Dodatek - "Dream On" cz. 1

SIERPIEŃ 1993

        Pewnym krokiem weszła do sali. Poprawiła swój strój do pracy i zabrała kartę pacjenta. Stanęła koło łóżka i zmierzyła pacjentowi ciśnienie. Miała 27 lat, jako pielęgniarka pracowała już dwa lata. Ciśnienie - wszystko w porządku. Westchnęła i podała mężczyźnie leki. Szybkim krokiem opuściła sale. Miała dzisiaj nocny dyżur i zamierzała go przesiedzieć na rozmowie z koleżankami. Niekorzystne byłoby dla niej przywiezienie nowego pacjenta. Uśmiechnęła się do lekarza, który przechodził obok i skinęła głową na znak, iż z pacjentem wszystko w porządku. Weszła do pokoju, gdzie siedziały pielęgniarki w wolnym czasie. Zerknęła na zegarek wiszący na ścianie. Wskazywał 20:48. Przed nią jeszcze 10 godzin pracy. Usiadła na krześle.

- Do której dzisiaj jesteś Marie? - zapytała się jej koleżanka.

- Do 6 rano. A ty?

- Do 4. Ja pierdole. - oparła głowę o ścianę.

 Do pomieszczenia wszedł lekarz. Zajmował się on głównie dziećmi. Był on tak jakby szefem wszystkich kobiet zebranych tutaj. Na nieszczęście usłyszał bluźnierstwo, które wypowiedziała koleżanka Marie, Amy.

- Jak ty się wyrażasz w miejscu pracy, Richards? - zapytał z nutką złości.

 Dziewczyna natychmiast wstała i trochę się jąkając odparła.

- Wymsknęło mi się, przepraszam.

 Każdy mógł wylecieć z roboty za jeden mały błąd, a szczególnie tutaj. Oprócz pomyłek lekarskich brali pod uwagę słownictwo. Lekarz pokręcił się chwilę po sali, zabrał dokumenty z szafki i wyszedł. Amy odetchnęła z ulgą. Marie spojrzała się na nią pytająco. Zawsze zastanawiało ją to, dlaczego Lind traktuje wszystkich tak ostro. Do niej zwracał się miło i pogodnie. Pewnie dlatego, że dziewczyna była bardzo ładna i zgrabna.

- No co się tak gapisz? 

- Nie, nic. - wyszeptała.

 Myślała nad tym, czy na świecie liczy się tylko to, czy ktoś jest ładny? Wszyscy są dla ciebie mili, bo jesteś ładniejsza? Nie chciała być traktowana lepiej, tylko dlatego. Wstała i poszła zrobić herbaty. Zapytała się reszty, czy też chcą. Odpowiedzi były twierdzące. Wyjęła kubki z szafki. Dziewczyny rozmawiały o ciuchach i kosmetykach. Wstawiła wodę na herbatę i dołączyła się do rozmowy. Kiedy herbata była gotowa rozmowa przeszła na temat traktowania pracowników szpitala. O godzinie pierwszej w nocy na korytarzu zrobił się hałas. Zaciekawiona Marie wyszła zobaczyć co się stało. Na noszach przyniesiono mężczyznę w średnim wieku. Był nieprzytomny. Na pierwszy rzut oka wydał się jej znajomy, ale w ciemnościach nie było za dużo widać. Po chwili zdarzyło się coś, czego się obawiała.

- Collins, chodź tu pomożesz nam. - zwrócił się do niej lekarz.

 Dziewczyna skinęła głową i szybko ruszyła za lekarzem do sali. Teraz, kiedy światło było zapalone, wiedziała kto to.

- Co się stało? - zapytała.

- Przedawkował heroinę. - powiedział lekarz. - Zmierz mu ciśnienie.

 Podeszła do łóżka szpitalnego, na które został przeniesiony pacjent. Drżącymi rękami wzięła do ręki jego kartę, gdzie w danych osobowych pisało:

Steven Victor Tallarico

_________________________________________________________________

Cholernie krótkie, ale to dodatek więc następne też długie nie będą. Taki mały odskok od głównych opowiadań. Wymyśliłam tą historię u babci na kolacji. Jak uważacie? Nuda? Bo jak dla mnie nie za bardzo ciekawie i za dużo Tylera, ale nic na to nie poradzę, że mój mózg tworzy sobie historyjki z nim w roli głównej.