybko. A poza tym przez cały ten czas miał ją po prostu w dupie. 
- Co podać? - zapytała obojętnie.
- Ciebie. - mruknął, gdzieś z tyłu Tom.
- Stul pysk, Hamilton - syknął Tyler. - Hope, porozmawiaj ze mną. Wyjaśnię ci wszystko.
- Chyba mnie z kimś pomyliłeś - zwróciła się do wokalisty. - Bierzecie coś, czy nie?
- Piwo. - powiedział cicho Joe.
Dziewczyna poszła po zamówienie. Steven odprowadził ją wzrokiem. Z zamyślenia wyrwał go głos Whitforda. Odwrócił się w jego stronę.
- Znasz ją?
Pokiwał głową i jak w transie podniósł się z krzesła, i ruszył za blondynką. Podszedł do niej i siłą odwrócił w swoją stronę. Byli na zapleczu baru.
- Zostaw mnie. - powiedziała spokojnie.
- Nie - Zatrzymał ją. - Rozumiem Cię i che przeprosić, za wszystko. Mogłem napisać, przecież znałem Twój adres. Mogłem w ogóle nie wyjeżdżać i zostać z Tobą. Ale zrozum też mnie, chciałem w końcu założyć swój zespół, być sławnym. Choć to mnie nie usprawiedliwia. Jestem dupkiem i popełniłem największy błąd w życiu zostawiając Cię tu. Hope, ja...
- Steven, puść - Wyrwała się z jego uścisku. - Dla mnie to za szybko. Nie chcę być z...
- Jak to za szybko? - Zapytał zrozpaczony. - Wybacz mi, błagam Cię. Ja tak bardzo Cię kocham, Hope.
- Nie mów tak. Kochasz tylko narkotyki i wódkę. To jest miłość Twojego życia. Dałeś mi to do zrozumienia, kiedy przyjechałeś tu w takim stanie. 
- Ja się zmienię.
Pokręciła głową.
- Obiecałeś już wiele razy. Nie zamierzam wierzyć Ci jeszcze raz, bo to by było bezsensu.
- Daj mi szanse, tą ostatnią. Nie musimy być parą, tylko mi wybacz. Mogę udać, że między nami...
- Co możesz udać? Nie da się udawać, tym bardziej, że przed chwilą wyznałeś mi miłość. No chyba, że kłamałeś.
- Po prostu chcę mieć Cię przy sobie. Zrozum to. - powiedział. - Mogę być tylko Twoim przyjacielem, jeśli ty mnie nie chcesz. Kurwa, kurwa, kurwa mogłem nie wyjeżdżać. Wszystko by było, tak to w porządku.
- Przestań, skończ już. Macie gdzie mieszkać? - westchnęła.
- Tak w sumie, to nie...To znaczy, że mi wybaczasz i...?
- Steven, po prostu proponuje wam zamieszkanie ze mną. Mam w końcu duży dom, a wy w ogóle go nie macie.
 Chłopak uśmiechnął się i cmoknął dziewczynę w policzek. Odwzajemniła uśmiech, tylko jej był bardziej sztuczny. Poszła po zamówienie, a on do stolika. Objaśnił przyjaciołom co i jak. Wszyscy ucieszyli się na wieść, iż mają gdzie mieszkać. Zaczęli potem wypytywać Stevena o Hope. O to czy znają się długo? Czy jest miła? Jakich lubi facetów? Czy ma faceta? Niestety na ostatnie pytanie Tyler nie znał odpowiedzi. Po chwili dziewczyna wróciła. Przedstawili się sobie i chwilę porozmawiali, ponieważ blondynka musiała wracać do pracy.
 Chłopacy poczekali na Hope. Kiedy dziewczyna skończyła prace razem zabrali się do jej domu. Drogę przebyli rozmawiając, każdy opowiadał o sobie. Śmiejąc się dotarli do wielkiego domu państwa Anderson. Po podwórku ganiały się dwa koty. Gdy zobaczyły gości, którzy mogli mieć jedzenie, wskoczyły przez okno do domu. Po chwili przykład z nich wzięli także Aerosmith i Hope. Kiedy tylko Steven przekroczył próg domu został przygnieciony ciężarem, dużego już labradora. Pies lizał go po twarzy i szczekał radośnie. Tyler próbował się podnieść, ale nie wychodziło mu to. Lennon nie chciał go puścić. Po jakimiś czasie pies dopiero zorientował się, że oprócz niego, Stevena i Hope w domu są obcy dla niego ludzie. Podniósł się z chłopaka i ruszył na zapoznanie się. Obwąchał dokładnie każdą osobę przebywającą w domu, po czym pobiegł na chwilę do kuchni. Wrócił z niej z piłką w pysku. Odłożył ją na podłogę i ruchem głowy kazał Bradowi mu ją rzucić. Gitarzysta wykonał polecenie psa. 
- No Whitford, Lennon Cię polubił. - powiedział Steven.
- Lennon? Po Johnie? - spytał Tom.
 Tyler przytaknął i poszedł do kuchni. Tam (zapewne) grzebał w lodówce. Kiedy wrócił zaczął marudzić, ponieważ lodówka była pusta. Dziewczyna zaproponowała, aby chłopacy wybrali sobie pokoje, w których będą mieszkać. Mina Stevena, kiedy dowiedział się, że nie może mieszkać w pokoju Hope, bezcenna. Dlatego urażony chłopak wybrał sobie pokój na przeciwko, Joe obok po prawej, Tom zajął ten na lewo od pokoju Hope, a Brad koło Tylera. Joey za to wolał mieszkać na dole, bo jak powiedział "Tam bliżej do kuchni, czyli do lodówki". Tak oto Aerosmith zamieszkało w wielkim domu państwa Andersonów. 

JOE:

 Ja pierdole, tego to się nie spodziewałem. Nie dosyć, że podpiszemy kontrakt z wytwórnią, to jeszcze mamy wielki wypasiony dom z piękną właścicielką. Tylko ona chyba coś kręci z Tylerem...? Hmm... Nie no, podoba mi się. Hope, nie Steven! Jest śliczna, miła i jeszcze nas toleruje. Widać, że nie miała łatwego życia z tym tłukiem. Tylko jakaś taka, jakby smutna i przygnębiona się wydaję. Coś się stało? Możliwe, ale co? No, kurwa. Muszę wiedzieć, a może Steven wie? Zapytam się go...A jeśli będzie coś podejrzewał? I dostanę od niego w łeb? A jeśli są parą? Tyle pytań, ja pierdziele...

_______________________________________________________________________
Witajcie! Powracam po tygodniu. Jakoś przez ten tydzień nie mogłam się zebrać do napisania żadnego rozdziału i zaczęłam pisać jednocześnie: ten rozdział, "I Don't Want To Miss A Thing 9", nowy dodatek i coś zupełnie nowego, ale nie skończonego (Trzy linijki. Tak wiem, jestem wielka). Ten nowy dodatek jest o pewnych osobach, które już nie żyją i tylko o nich. Jak widzicie zmieniłam nazwę na "Faith" i chyba tak zostanie, do tego jeszcze profilowe...Tęsknie za tamtym Rachel'em, ale również podoba mi się ten slash, więc mam dylemat XD Zapraszam do komentowania!