Painted On My Heart IX

Jebać to, miałam dodać później - jutro, czy coś. Ale wyszło, że dzisiaj.
Tak na sam początek chciałabym polecić świetnego, zajebistego bloga, którego nie czytanie to chamstwo - http://xeverything-about-youx.blogspot.com/
Z dedykacją dla, no właśnie... Dla Alice!
Miłego czytania!
_____________________________________________________________________

Zapalona była tylko lampka, która oświetlała ich twarze. W pokoju panował chłód, pomimo tego iż okno było zamknięte. Drzewa bujały się synchronicznie, dzięki powiewom silnego wiatru. Gdzieś na zewnątrz można było usłyszeć ciche powarkiwanie psa i jakby koci krzyk. Było już dawno po ciszy nocnej. Dzisiaj wyjątkowo, każdy z domowników to uszanował i poszedł spać wcześnie. 

 Siedziała na krześle wpatrując się w Stevena. Nie ruszała się stąd od wczorajszego dnia, kiedy to chłopacy się pobili. Wiele razy Tom namawiał ją do tego, aby poszła do siebie i przespała się. Ale ona go nie słuchała. Chciała zostać z Tylerem i czekać, aż odzyska przytomność. Chłopacy przemyśleli dokładnie sprawę zawiezienia Stevena do szpitala, ale kiedy chłopak ocknął się kilka godzin po pobiciu, uznali, że jest to niepotrzebne. Potem znowu zasnął i leżał tak do dziś. 

 Dziewczyna westchnęła i oparła głowę o pięść. Siedziała tak przez chwile zastanawiając się, co z Joe? Pobił Stevena, pocałował ją, wyznał, że się w niej zakochał. Nie miała pojęcia co ma robić. Perry może i był ładny, z wyglądu podobał się Hope, ale nic poza tym do niego nie czuła. W pewnym sensie chciała być sama. Ani Steven, ani Joe. Lecz coś ją ciągnęło do Tylera. Starannie próbowała to, nawet przed sobą ukryć. Wiedziała jedno, musiała porozmawiać z Perrym.

- Ja pierdole. - Wyrwało się z ust Stevena.

Blondynka, aż podskoczyła na krześle. Szybko z niego wstała i podeszła bliżej. Uklękła z boku łóżka. Tyler ocknął się i wpatrywał się w nią. Widać było, że nie wie co się stało i dlaczego tu jest.

- Steven, wiesz że jesteś idiotą? - Zapytała z uśmiechem.

Chłopak zmarszczył brwi i spojrzał na nią zdziwiony.

- Podobno jestem... Co zrobiłem?! - Odpowiedział pytaniem na pytanie. - Dlaczego tu leżę? Długo już? Co zrobiłem do cholery?! Kurwa... Czemu do kurwy nędzy wszystko mnie napierdala?! I czemu Ty się cieszysz?!

- Cieszę się, że w końcu się obudziłeś, idioto. Ale jestem na Ciebie zła. - Powiedziała już poważniej. - Leżysz tu już drugi dzień... Wdałeś się w bójkę... 

Nie wiedziała czy ma mu mówić o tym, że pobił się z Joe. Uznała jednak, że mogłoby się to źle skończyć, dlatego nie wspomniała ani słowem, o tym kto doprowadził go do takiego stanu. Chłopak opadł na poduszki głośno wzdychając. Widziała, że był zły. Siedzieli w ciszy. Steven zmarszczył brwi i zastanawiał się nad tym, co tak naprawdę się działo. Pamiętał tylko tyle, że wrócił z baru do domu, i że to on zaczął bójkę. Potem wszystko widział tak jakby przez mgłę. Na siłę starał sobie przypomnieć. Niestety, słabo mu to szło. Spojrzał na dziewczynę.

- Czy Ty i Joe...? - Spytał.

- Nie - Zaprzeczyła. - Nie jesteśmy razem... Nie potrafię. - Powiedziała cicho.

- Chodź do mnie. - Poprosił.

Hope spojrzała na niego zdziwiona. Uważała, że nie jest to najlepszy pomysł.

- Proszę. - Powiedział błagalnie.

Dziewczyna powoli położyła się koło chłopaka, a raczej została przyciągnięta przez niego. Obrócił się na bok i zaczął wpatrywać się w jej oczy. Mógłby zatrzymać tą chwilę na wieki. Uwielbiał spędzać z nią czas, patrzeć na nią, dotykać, śmiać się z nią, patrzeć na jej uśmiech. Ale jednocześnie wiedział, że nigdy to się już nie stanie. Stracił swoją szansę. Miał ich wiele, jednak za każdym razem ulegał pokusie narkotyków. Jedyne na co miał ochotę, to zabić się. Nie chciał żyć bez Hope. Zrozumiał to już dosyć dawno, dlatego kiedy wyjechał zatracił się w narkotykach i alkoholu. Wtedy jego ulubionym zajęciem było spotykanie się z pewną śmiercią i seks. Poddał się. Po prostu poddał się.

- Hope - Wyszeptał. - Kochasz mnie? Ja chciałbym wiedzieć, bo nie wiem czy mam w ogóle szansę. 

Zapadła niezręczna cisza. Dziewczyna nie miała pojęcia, co powiedzieć. Czy go kochała? Nie wiedziała. Czy to uczucie, które powoduję, że chce być z nim zawsze, to miłość? Czy to, że pragnie jego bliskości, to miłość? Czy to, że chciałaby spędzić z nim resztę życia, byleby tylko nie ćpał, to miłość? Czy to, że nikt inny się dla niej nie liczy, to miłość? Czy to, że pragnie tego, aby ją teraz przytulił i nie puszczał, to miłość? Właśnie odpowiedziała sobie na te pytania.

- Tak, kocham Cię - Odpowiedziała. - Jestem po prostu głupią debilką, bo Cię kocham, chuju.

W oczach Stevena można było dostrzec blask. Uśmiechnął się szeroko i przyciągnął do siebie dziewczynę tak, że leżała na nim. Hope nie protestowała. Wiedziała, że on tego potrzebuję. Musnął delikatnie jej usta, czekając na reakcję. Kiedy zobaczył, że blondynka nie protestuję, kontynuował. Całowali się długo. Żadne z nich nie chciało tego przerwać. A w szczególności Steven. Rękami gładził ciało dziewczyny. Po chwili Hope jednak odsunęła się od Tylera i położyła obok.

- Czemu przerwałaś? - Spytał.

- Bo... Steven, ja tego nie chcę.

Chłopak westchnął.

- Przepraszam. Przepraszam za wszystko. Za to, że ćpam, chleje, chodzę na dziwki. Za to, że wyjechałem i Cię zostawiłem, kiedy byłaś w ciąży. Przepraszam za to, że przeze mnie tylko się zamartwiasz. Przepraszam za to, że Cię kocham. - Powiedział.

Dziewczyna wpatrywała się w niego z zamyśleniem.

- Nie przepraszaj, to niczego nie zmieni. A przede wszystkim nie przepraszaj za to, że kochasz.

Po tych słowach w pokoju zapadła cisza. Żadne z nich nie miało zamiaru jej przerywać.

Miesiąc później, Boston, kwiecień 1970...

Kwiecień. Niby to już wiosna, ale po ulicach Bostonu nie dało się tego poznać. Ciągle padał deszcz i panował chłód. Nie tylko jeśli chodzi o pogodę. Humory mieszkańców domu państwa Anderson, również można tak nazwać. Ciągła jesień. Idealne określenie, jeśli chodzi o stosunki Hope, Stevena i Joe. Ostatnimi czasy nawet Tyler i Hunt ze sobą nie rozmawiali, tak jak kiedyś. Wszystko się po prostu psuło. Chłopacy, odkąd Steven dowiedział się prawdy nie rozmawiają. Hope wiele razy próbowała przekonać ich do pogodzenia, ale udało jej się tylko wdać w kłótnie z Tylerem. Wiedziała dobrze, że on żałował słów, które wypowiedział jednej nocy. Wiedziała, że chce pogodzić się z Joe. Wiedziała, że chce się zmienić. Ale co jej po tym, że wiedziała? Nic. I tak go nie zmusi.

 Za to kariera zespołu szła w dobrym kierunku, odkąd podpisali kontrakt z wytwórnią. Gdyby tak, jeszcze chcieli ze sobą pracować... Właśnie. Ciągłe kłótnie w studiu, przeszkadzały w pracach. Najczęściej wywoływali je Joe i Steven. Można o tym powiedzieć, jakoś tak: Wszystko jebnęło.

                                                                            ***

- Uważam, że powinniśmy porozmawiać... - Zaczął.

Joe i Hope siedzieli w pokoju chłopaka. Obydwoje martwili się o Steven, który ostatnio zaczął ćpać bez umiaru. Coraz częściej zamykał się w łazience w celu zażycia narkotyku. Przestał już nawet przepraszać za to, co robił. Nie rozmawiał już prawie z nikim. Jego wielka miłość, czyli blondynka, została odsunięta na bok. Wyrzucił ją do pudełka, gdzie leżały stare zapomniane rzeczy. Na nie korzyść wokalisty ktoś zaczął interesować się "zapomnianą zabawką". A zabawka zaczęła odwzajemniać uczucia "znalazcy". 

- Hope, zrozumiałem, że to co kiedyś musiałem w sobie zdusić, powróciło. - Powiedział Perry.

Dziewczyna uśmiechnęła się.

- A ja za to chyba się zakochałam. - Oznajmiła mu.

Gitarzyście nie było trzeba dwa razy powtarzać. Zrozumiał, że chodzi o niego. Wpił się w jej usta, przyciskając ją do ściany. Blondynka oddawała pocałunki...

STEVEN:

Kurwa, schowali narkotyki. Znowu. Myślą, że nie znajdę, chuje pierdolone. Poszedłem do Hamiltona. Nie ma. U Joey'a też. Brad by mi nie zabrał... Joe albo Hope. Oni je mają. A jeśli Perry ich nie ma, tylko Hope...? Wtedy przepadło. Przecież nie pójdę do niej i nie będę jej o nie błagać. Przecież obiecałem jej, że nie... Cholera, znowu o niej myślę. Na pewno to ona zajebała, mała su... NIE. Co ja pieprze?! Tak jeszcze nisko nie upadłem, żeby wyzywać najważniejszą kobietę w moim życiu i to przez narkotyki. Ale... Ale... Chuj z tym. Ważniejsze są teraz narkotyki.

Ruszyłem do jej pokoju, ale jej tam nie było. Tylko Lennon. Pogłaskałem psa po głowie i razem z nim wyszedłem z pokoju. Musi być u Joe. Ale czy oni...? Nie, na pewno nie. Poszedłem do pokoju Perry'ego. Otworzyłem drzwi i... KURWA, ŻE CO?! JA JEBIE. Joe i Hope całowali się leżąc na łóżku. A ten... Zboczeniec ją dotykał. Dotykał ją tam, gdzie tylko ja mogłem...

Zobaczyła mnie i oderwała się od Joe. On na początku nie skumał o co chodzi, ale po chwili odwrócił się w moją stronę. I co ujrzał? Wkurwionego i jednocześnie smutnego do granic możliwości, mnie. Czułem się tak, jakby ktoś pokroił mnie na kawałeczki od środka. Stałem tak, tam chwilę patrząc się na nich, ale po co? Niech se sami kurwa zostaną. Nie będę przeszkadzał.

- Steven... - Usłyszałem cichy głos Hope.

Przez chwilę miałem ochotę się wrócić i zostać z nią. Oczywiście bez Perry'ego. Zostać z nią i wiedzieć, że wszystko jest jak kiedyś. Ale kurwa nie jest i już nie będzie. Mówiła, że mnie kocha. Ja też jej to mówiłem, ale ja nadal ją kocham i nic tego nie zmieni, prawda? Przecież to kurwa widać. Ubrałem kurtkę i wyszedłem z domu. Skoro nigdzie nie ma, to trzeba iść po nowy towar. Całkiem szybko znalazłem dilera, zapłaciłem i wziąłem to co moje. Usiadłem gdzieś na schodach pod jakąś kamienicą i lecimy! A może zażyję to ostatni raz? A przez to mam na myśli koniec z życiem. Bo po co mi ono? Mam sobie spokojnie żyć ze świadomością, że Hope woli Joe. I, że się z nim pieprzy? Nigdy. 

Oparłem głowę i zacząłem. Taka dawka powinna wystarczyć na śmierć... Oby. To kurwa lecimy. Żegnaj cholerny Świecie! Żegnaj Hope!

_____________________________________________________________________
Następny jest dłuższy... Trochę. Nic dzisiaj do gadania nie mam. Sama nie wiem... Miłych wakacji czy czegoś tam! Czekajcie, a może mam coś do powiedzenia? Kurwa, skleroza... Jedyne co siedzi mi w głowie to kurde: "Sam seks" - Jak patrze na Tylera. Wiem, wiem.... Nie musicie mi pisać, że mój mózg jest niedowartościowany, i że zapomina o ważnych rzeczach, które przypomną mi się pewnie po dodaniu rozdziału...